3.
1269 คำ
นลินดานอนลืมตาโพลง หลายครั้งที่เธอหยิบมือถือมาดูเวลา หวังว่าพีรวิชจะโทรกลับมาแต่ก็เงียบกริบ เธอวางมือถือลงกอดลูกน้อย พยายามข่มตาให้หลับ ทั้งที่ทุกคืนเธอกับลูกก็นอนกัน2คนมาตลอด แต่ไม่รู้ทำไม คืนนี้เธอกลับรู้สึกกระวนกระวายใจบอกไม่ถูก
ในห้องที่เครื่องปรับอากาศเย็นเจี๊ยบ แต่สองร่างเปลือยเปล่า กลับมีเหงื่อออกไหลย้อยจากการทำกิจกรรมติดๆกันมาหลายครั้ง พีรวิชกอบกุมเต้าใหญ่ปากอ้างับดูดดึงเหมือนเด็กน้อยหิวโหย ช่วงล่างก็กระเด้าไม่หยุด น้ำกามไหลย้อนรูสวาทออกมาเปรอะเปื้อนที่นอน บ่งบอกว่าทั้งคู่สุขสมมาหลายครั้งด้วยกัน เสียงครวญครางด้วยความเสียวซ่านดังต่อเนื่องตลอดทั้งคืนจนรุ่งเช้า ถึงได้เงียบเสียงลง
พีรวิชลืมตาขึ้นมา หันไปมองมาริที่กอดตนเอาไว้แน่น เขายอมรับว่าเมื่อคืนติดใจเธอมาก ร่างกายของเธอมันเย้ายวน ผิวเนียนนุ่มหอมกรุ่นจนเขาต้องใช้ลิ้นเลียไปทั่วทั้งตัว อกอวบใหญ่ล้นมือ โหนกนูนก็อูมน่ากระแทกสุดๆ ร่องแดงๆที่น้ำใสไหลออกมาก็หวานเหลือเกิน เขากระแทกรูจนแตกไปหลายรอบ ไม่เคยสุขสมขนาดนี้มาก่อนเลย
มาริษาลืมตาขึ้นมาเงยหน้ามองพีรวิช ถึงแม้เมื่อคืนจะเมามากแต่เธอก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เรื่องแบบนี้มันปกติสำหรับเธอ ตอนอยู่อเมริกาเธอมีเซ็กซ์กับผู้ชายไม่ซ้ำหน้า นี่ก็แค่เพิ่มมาอีกคน อีกอย่างเขาก็ดูหล่อดีลีลาถึงจะไม่ถึงเด็ดแต่ก็ใช้ได้ ไอ้นั่นมันก็ทั้งใหญ่ทั้งยาว พีรวิชสบตากับมาริษาก่อนที่มาริษาจะก้มลงไปอมดูดให้เขา แล้วขึ้นขย่มเรียกความเสียวซ่านให้เขาอีกครั้ง
" ว่าไงติดไหม " มุทิตาถามนลินดาที่หน้านิ่วคิ้วขมวดกดโทรหาพีรวิชอยู่นาน
" ไม่ติด เหมือนว่าจะปิดเครื่อง สงสัยแบตหมดล่ะมั้ง ช่างเถอะ ไม่มีเขาเราก็ไปกันเองได้ "
นลินดาอุ้มลูกขึ้นไปนั่งบนรถ มีมุทิตาเป็นคนขับ รถกระบะแค็บสี่ประตูที่เธอเป็นคนผ่อน เธอเลือกรถกระบะ เพราะจะได้เอาไว้ทุกของได้ด้วย เธอคิดว่าเมื่อคืนเขาไม่มาเช้านี้ก็น่าจะมาแต่เช้าเพื่อไถ่โทษให้ลูก แต่เธอคิดผิดนอกจากเขาจะไม่มาแล้ว ยังไม่คิดจะโทรกลับอีกด้วย สงสารก็แต่ลูกที่ถามหาแต่เขา
มาริษาเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ พีรวิชหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลา ก็ปรากฏว่าเปิดเครื่องไม่ติดถึงได้รู้ว่าแบตหมด เขาฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าเมื่อคืนรับปากกับนลินดาว่ารีบไปงานวันเกิดลูก เขาลืมไปเสียสนิท ป่านนี้ลูกคงจะผิดหวังในตัวเขาแน่ๆ คิดแล้วก็รู้สึกผิดขึ้นมา จะโทรกลับก็ไม่ได้อีกแบตก็ดันมาหมดเอาอะไรตอนนี้
มาริษาเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวโชว์เนินอกอวบอิ่ม เธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาจ้องตาเขม็ง
" เอ่อเรื่องเมื่อคืน ผม ผมขอโทษ ผมผิดเองที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ "
มาริษาหัวเราะคิกคัก
" ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนายสักหน่อย เราก็สนุกกันมากไม่ใช่เหรอ แต่เรื่องนี้อย่าให้ใครรู้ก็พอokไหม "
" ครับ " พีรวิชตอบเสียงอ่อย เขารู้ดีว่าเป็นใครมาริษาอยู่สูงส่งเปรียบเธอเป็นดอกฟ้า แค่เธอโน้มกิ่งลงมาให้เขาดอมดม แค่นี้เขาก็ชื่นใจแล้ว ยังจะหวังอะไรอีก
มาริษาเห็นพีรวิชทำหน้าเศร้าก็ชอบใจใหญ่ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าพีรวิชติดใจเธอ ผู้ชายคนไหนที่นอนกับเธอก็ล้วนติดใจเธอกันทั้งนั้น ดูลีลาจากเมื่อคืนเธอคิดว่าเขาคงจะห่างเรื่องอย่างว่ามานาน ถึงได้กินดุขนาดนั้น ลีลายังไม่ค่อยถูกใจเธอเท่าไหร่เมื่อเทียบกับคนอื่น คงเพราะผ่านผู้หญิงมาน้อย อย่างงี้เธอคงต้องสอนเขาบ่อยๆแล้วหล่ะ
" ถ้านายอยากสนุกกับฉันอีกก็ทำตัวดีๆเชื่อฟังฉัน "
พีรวิชเงยหน้าสบตาคมของมาริษา เธอพูดแบบนี้หมายความว่าจะยอมให้เขาทำอย่างว่ากับเธออีกใช่ไหม เขายอมรับว่าเขาติดใจเธอจริงๆอยากจะมีอะไรกับเธออีก บ้าจริง นี่เขาเป็นอะไร ทำไมถึงได้เสพติดเธอขนาดนี้นะ
" ถ้าอย่างงั้นก่อนกลับผมขออีกสัก2รอบล่ะกัน "
พูดจบก็กระชากผ้าขนหนูออก ดึงมาริษาลงมาที่เตียง แหกขาทั้งสองออกกว้าง ซุกหน้าลงไปใช้ลิ้นตวัดเลียร่องหวานๆ จนมาริษาซู๊ดปากด้วยความเสียวซ่านสุดๆ
ทะเลหัวหิน
นลินดากับมุทิตาพาธามไทเล่นก่อกองทราย เด็กชายสนุกสนานใหญ่ เดี๋ยวก็วิ่งไปแช่น้ำเดี๋ยวก็วิ่งมาเล่นทราย ตอนเช้าตื่นมาถามหาพ่อเมื่อรู้ว่าพ่อไม่มาเขาก็ทำท่าจะร้องไห้ แต่พอมาถึงทะเลก็ตื่นเต้นใหญ่ยิ้มไม่หุบเลย มุทิตาถ่ายภาพนลินดากับลูกกำลังเล่นน้ำทะเลกันอัพลงเฟส แล้วก็ถ่ายภาพน้องธามเอาไว้หลายภาพก่อนจะกดส่งให้นลินดา
หลังจากส่งมาริษาที่บ้านเสร็จ เขาก็ขอลางานครึ่งวันอ้างว่าไปทำธุระ ระหว่างขับรถเขาชาร์จแบตในรถไปด้วย พอเปิดเครื่องก็พบทั้งข้อความ และสายโทรเข้าจากนลินดาหลายสาย ทั้งเมื่อคืนและตอนเช้า พีรวิชลูบหน้าเขารู้สึกผิดจริงๆ รีบกดโทรออกหาเธอ แต่ไม่มีใครรับสาย เขาจึงรีบขับรถไปที่บ้านทันที ไปถึงก็พบว่ามีป้ายแปะเอาไว้ที่ประตูเขียนว่าร้านปิด2วัน เขารีบกดโทรหาเธออีกครั้งแต่ก็ไม่รับสายอีก จึงเปลี่ยนไปโทรหามุทิตาแต่มุทิตาก็ไม่รับสาย เขากังวลกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูกของเขาหรือเปล่า หรือว่านลินดาเป็นอะไรไป
สายตาก็เหลือบไปเห็นแจ้งเตือนจากเฟสบุ๊คบนขอบจอ เขากดเข้าไปดู ก็เห็นภาพนลินดากำลังเล่นน้ำทะเลกับลูก รอยยิ้มของเธอกับลูกที่ยิ้มกว้างอย่างมีความสุข มันทำให้เขาอดยิ้มตามไม่ได้
" ที่แท้ก็พากันไปเที่ยวนี่เอง พ่อขอโทษนะครับที่ไม่ได้อยู่เป่าเค้กด้วยเมื่อคืน "
นึกถึงเมื่อคืน เขาก็รู้สึกละอายใจ ที่ปล่อยให้ความลุ่มหลงครอบงำจิตใจ เขานอกกายเมีย เขาทอดทิ้งลูกในวันเกิด ทั้งที่รับปากว่าจะมาหาลูก พีรวิชยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ เสียงมือถือดังขึ้นทำให้เขาหลุดออกมาจากความเศร้า
" นายอยู่ไหน กลับมาเดี๋ยวนี้ฉันจะไปช็อปปิ้งที่ห้าง นายต้องพาฉันไป "
เสียงหวานเหวี่ยงวีนมาตามสาย บอกให้เขารีบกลับไป พีรวิชรับคำแล้วรีบขับรถกลับไปทันทีด้วยความเร็วที่แทบจะเหาะได้
- ผู้เขียน
