4.
1298 คำ
พีรวิชเดินตามหลังมาริษาสองมือของเขาเต็มไปด้วยถุงใส่ของแบรนด์เนม เธอเดินเข้าร้านนู้นออกร้านนี้ และตอนนี้เธอก็เดินเข้าร้านนาฬิกาแบรนด์หรู
" เอาของวางไว้ตรงนั้น แล้วนายมานี่ "
พีรวิชทำตามคำสั่งวางของเอาไว้แล้วเดินไปหาเธอ แม้จะรู้สึกเบื่อหน่ายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อเธอเป็นเจ้านายส่วนเขาเป็นลูกน้อง ที่เจ้านายสั่งอะไรก็ต้องทำตาม
" แบบนี้นายว่าสวยไหม "
มาริษายื่นนาฬิกาแบรนด์ดังมาให้เขาดู เขาไม่รู้หรอกว่ารสนิยมคนรวยเป็นยังไง นาฬิกามันก็คือนาฬิกาจะถูกจะแพงมันก็ใช้ดูเวลาได้เหมือนกัน
" สวยครับ"
" แล้วนายชอบรึเปล่า"
" ชอบครับ "
" งั้นก็ดี เอามือมา"
พีรวิชแปลกใจว่าจะขอมือเขาทำไมแต่ก็ยอมยื่นให้ไปโดยดี มาริษาเอานาฬิกามาใส่ข้อมือให้เขา พลิกดูไปมาแล้วยิ้มชอบใจ
" เหมาะกับนายมาก เอาอันนี้แหละ "
" รุ่นนี้ราคาอยู่ที่ 354,300 บาทค่ะ "
มาริษาส่งแบล็คการ์ดให้พนักงาน พีรวิชยังตกตะลึงไม่หายเธอซื้อนาฬิกาแพงๆให้เขาทำไมกัน เขาปฏิเสธว่าไม่รับและทำท่าจะถอดออก แต่มาริษาส่งสายตาดุมาให้ เขาเลยต้องยอมรับเอาไว้ เขาก้มมองดูที่แขนตัวเองแล้วยิ้มออกมา จะว่าไปนาฬิกานี่ก็เหมาะกับเขาจริงๆนั่นแหละ
ออกจากร้านนาฬิกา มาริษาก็เข้าร้านอาหารญี่ปุ่นสั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ แล้วบังคับให้เขากินเป็นเพื่อน ไอ้เขาก็ไม่ค่อยถนัด จับตะเกียบคีบอาหารทีก็หลุดหล่นอยู่นั่นหล่ะ มาริษาหัวเราะคิกคักชอบใจใหญ่ แล้วเธอก็คีบอาหารมาจ่อที่ปากของเขา เขาก็อ้าปากงับอาหารเข้าไป กินไปก็มองหน้าเธอไป ความอิ่มเอมเกิดขึ้นในใจอย่างบอกไม่ถูก
ลมทะเลยามเย็นพัดโชยผสานกับเสียงเกลียวคลื่น นลินดายืนมองพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกน้ำทะเล เธอครุ่นคิดถึงเรื่องราวของเธอกับพีรวิช นับตั้งแต่เขาไปเป็นบอดี้การ์ด ความรักของเธอกับเขาก็ดูเหมือนจะลดน้อยถอยลงไปเรื่อยๆ ความเอาใจใส่ที่เคยมีให้เธอกับลูกก็น้อยลง เขาเห็นงานสำคัญกว่าเธอเธอไม่ว่า แต่นี่เขาไม่เห็นความสำคัญของลูกเลย
ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาละเลยลูก แต่หลายครั้งที่สัญญากับลูกไว้แล้วเขาก็ลืม มีอยู่ครั้งหนึ่งลูกไม่สบายต้องนอนร.พ เขาก็ไม่เคยมาเยี่ยมลูกเลย ได้แต่โทรมาถามอยู่2ครั้ง ทุกคืนเธอต้องนอนกอดลูกเพียงลำพัง เขาไม่เคยถามไม่เคยสนใจว่าเป็นยังไงบ้าง ขาดเหลืออะไรไหม ลูกเป็นยังไง มีแต่ลูกที่บ่นคิดถึงเขา ให้เธอโทรหาหน่อยอยากคุยกับพ่อ อยากเห็นหน้าพ่อ แต่โทรไปทีไรเขาก็ไม่ค่อยรับสาย ถ้ารับก็รีบพูดรีบวางบอกว่าไม่ว่าง ทำงานอยู่กลัวเจ้าสัวว่า เดี๋ยวโทรกลับแต่เขาก็ไม่เคยโทรกลับ เธอคิดว่าการมีเขากับไม่มีมันก็ไม่ต่างกันเลย
ตุ๊บ โอ้ย เด็กน้อยธามไทมัวแต่หันมองดูกังหันลม จนไปชนเข้ากับใครคนหนึ่งจนล้มลง มือหนาคว้าตัวเด็กน้อยขึ้นมา นั่งยองปัดทรายออกจากตัวเด็กน้อย ถามด้วยเสียงอ่อนโยน
" เจ็บตรงไหนใหมครับ "
ธามไทกระพริบตาปริบๆ มองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าแล้วส่ายหัว
" น้องธามเป็นอะไรรึเปล่าลูก เจ็บตรงไหนใหม " นลินดารีบวิ่งมาพลิกตัวลูกซ้ายขวา ดูว่ามีบาดแผลตรงไหนรึเปล่า
เธอโทษตัวเองที่เอาแต่ยืนเหม่อปล่อยให้ลูกเดินไปไกลสายตาทั้งที่เมื่อกี้ลูกยังเล่นอยู่ตรงนี้อยู่เลย
" ไม่เป็นไรครับ ไม่เจ็บตรงไหนเลย น้องธามเห็นกังหันเลยเดินตามมา น้องธามไม่มองทางเลยชนกับพี่คนหล่อครับ "
นลินดาเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็สบตากับชายหนุ่มนัยตาสีดำเป็นประกาย ดูๆแล้วอายุน่าจะยังน้อยอยู่ หน้าตาหล่อเหลาเหมือนอย่างที่ลูกเธอบอกไม่มีผิด อ่า หล่อเท่ห์แบดบอย นลินดาดึงสติคืนมาแล้วลุกขึ้น
" ขอโทษนะคะ ที่ลูกฉันชนคุณ น้องธามขอโทษพี่เขาสิลูก "
" น้องธามขอโทษครับพี่คนหล่อ "
โยธากระตุกยิ้มมุมปากหัวเราะ หึ หึ เขาก็รู้ตัวอ่ะนะว่าเขาหล่อ เด็กนี่ก็ชมเขาจริงจังซะด้วย ดูสิมองเขาตาไม่กระพริบเลย ยิ่งคนเป็นแม่เธอยิ่งมองเขาแบบตะลึง เหมือนเขาเป็นซุปตาร์ยังไงยังงั้นแหละ
" ไม่เป็นไร หนูน้อยชอบกังหันเหรอ "
" ครับ "
" เดี๋ยวแม่ " เธอพูดยังไม่ทันจบว่าเดี๋ยวจะซื้อให้ลูกเอง เขาก็พูดขึ้นมาก่อน
" แม่ค้ามานี่หน่อย "
เขาตะโกนเรียกแม่ค้าที่ถือกังหันเดินไปมา
" ชอบอันไหนเลือกเลย "
โยธาถือวิสาสะอุ้มธามไทขึ้นมาให้เขาได้เลือกได้สะดวก ธามไทหยิบเอากังหันอันใหญ่สีฟ้ามา1อัน หันมายิ้มหวานให้โยธา
โยธาวางเด็กลงหยิบเอาเงินในกระเป๋าออกมาส่งแบงค์ร้อย1ใบให้แม่ค้า
" อ่ะ ไม่ต้องทอน "
แม่ค้าก้มมองเงินในมือ แล้วเงยหน้ามองตาขวาง จนโยธาต้องบอกอีกครั้ง
" ไม่ต้องเกรงใจ เอาไปเถอะบอกแล้วไงว่าไม่ต้องทอน "
เขาเข้าใจว่าเดินขายของแบบนี้มันเหนื่อยกว่าจะได้แต่ละบาท วันนึงจะขายได้กี่อันกันเชียว ดูสิเย็นป่านนี้แล้วยังไม่เลิกขายเลย
" อันนั้นอันใหญ่ 200บาท "
โยธาหุบยิ้มแทบไม่ทัน อะไรนะ200ทำไมมันแพงจังวะ มันก็แค่กังหันธรรมดา ที่บอกอันใหญ่ก็ไม่เห็นมันจะใหญ่กว่ากันตรงไหนก็มีแต่ไม้จับนั่นแหละที่ยาวกว่ากันนิดหน่อย
" นี่ค่ะ "
นลินดาส่งแบงค์ร้อยสองใบให้แม่ค้า แล้วเอาแบงค์ร้อยก่อนหน้ายัดใส่มือคืนให้โยธา ก่อนจะอุ้มลูกเดินออกไป ธามไทหันมาโบกมือบ๊ายบายโยธา ส่งยิ้มหวานให้แล้วหันกลับไปสนใจกังหันในมือต่อ
โยธาหันไปมองแม่ค้าที่ส่งสายตาเย้ยหยันมาให้ คงคิดว่าเขาไม่มีเงินล่ะสิ โธ่ เขาก็ไม่มีจริงๆนั่นแหละ เงินสดมีติดกะเป๋าอยู่แค่100เดียว แต่เงินในบัตร อันลิมิเต็ด เมื่อกี้สแกนจ่ายซะก็ดี
" ไอ้โย มึงมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ "
" กูมาเดินเล่น ดูพระอาทิตย์ตก "
" หน้าอย่างมึงมีอารมณ์สุนทรีกับเขาด้วย "
โยธาหันควับมาส่งสายตาดุให้เลโก้
" พระอาทิตย์หรือว่าสาว กูเห็นนะว่ามึงมองผู้หญิงที่อุ้มลูกไปเมื่อกี้ "
โยธาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ไอ้เพื่อนเวรนี่มันตาดีจริงๆ ไปไหนทำอะไรมันรู้หมด
โคตรเสือก เมื่อคิดถึงหน้าของผู้หญิงเมื่อกี้ก็กระตุกยิ้มมุมปากอย่างอดไม่ได้
เลโก้มองหน้าโยธาสลับกับทางที่ผู้หญิงอุ้มลูกไปเมื่อกี้ เขาก็คิดในใจ สงสัยเพื่อนเขาจะชอบแบบนี้ แบบมีพันธะ จีบติดปุ๊ปแถมลูกปั๊บ แต่ถ้าผัวเขารู้อาจได้ตีนมาเป็นของแถม ไม่ได้ ไม่ได้ เขาต้องคอยจับตามองมันไว้ ไม่ให้มันไปสร้างความร้าวฉานให้ครอบครัวคนอื่น
- ผู้เขียน
