เล่ห์รักคุณอาที่รัก

11

แล้วที่สำคัญที่สุดหูตาของฤทธิไกรมีเยอะราวกับสับปะรด มีหรือที่จะไม่รู้ว่าเอ็นริโกเดินทางมาเมืองไทย แม้ว่าจะบดบังสายตาด้วยการผ่านเข้ามาเมืองไทยตรงชายแดนลาวก็ตามที สุดท้ายอดีตพ่อตาของแอนเจโลก็ต้องหาทางให้วนาธรอยู่ห่างจากเอ็นริโกจนได้ เรื่องนี้มันไม่มีที่สิ้นสุดหากฤทธิไกรไม่ให้อภัยอดีตลูกเขยจอมเจ้าชู้

แต่จะว่าไป ช่วงนี้ก็เป็นโอกาสเหมาะสมที่สุดที่จะพาวนาธรไปอิตาลีได้โดยที่ผู้เป็นตาไม่ขัดขวาง เนื่องจากวันนี้ฤทธิไกรเริ่มต้นถือศีลที่วัดเป็นวันแรก โดยฤทธิไกรจะถือศีลนานถึงหนึ่งสัปดาห์ แล้วเวลาที่ฤทธิไกรถือศีลที่วัด เขาจะตัดการติดต่อสื่อสารทุกช่องทาง มุ่งมั่นปฏิบัติธรรมเพียงอย่างเดียว แต่ปัญหาก็มีทำให้เอ็นริโกทำเช่นนั้นไม่ได้คือ หนังสือเดินทางของวนาธรถูกฤทธิไกรเก็บเอาไว้ ถ้าขาดสิ่งนี้วนาธรก็เดินทางไปอิตาลีม่ได้ ครั้นจะทำใหม่ก็คงไม่ทันเวลา แผนนี้จึงพับเก็บไว้ไปโดยปริยาย

นฤเบศร์จึงเสนอวิธีที่จะทำให้เรื่องนี้ง่ายขึ้นคือ หนึ่งให้ตัวการเรื่องนี้คือ แอนเจโลมาขอขมาอดีตว่าที่พ่อตา หรือสองไม่ก็ให้เทเรซ่า ผู้เป็นย่าเดินทางมาหาวนาธรที่นี่ด้วยตัวเอง ทว่าวิธีที่หนึ่งตัดทิ้งไปได้เลย เพราะแม้แต่หน้าของแอนเจโล ฤทธิไกรก็ยังไม่อยากจะแล คงจะมีเพียงข้อสองที่พอจะเป็นไปได้ แต่ก็ติดปัญหาใหญ่อยู่ว่า เทเรซ่าไม่ชอบเดินทางด้วยเครื่องบิน เนื่องจากเคยเจอเหตุการณ์อันน่าสะพรึงกลัวที่นางจำได้ไม่ลืม ตั้งแต่นั้นมา เทเรซ่าก็ไม่เคยโดยสารด้วยเครื่องบินอีกเลย อทิตยาจึงเสนอต่อไปว่า หากเดินทางมาด้วยเครื่องบินไม่ได้ก็คงต้องเป็นทางเรือ เอ็นริโกจึงเก็บเรื่องนี้ไว้พิจารณา และหาทางออกต่อไป

การพูดคุยที่กินเวลาร่วมสองชั่วโมง ส่งผลให้ท้องของทุกคนเริ่มประท้วง ร้องหาอาหารกันมาใส่กระเพาะ นลินธาราในฐานะเจ้าของพื้นที่ จึงชักชวนทุกคนไปทานอาหารอีสานที่ร้านของตน คราแรกเธอก็ชั่งใจอยู่ว่าจะชวนไปดีหรือไม่ เนื่องจากเอ็นริโกเป็นคนต่างชาติ ที่ไม่คุ้นเคยกับอาหารอีสาน แต่พอวนาธรกับนฤเบศร์พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เอ็นริโกกินอยู่ง่ายไม่เรื่องมากแม้ว่าจะรวยล้นฟ้า นลินธาราจึงชวนเอ็นริโกไปท้าพิสูจน์อาหารอีสานที่ไม่แพ้อาหารชาติอื่น ซึ่งเอ็นริโกก็รับคำชวนแต่โดยดี แถมยังส่งสายตาหวานระยับให้คนชวนจนนลินธาราอายม้วน หน้าเห่อร้อน

“เดี๋ยวคุณอานั่งข้างหน้ากับลินนะ เผื่อลินจะขาดกำลังใจในการขับรถ คุณอาจะได้ส่งกำลังใจให้ได้สะดวก”

เอ็นริโกพูดขึ้นเมื่อทั้งหมดเดินมาถึงรถยนต์ของนลินธารา ไม่เพียงแค่พูด ยังส่งสายตาหวานและรอยยิ้มอันมีเสน่ห์ให้หลานสาวน่าฟัดอีกด้วย ดวงหน้าของเจ้าของรถร้อนหนักกว่าเดิม พวงแก้มขึ้นสีชมพูระเรื่อ ยิ่งทำให้ใบหน้าของเธองดงามมากขึ้น สวยงามน่ามองจับจิตจับใจเอ็นริโกเหลือเกิน พอเอ็นริโกพูดจบก็รีบเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งเบาะด้านข้างคนขับทันที ราวกับว่ากลัวใครจะมาแย่งที่

นฤเบศร์ยิ้มกับวาจาชวนอาเจียนของเพื่อน ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนนับตั้งแต่คบกันมา เพราะปกติสาวๆ ทั้งหลายจะวิ่งเข้าหา กระโจนเข้าใส่เอ็นริโกมากกว่า เพื่อนรักของเขาไม่เคยพูดจาเช่นนี้กับใครสักคน และเพื่อนของเขาคนนี้ก็ไม่เคยส่งสายตาแบบนี้ให้กับหญิงสาวคนใดมาก่อนด้วย งานนี้ชักมีลุ้นเสียแล้ว

“ขึ้นรถเร็วยัยจอมยุ่ง ฉันหิวแล้วจะได้รีบไปกัน”

นฤเบศร์เปิดประตูรถให้อทิตยาเข้าไปนั่งห้องโดยสารด้านหลัง ซึ่งเธอก็ทำตามแต่โดยดี พออทิตยาเข้าไปในรถและกระเถิบไปนั่งชิดประตูอีกด้าน วนาธรก็ทำท่าจะเข้าไปนั่งชิดกับแม่จอมยุ่ง ทว่านฤเบศร์ก็ใช้ความไวสอดตัวเข้าไปนั่งตรงกลาง วนาธรชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเข้าไปนั่งในรถเป็นคนสุดท้าย พอทุกคนนั่งประจำที่ พลขับแสนน่ารักก็นำพาทุกคนไปยังร้านอาหารอุบลแซบอีหลี

ระหว่างที่รถยนต์ขับเคลื่อน วนาธรได้ปรายตามองนฤเบศร์เป็นระยะ พร้อมกับรู้สึกหึงหวงอทิตยาขึ้นมาเมื่อเห็นว่านฤเบศร์นั่งเบียดร่างของเพื่อนสนิทที่เขาคิดเกินกว่าเพื่อน ทั้งที่เบาะนั่งก็ไม่ได้เล็กและแคบจนถึงขนาดนั่งชิดปานนั้น ทว่าวนาธรก็ไม่อาจพูดอะไรได้ นอกจากเก็บงำความไม่พอใจและความหึงหวงไปตลอดทาง

เช่นเดียวกับหนุ่มขี้แกล้งที่ลอบอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทางของหลานชายเพื่อน ยิ่งเห็นทีท่าของวนาธร เขายิ่งสนุกอยากจะกลั่นแกล้งต่อไป เบียดร่างบางของอทิตยามากขึ้น โดยที่เธอไม่ทันนึกเฉลียวใจ คิดว่าเขานั่งไม่ถนัดจึงขยับตัวเข้าใกล้ ทำให้นฤเบศร์ยิ่งสนุกกับเรื่องที่ทำอยู่มากขึ้น

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงรถยนต์ของนลินธาราก็แล่นมาจอดภายในลานจอดรถของร้านอุบลแซบอีหลี ซึ่งเวลานี้เป็นเวลาช่วงรอยต่อระหว่างเย็นกับค่ำ ลูกค้าจะเยอะเป็นพิเศษ รถยนต์จึงจอดเรียงกันเป็นตับ ด้านในร้านก็หนาแน่นไปด้วยลูกค้านับร้อยคน

“วันนี้คนเยอะนะลิน คนแน่นเชียว” อทิตยาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นจำนวนรถที่จอดเกือบเต็มลานจอดรถ

“วันนี้วันเสาร์ด้วย คนเยอะอยู่แล้ว” นลินธาราคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่เห็นจนชินตา

“แล้วจะมีที่นั่งเหรอเนี่ย” วนาธรพูดขณะที่ชะเง้อคอมองเข้าไปในร้าน

“มีสิ ลินส่งข้อความบอกแม่ไว้แล้วว่าให้จองโต๊ะไว้ให้”

ลูกสาวเจ้าของร้านเดินนำทั้งหมดเข้าไปภายในร้าน พอเข้าไปถึงอุบลที่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์ก็เดินมาหาบุตรสาว

“แม่จ๋า ยุงคิดถึงแม่ที่สุดเลย”

อทิตยารีบเดินไปกอดร่างของอุบลที่เธอรักไม่ต่างกับแม่แท้ๆ เนื่องจากหลายครั้งที่นางจ่ายค่าเล่าเรียนให้เธอก่อน แล้วอทิตยาค่อยผ่อนชำระให้ทีหลัง เธอจึงรักและซาบซึ้งในบุญคุณของอุบลเป็นอย่างมาก

“แม่ก็คิดถึงยุง ว่าแต่มาที่นี่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ทำไมวันนี้เพิ่งมาหาแม่ล่ะ”

“เมื่อวานมาถึงนี่ก็เย็นแล้วค่ะ พอไปส่งโตที่โรงแรมและอยู่กินข้าวด้วยกันก็มืดแล้ว ยุงเลยให้ลินไปส่งที่บ้านก่อน ไม่อยากมารบกวนแม่ดึกๆ แม่เหนื่อยมาทั้งวันแล้วจะได้พักผ่อน” อทิตยาตอบ