12
1194 คำ
“แล้วจะมาอยู่กี่วันล่ะ” อุบลถามต่อ
“พรุ่งนี้ก็กลับแล้วค่ะแม่”
การสนทนาของทั้งคู่ยุติลงชั่วคราว เมื่อบุตรสาวเดินมาถึงตรงจุดที่นางกับอทิตยายืนอยู่ วนาธรที่รู้จักอุบลเป็นอย่างดีพนมมือไหว้นางอย่างนอบน้อม ส่งผลให้ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ไล่เลี่ยกันยกมือไหว้ตาม อุบลนึกเอ็นดูการไหว้ของชายหนุ่มต่างชาติที่มองดูแล้วน่ารักไปอีกแบบ
“แม่คะ คุณอาริโกค่ะ เป็นคุณอาของโตค่ะ” นลินธาราแนะนำตัวเอ็นริโกให้มารดารู้จัก ก่อนจะแนะนำอีกหนึ่งหนุ่มให้ผู้เป็นแม่รู้จัก “คุณอาเบสค่ะ เป็นเพื่อนสนิทคุณอาริโก”
“สวัสดีครับ” เอ็นริโกกล่าวคำทักทายพร้อมกับยกมือไหว้อีกรอบ
“พูดไทยได้เหรอคะ น่าทึ่งจริงเชียว”
อุบลทำหน้าทำตาแปลกใจ ไม่คิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะพูดภาษาไทยได้ อีกทั้งสำเนียงก็ดี ไม่ลิ้นแข็งเหมือนกับชาวต่างชาติรายอื่นที่หัดพูดภาษานี้
“พูดได้ครับ ผมฝึกไว้เจรจากับตาของเร็นโซครับ”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” นางยิ้มกับความจำเป็นในการฝึกพูดภาษาไทยของเอ็นริโก “เดี๋ยวแม่จะพาไปนั่งที่โต๊ะนะคะ จัดไว้ให้แล้วค่ะ”
อุบลทำหน้าที่เจ้าของร้านที่ดี นำพาลูกค้ารายพิเศษไปยังโต๊ะที่จัดเตรียมไว้ให้ โต๊ะที่ว่านี้อยู่ในห้องวีไอพีของร้านที่มีเพียงห้าห้อง มีความเป็นส่วนตัวเหมาะกับการสังสรรค์หรือมากันเป็นหมู่คณะ
โต๊ะในห้องนี้เป็นโต๊ะขนาดหกที่นั่ง ฝั่งละสามที่ นลินธารานั่งเก้าอี้ฝั่งขวาซึ่งแน่นอนว่า เอ็นริโกจะรีบไปทรุดนั่งเก้าอี้ข้างเธอ เหลืออีกสองหนุ่มกับหนึ่งสาวที่กำลังจะนั่งบนเก้าอี้อีกฝั่งหนึ่ง แต่คราวนี้วนาธรจับแขนของอทิตยาให้มานั่งบนเก้าตัวริมสุดที่ติดกับหัวโต๊ะ ส่วนตัวเองก็รีบนั่งเก้าอี้ตัวกลาง ทำตัวราวกับว่าตนเองกำลังเล่นเก้าอี้ดนตรีอยู่ แต่นฤเบศร์ก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เขาลากเก้าอี้อีกตัวไปหัวโต๊ะ ก่อนจะทรุดนั่งหน้าตาเฉย และนั่นทำให้นฤเบศร์นั่งใกล้อทิตยาโดยปริยาย วนาธรจึงไม่พอใจขึ้นทันที
“พอดีอาชอบนั่งหัวโต๊ะน่ะ อานั่งที่อื่นมันกินไม่ถนัด” คนชอบแกล้งเอ่ยขึ้น
“จะทานอะไรก็สั่งได้นะคะ ที่นี่อร่อยทุกอย่างค่ะ” นลินธาราทำหน้าที่ประชาสัมพันธ์ร้าน ยื่นเมนูส่งให้ทุกคนยกเว้นเอ็นริโก เพราะเขาบอกกับเธอว่า
“คุณอาให้ลินสั่งให้คุณอาดีกว่า ลินว่าอะไรอร่อยก็สั่งมาได้เลย เพราะตอนนี้คุณอาหิวจนไส้แทบขาด ถ้าเกิดคุณอาทนหิวไม่ไหวขึ้นมา กินลินแทนอาหารมันจะยุ่งนะ”
หัวใจของนลินธาราสั่นขึ้นมาทันใดกับประโยคทีเล่นทีจริงของคุณอาสุดหล่อ มือที่ถือเมนูอาหารก็สั่นตามไปด้วย หน้าก็ยิ่งร้อนผ่าวมากขึ้น
“ถ้านายหิวขนาดนั้น กินฉันดีกว่าไหม ฉันตัวใหญ่รับรองนายกินอิ่มไปทั้งวัน” นฤเบศร์แซวเพื่อนกลับ มองตาเพื่อนอย่างรู้ใจ
“ฉันไม่กินนายหรอก ตัวนายเหม็นเขียว กินลินดีกว่า ตัวห๊อมหอม” เอาอีกแล้ว หัวใจของนลินธาราเต้นถี่แรงอีกครั้ง ความเขินอายที่มีอยู่ก่อนหน้าก็เพิ่มตามไปด้วย ยิ่งหันมาเห็นสายตาของเขาด้วยแล้ว หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ “ว่าแต่ลินจะแนะนำอาหารอะไรให้คุณอากินครับ คุณอาหิวมากแล้วนะ”
“ฉันว่านะ ให้ลินสั่งให้พวกเรากินดีกว่า เพราะลินเป็นเจ้าของร้าน น่าจะสั่งอาหารถูกปากให้เราได้”
นฤเบศร์ออกความคิดเห็น นลินธาราจึงลุกเดินออกไปจากห้องเพื่อสั่งอาหารตรงเคาน์เตอร์ของร้าน ก่อนจะกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งเมื่อสั่งอาหารเรียบร้อย ไม่นานเกินรออาหารราวสิบอย่างก็ถูกลำเลียงมาเสิร์ฟบนโต๊ะ นฤเบศร์ อทิตยาและวนาธรมองอาหารอีกสานหน้าตาน่าทานน้ำลายสอ
ส่วนเอ็นริโกมองอาหารที่ตนไม่เคยเห็นและรับประทานด้วยสายตาอยากลิ้มลอง ก่อนที่เขาจะลงมือทานเป็นคนแรก แล้วอาหารบนโต๊ะที่เอ็นริโกลิ้มลองเป็นจานแรกคือ ส้มตำปลาร้า แต่ก่อนที่จะนำใส่ปาก เขาได้กลิ่นฉุนโชยมาจากอาหารที่กำลังทาน จะว่าเหม็นก็ไม่เชิง จะว่าหอมก็ไม่ใช่ เขาจึงนำส้มตำปลาร้าในช้อนจ่อตรงปลายจมูกและสูดดมในระยะใกล้
เอ...กลิ่นแปลกๆ แต่ทำไมดมแล้วน้ำลายสอ ความรู้สึกของเอ็นริโกบอกเช่นนั้น แต่เขาก็ตักอาหารที่ยังไม่รู้จักนั้นลองชิมทันที
“โอ้ววว...ซี้ดดด...อูวว์...อา”
เสียงสูดปากสูดคอดังมาจากปากของเอ็นริโก เมื่อได้ชิมส้มตำปลาร้ารสแซบถึงใจเป็นคำแรก
“คุณอาดื่มน้ำก่อนค่ะ”
นลินธารารีบหยิบแก้วน้ำดื่มส่งให้เอ็นริโก หวังจะให้เขาใช้น้ำเย็นดับความเผ็ดร้อนในปาก แต่เขาโบกมือไม่รับน้ำดื่มแก้วนั้น กลับใช้ช้อนตักส้มตำรสจัดจ้านใส่ปากต่อไป ราวกับว่าไม่คณนากับความเผ็ดของอาหารจานนี้
“อูวว์...อา...อูวว์” เอ็นริโกยังคงระบายความเผ็ดออกจากปากไม่หยุด รู้ทั้งรู้ว่าส้มตำปลาร้านั้นเผ็ดแสนเผ็ด แต่ก็ยังทานต่อไป
“คุณอาเผ็ดมากเหรอคะ ถ้าอย่างนั้นลินจะให้น้าลำดวนตำให้ใหม่นะคะ สงสัยน้าลำดวนจะหยิบพริกใส่หนักมือไปหน่อย ทั้งที่ลินสั่งแล้วว่าให้เผ็ดกลาง” นลินธาราเอ่ยบอกเอ็นริโก ที่เวลานี้หน้าแดงก่ำราวกับไปยืนตากแดด
“ไม่...ไม่ต้อง...อร่อย...อร่อยมาก”
เอ็นริโกอ้าปาก ผ่อนลมออกจากปาก ก่อนจะห้ามไม่ให้เธอทำตามที่พูด เนื่องจากอาหารจานนี้แม้ว่าจะเผ็ดแต่รสชาติอร่อยถูกลิ้น
“แหมเว้ย...เพิ่งเคยเห็นฝรั่งกินส้มตำปลาร้า ยิ่งฝรั่งคนนี้เป็นมาเฟียดังของอิตาลีด้วยแล้ว น่าถ่ายรูปลงเน็ตชิบเป๋ง”
นฤเบศร์มองเพื่อนรักอย่างแปลกใจ ขนาดเขาเป็นคนไทยร้อยเปอร์เซ็นต์ยังทานอาหารพวกนี้นับครั้งได้ และทุกครั้งที่ทานรสชาติก็ไม่เผ็ดดุเดือดชนิดที่ว่าแค่มองเห็นพริกในจานส้มตำก็โบกมือลา
“อร่อยจะตายไปค่ะบอส บอสลองทานสิคะ นี่เลย ส้มตำปูม้ารสชาติจานนี้ไม่เผ็ดเท่าไหร่ บอสทานได้อยู่แล้ว” อทิตยาตักส้มตำปูม้าใส่จานของนฤเบศร์ที่มองอยู่อึดใจหนึ่งก็ใช้ช้อนตักส้มตำใส่ปาก “เป็นไงคะบอส อร่อยไหมคะ”
- ผู้เขียน
