เมื่อรักสุดทางแล้ว

แนะนำตัวตัวก่อนนะ ฉันชื่อขิง นลินดา อายุ22ส่วนสูง157 หนัก42ผู้หญิงตัวเล็กๆผิวสองสีค่อนไปทางคล้ำ ผมดำยาวถึงเอว ฉันไม่มีพ่อไม่มีแม่หรอก ตั้งแต่จำความได้ฉันก็อาศัยอยู่ในบ้านเด็กกำพร้า มีเพื่อนร่วมชะตากรรมหลายคน แต่เพื่อนที่สนิทที่สุดสนิทม๊ากกมาก ไปไหนไปกันมีแค่คนเดียวเธอชื่อ มิว มุทิตา อายุ22เท่ากัน สูง165 หนัก50 ผิวขาว ผมดัดลอนสีน้ำตาลยาวกลางหลัง และนั่นผู้ชายคนนั้น เขาชื่อพีร์ พีรวิช อายุ23 หนุ่มหล่อผิวขาวใส ตาตี่ตี่ ลุคโอปป้าเกาหลีเกาใจ ปากหยักชมพูระเรื่อ ไม่ใช่แค่ปากนะที่ดูชมพูตรงอื่นก็ชมพูเหมือนกัน สูงโปร่ง180 เขาเป็นสามีของฉันเอง พวกเรา3คนสนิทกันตั้งแต่เด็ก เพราะอยู่บ้านเด็กกำพร้าด้วยกัน พวกเราเรียนจบแค่มัธยมปลาย จากทุนที่บ้านสงเคราะห์มีให้ พอจบปุ๊บฉันกับพีร์ก็แต่งงานกันทันที จะเรียกงานแต่งก็ไม่ถูกซะทีเดียว เพราะพวกเราแค่จดทะเบียนสมรสกัน และให้แม่ครูที่บ้านสังเคราะห์ผูกแขนอวยพรให้ ตอนเย็นก็มีงานเลี้ยงหมูกะทะในหมู่เพื่อนๆ10กว่าคน ทำไมถึงรีบหน่ะเหรอ ก็เพราะฉันท้องหน่ะสิ ความรักของฉันกับเขามันทั้งรักทั้งผูกพันธ์กันมาหลายปี จนไม่รู้ว่าพวกเราเริ่มรักกันตอนไหน รู้อีกทีก็ขาดกันไม่ได้แล้ว ตอนนี้เรามีลูกชายด้วยกัน1คน ชื่อน้องธามอายุ3ขวบ ฉันกับมิวเปิดร้านขายข้างแกงอยู่ในตึกแถว2ชั้นในตลาด ชั้นล่างขายข้าวแกง ชั้น2มี2ห้องนอน มิวอยู่ห้องหนึ่ง ชั้นกับพีร์และน้องธามอยู่ด้วยกันอีกห้องหนึ่ง แต่พีร์ไม่ค่อยกลับมาบ้านหรอก เพราะเขาเป็นบอดี้การ์ดให้เจ้าสัวอิทธิชัย ทำงานไม่เป็นเวลา " แม่ครับ พ่อจะมาหาน้องธามไหมครับ "เสียงเรียกของลูกชายดึงสติเธอคืนมา " มาหาสิครับ วันนี้วันเกิดน้องธามนะ เดี๋ยวเย็นๆแม่พาไปซื้อเค้กกับของกินอร่อยๆนะครับ เดี๋ยวเลิกงานพ่อก็มานะ " " ครับ" ธามไทเดินไปเล่นของเล่นต่อ เขาเป็นเด็กดีไม่กวนแม่เวลาแม่ขายของ นลินดาหยิบมือถือออกมาโทรหาพีรวิช รออยู่นานจนสายเกือบตัดไปเขาก็กดรับสาย " ฮัลโหลขิง มีอะไรรึเปล่า " ทุกครั้งที่โทรหาเขา เขาก็จะถามแบบนี้ ต้องมีอะไรถึงโทรหาได้เหรอ เธอรู้ว่าเขาเป็นบอดี้การ์ด การโทรหาเขาบางทีอาจจะรบกวนเวลาทำงานของเขา แต่เธอส่งข้อความไปหาเขาตั้งแต่เช้า เขาก็ไม่อ่านไม่ตอบเธอ ลูกก็ถามหาเขาหลายรอบแล้ว วันนี้เป็นวันเกิดครบ3ขวบของน้องธาม เธออยากรู้ว่าเขาจะมาหาลูกกี่โมง ถึงได้โทรหาเขา อย่าบอกนะว่าเขาลืมวันเกิดลูก " ฉันแค่จะโทรมาถามว่าจะกลับบ้านตอนไหน ลูกถามหา ฉันส่งไลน์ไปถามตั้งแต่เช้า พี่ก็ไม่ตอบ " " ขิงก็รู้ว่าพี่ทำงานไม่ค่อยมีเวลา " เธอนิ่งไปชั่วครู่ ไม่มีเวลาเธอฟังคำนี้จนชินชาตั้งแต่เขาทำงานกับเจ้าสัว นลินดาถอนหายใจเฮือกใหญ่ " แต่วันนี้เป็นวันเกิดน้องธาม ลูกรอพี่มาเป่าเค้กด้วยกัน " พีรวิชได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกผิด เขาลืมไปเลยว่าวันนี้เป็นวันเกิดลูกชายตัวน้อยของเขา เขาไม่ได้กลับบ้านไม่ได้เห็นหน้าลูกมาเป็นอาทิตย์แล้ว ด้วยอาชีพบอดี้การ์ดเจ้านายไปไหนก็ต้องประกบติด อาทิตย์ก่อนเจ้าสัวไปดูงานที่ใต้เขาก็ต้องตามไปด้วยพึ่งจะกลับมาเมื่อวาน " คงจะเป็นดึกๆหน่อย ตอนเย็นพี่ต้องไปรับคุณหนูมาริที่สนามบิน ตามคำสั่งของเจ้าสัว " เจ้าสัวสั่งให้เขา ไปรับลูกสาวสุดรักสุดหวงที่เรียนจบปริญญาจากอเมริกามาหมาดๆ บอกให้เขาดูแลอารักขาเธอให้ดี ทั้งยังย้ายเขาให้ไปเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของเธออีก เขาไม่คิดจะบอกเรื่องนี้กับนลินดา กลัวว่าเธอจะคิดมาก " เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของเจ้าสัว เจ้าสัวรักและห่วงมาก เลยให้พี่กับบอดี้การ์ดอีกหลายคนไปรอรับ พี่ไม่แน่ใจว่าจะได้กลับกี่โมง ถ้าน้องธามรอไม่ไหว ก็ให้ขิงพาลูกเป่าเค้กไปก่อนได้เลย เดี๋ยวเสร็จงานแล้วพี่จะรีบไป " ความจริงแล้ว เจ้าสัวให้เขาไปรับมาริษาแค่คนเดียว เขาแค่ไม่อยากให้เธอคิดมากเลยโกหกไปแบบนั้นเธอยิ่งเป็นคนคิดมากขี้น้อยใจอยู่ วันนี้ขายดีตอนบ่ายๆก็ก็หมดเกลี้ยง นลินดากับมุทิตาช่วยกันเก็บร้านล้างถ้วยล้างจานเสร็จ จึงไปอาบน้ำแต่งตัวพาน้องธามไปซื้อเค้ก " ไหน คนหล่อของน้ามิวอยากได้เค้กแบบไหนครับ " " ธามอยากได้เค้กเบ็นเท็นครับ " มุทิตาถามหลานตัวน้อย ที่พอมาถึงร้านเค้กก็มองหาเค้กเบ็นเท็น การ์ตูนตัวโปรด " นั่นไงครับ เค้กเบ็นเท็น แบบนี้ชอบไหม " นลินดาชี้เค้กที่แต่งหน้าด้วยรูปตุ๊กตาเบ็นเท็นให้ลูกดู " ชอบครับ " ธามไทยิ้มแฉ่งโชว์ฟันขาว เมื่อได้เค้กแล้วก็แวะซื้อของกินที่ธามไทชอบและซื้อของสดไปปิ้งย่างนิดหน่อยจากนั้นก็พากันกลับบ้าน ้ทางด้านพีรวิชมารออยู่ที่สนามบิน สักพักมือถือก็ดังขึ้น เขากดรับสายทันที " ฉันมาถึงแล้ว รออยู่ตรงทางออก นายอยู่ตรงไหน " พีรวิชมองไปรอบๆก่อนจะหยุดสายตาลงที่ผู้หญิงสูงโปร่งหุ่นเพียวบาง แต่สัดส่วนอวบอัดส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจน ส่วนสูงดูจากสายตาน่าจะประมาณ170 ผิวขาวใสเนียนกริบ ใส่เสื้อครอปแขนยาวเอวลอยโชว์หน้าท้องเนียนขาว กางเกงยีนส์แบรนด์ดัง ใส่แว่นตาดำ จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากฉาบไปด้วยลิปสติกสีแดงสด เขาจ้องมองเธออยู่นานจนเธอรู้สึกตัวหันมาจ้องมองเขากลับ เขาตกอยู่ในห้วงภวังค์เหมือนถูกมนต์สะกด ยิ่งเวลาเธอเยื้องย่างเดินราวกับนางฟ้าบนสรวงสวรรค์ งดงามราวกับหลุดออกมาจากเอไอ กว่าจะรู้สึกตัวก็ตอนที่เธอมายืนอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว " นายใช่ไหมที่ป๊าให้มารับ " พีรวิชรู้สึกตัวรีบตอบกลับไปทันที " ใช่ครับ ผมชื่อพีรวิชเรียกสั้นๆว่าพีร์ก็ได้ครับ เจ้าสัวส่งผมมารับคุณหนู ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมเป็นบอดี้การ์ดของคุณหนูครับ" " งั้นก็นำฉันไปที่รถได้แล้ว" เมื่ออยู่บนรถมาริษาก็สั่งให้พีรวิชขับรถพาไปที่ผับแห่งหนึ่ง พีรวิชกลัวว่าถ้าเจ้าสัวรู้เรื่องเขาต้องโดนลงโทษแน่ๆเพราะสั่งให้เขาไปรับเธอมาแล้วรีบพากลับบ้าน แต่มาริษาก็เอาแต่ใจเหลือเกินเหวี่ยงวีนจนเขาต้องขับรถพาที่ผับจนได้ " นายก็อยู่แถวๆนี้แหละ มีอะไรเดี๋ยวฉันเรียกเอง ฉันจะไปสังสรรค์กับเพื่อนหน่อย ไม่เจอกันนาน อยากดื่มอะไรก็สั่งเลยแล้วมาเก็บเงินที่ฉัน" พีรวิชจึงหาที่นั่งอยู่โต๊ะไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่เธอนั่งอยู่ สายตาคอยจับจ้องมองเธออยู่ตลอด โต๊ะที่เธอนั่งมีทั้งเพื่อนผู้หญิงผู้ชาย เธอทั้งดื่มทั้งเต้นโยกตัวไปมาเข้ากับจังหวะเพลง ดูเซ็กซี่เร่าร้อนจนเขาละสายตาจากเธอไม่ได้เลย นลินดา มองดูลูกที่สัปหงกครั้งแล้วครั้งเล่า ห้าทุ่มแล้วพีรวิชก็ยังไม่มา ก่อนหน้าเธอบอกให้ลูกเป่าเค้กเลยไม่ต้องรอ แต่ลูกก็ยืนยันว่าอยากให้พ่ออยู่ด้วย รอไปรอมาสุดท้ายทนง่วงไม่ไหวผล็อยหลับไป " พีร์ยังไม่มาเหรอ นี่ก็ดึกแล้ว น้องธามรอจนหลับไปแล้วด้วย เค้กก็ยังไม่ได้เป่าเลย" " ฉันว่าเขาไม่มาแล้วหล่ะ ฉันปลุกน้องธามมาเป่าเค้กดีกว่า จะได้เข้านอน " " แกโทรหาเขายัง " " โทรแล้ว แต่เขาไม่รับ ช่างเถอะ "