เล่ห์รักคุณอาที่รัก

ป๊อก ป๊อก ป๊อก เสียงสากกระทบกับครกดังไม่หยุด คนที่ตำส้มตำปูปลาร้ารสเด็ดถึงกับเหงื่อตก เพราะวันนี้นางเริ่มตำตั้งแต่เปิดร้านและตอนนี้ก็ปาเข้าไปเกือบห้าโมงเย็นยังไม่มีวี่แววว่าจะหยุด ยิ่งหันมามองออ-เดอร์ที่เสียบไว้ตรงแป้นเหล็กก็มีอีกหลายสิบใบ ลำเจียกแทบจะลมจับ “โอ๊ย! ทำไมมันไม่กลับไปกินข้าวที่บ้านกันบ้างวะเนี่ย มากินกันทำไมนอกบ้านให้มันสิ้นเปลืองเงินทอง รู้หรือเปล่าว่าข้าเหนื่อย ข้าเหนื่อยนะโว้ย” ลำเจียกบ่นเสียงดังอย่างไม่กลัวน้ำลายจะกระเด็นลงไปในครก เพราะนางมีหน้ากากอนามัยปิดปากอยู่ และเสียงบ่นก็ดังเข้าไปในหูของอุบลเจ้าของร้าน อุบลแซบอีหลี ร้านอาหารอีสานชื่อดังแห่งจังหวัดอุบลราชธานีต้องเดินมาหาเจ้าของเสียง “เอ็งบ่นอะไรลำเจียก” ผู้เป็นทั้งเจ้าของร้านและพี่สะใภ้ของลำเจียกเอ่ยถาม “ก็ฉันเหนื่อยนี่พี่ ตำมาตั้งแต่สิบโมงนี่มันห้าโมงเย็นแล้ว ฉันยังไม่ได้หยุดตำเลย กล้ามขึ้นเป็นมัดแล้วดูสิ” ลำเจียกตอบ แต่มือก็ยังคงตำส้มตำต่อไป “เหนื่อยแล้วไง เหนื่อยก็ต้องทน ถ้าไม่ทนก็อดตาย หรือเอ็งจะยอมอด แล้วคำพูดของเอ็งที่ไปว่าลูกค้าอย่างนั้น ถ้าเผื่อเขาได้ยินเข้าไม่มากินอาหารที่ร้านของเรา เราจะเอาอะไรกิน พานจะอดตายหมดแน่ แกนี่อายุก็ปาเข้าไปสี่สิบห้าแล้ว ไม่มีสมองคิดเลย ดีแต่พูด ดีแต่บ่น เดี๋ยวแม่ตบล้างน้ำซะดีไหมเนี่ย” อุบลพูดเสียงเอาเรื่อง ลำเจียกที่กลัวอุบลหัวหดรีบเปลี่ยนน้ำเสียงทันที “ฉันก็บ่นไปอย่างนั้นแหละ บ่นแล้วก็สบายใจ คราวนี้ตำได้ร้อยครกติดต่อกันเลยพี่อุบล” ใครจะกล้ามีเรื่องกับพี่สะใภ้คนนี้ ขนาดบุญเพิ่ม พี่ชายของตนที่ว่าดุ ว่าเหี้ยม ว่าโหด ใจนักเลงยังกลายเป็นแมวเชื่อง เชื่อฟังอุบลทุกอย่าง กลัวหัวหดยิ่งกว่านางเสียอีก แล้วอย่างนี้นางกับคนอื่นๆ จะไม่กลัวได้อย่างไร “เออ ให้มันจริง” อุบลเอ่ยเสียงหนัก “แต่จะว่าไป พี่ก็ไม่ได้ว่าเอ็งหรอกนะที่เอ็งจะบ่น เพราะใครเหนื่อยก็บ่นด้วยกันทั้งนั้น แต่พี่อยากให้เอ็งบ่นเบาๆ ไม่ต้องตะเบ็งเสียงอย่างเมื่อกี้ เพราะถ้าเผื่อลูกค้าได้ยินร้านเรามันจะดูไม่ดี อีกอย่างลูกค้าก็เป็นผู้มีพระคุณของเราด้วย ที่มาอุดหนุน มากินอาหารร้านเรา เราก็มีกินมีใช้ ถ้าไม่มีพวกเขา เราก็อดตาย ถ้าเอ็งเหนื่อยเอ็งก็ไปพักก่อน เดี๋ยวพี่จัดการต่อเอง” อุบลแม้จะเป็นคนดุ เป็นคนจริงจัง แต่นางก็มีความเมตตาปรานีไม่ใช่น้อย เป็นคนมีเหตุผล นางรู้ว่าลำเจียกและคนในร้านเหนื่อยกับกิจการร้านอาหารที่ขายดิบขายดีมาตลอดหลายปี ชื่อเสียงระบือไกล มีรายการอาหารจากทีวีหลายช่องมาถ่ายทำเรื่องความอร่อยที่นี่ รวมทั้งนิตยสารหลายฉบับก็นำเรื่องราวของร้านไปตีแผ่ความอร่อย ส่งผลให้ลูกค้าอุดหนุนกันเนืองแน่นทุกวัน “ไม่ต้องหรอกพี่ ฉันทำเองได้” เมื่อได้รับฟังคำสั่งสอนของอุบล ลำเจียกถึงกับมีแรงฮึด เพราะจะว่าไปที่ครอบครัวของนางมีกินมีใช้ มีบ้าน มีรถ มีที่ดินหลายแปลง และทรัพย์สินอีกหลายรายการเป็นเพราะอุบลช่วยเหลือและหนุนนำ เมื่อยี่สิบห้าปีก่อนอุบลเข้ามาเป็นสะใภ้เดชาโรจน์ ตระกูลที่ไม่มีคนรู้จัก เป็นชาวนาในจังหวัดอุบลราชธานี หาเช้ากินค่ำ ทำนาปลูกข้าวตามฤดูกาล ในทางตรงกันข้าม อุบลเป็นคนไทยเชื้อสายจีนที่มีฐานะ มีกิจการร้านค้าใหญ่โต มีชีวิตที่สุขสบาย แต่ยอมมาลำบากเพราะรักบุญเพิ่ม ลูกจ้างในร้าน ทุกคนในครอบครัวของอุบลไม่เห็นด้วยกับความรักของเธอ พยายามกีดกันทุกวิถีทาง แต่อุบลเลือกทำตามหัวใจตัวเองจึงต้องเสียงครอบครัวอันเป็นที่รัก เมื่อถูกบุพาการีตัดขาดจากความเป็นลูก ตอนนั้นนางยอมทิ้งครอบครัวที่อยู่กันมาตั้งแต่เกิด เพื่อสร้างครอบครัวใหม่ที่เป็นของนางเอง มีนาง มีสามีและลูกที่อยู่ในครรภ์ สิบปีต่อมา บุญเพิ่มได้รับข่าวจากลำเจียกน้องสาวว่า มารดาล้มป่วย เขากับครอบครัวจึงพากันไปเยี่ยมมารดา และอยู่ที่นั่นตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเพราะอย่างน้อยก็ไม่ต้องเสียค่าเช่าบ้าน ข้าวสารก็มีให้กินตลอดทั้งปี ผักก็ปลูกกินเอง บางวันเขาก็ไปจับปลาในหนองน้ำมาทำอาหาร แต่อุบลมองแล้วก็ตระหนักว่า หากอยู่อย่างนี้โดยไม่มีงานการทำเป็นหลักแหล่ง อนาคตของนลินธารา ลูกสาวของนางก็จะไม่ดีไปกว่านี้ อีกทั้งนางต้องการลบคำสบประมาทของบิดามารดาของตนเองอีกด้วย อุบลจึงควักเงินทั้งหมดที่มีเช่าร้านในตัวเมืองขายส้มตำ อาหารที่นางโปรดปรานและฝีมือการตำส้มตำของนางก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าใคร จากร้านเล็กๆ เริ่มขยับขยายขึ้นเรื่อยๆ จนกลายมาเป็นร้านชื่อดังในจังหวัดนี้ “เอาน่า เอ็งไปพักไป เดี๋ยวพี่จัดการต่อเอง” อุบลเดินเข้าไปคว้าสากจากมือของลำเจียก แล้วดันร่างของน้องสามีให้ออกห่าง ก่อนที่นางจะทำหน้าที่เป็นแม่ครัวแทน อีกด้านหนึ่ง ภายในร้านอาหารวันนี้ลูกค้าแน่นกว่าทุกวัน อาจจะเป็นเพราะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ คนทั้งในพื้นที่และนอกพื้นที่จึงมาลิ้มลองรสชาติอาหารอีสานที่มีให้เลือกมากกว่าห้าสิบชนิด แต่ที่จะขึ้นชื่อมากที่สุดคือ ส้มตำปูปลาร้า ทุกโต๊ะจะต้องสั่งอาหารจานเด็ดมาลิ้มลอง เสมือนลูกค้าโต๊ะนี้ “น้องสาวจ๊ะ พี่ขอส้มตำปูปลาร้ารสเด็ดหนึ่งจาน แต่ถ้ามีนมแถมใส่ถ้วยสองถ้วยก็ดีนะจ๊ะ” ลูกค้าชีกอสั่งอาหารกับพนักงานรับออเดอร์คนพิเศษที่หน้าตารูปร่างและผิวพรรณต่างกับพนักงานคนอื่น เธอคนนี้มีผิวสีขาวนวล ดวงหน้าสวยหวาน พวงแก้มเป็นสีชมพูระเรื่อดูเปล่งปลั่ง ชุดที่เธอสวมใส่แม้ว่าจะรัดกุม แต่ทรวงสาวที่ดันเสื้อยืดแบบพอดีตัวออกมา มันบอกให้คนที่พบเห็นรู้ว่า ดอกบัวคู่นี้ไม่ธรรมดา มิแปลกที่ชายคนนี้จะทำเจ้าชู้ใส่ “ส้มตำปูปลาร้ามีครับ แต่นมไม่มี มีแต่ฝ่าเท้าจะรับด้วยไหมครับ”