จื่อเหยียนเก็บกระบี่เข้าฝักดังเดิมพลางคิดว่าควรทำเช่นนี้ตั้งแต่แรก แต่ในเมื่อเจ้าเต่าเฒ่านำทางแล้ว จึงสบถอย่างไม่สบอารมณ์นัก
นึกว่าบริวารจะซื่อสัตย์กับผู้เป็นนายมากกว่านี้เสียอีก คงถูกสั่งสอนให้รักตัวกลัวตายมากกว่าถวายชีวิต เพียงเท่านี้ก็พอรู้แล้วว่านางใจดีเกินไป เช่นเดียวกับในห้วงฝันอันเลือนรางของเขา
ระหว่างทางเข้าไปในป่าลึก จื่อเหยียนลอบสังเกตรอบข้างตามสัญชาตญาณ ก่อนพบว่าภายในป่าศักดิ์สิทธิ์นั้นอุดมสมบูรณ์มากกว่าที่คิดเสียอีก เพราะนอกจากพฤกษชาติและบุปผชาตินานาพันธุ์แล้ว ยังมีเหล่าสัตว์อสูรน้อยใหญ่อาศัยอยู่ในป่าอีกด้วย
ดูจากการที่โผล่มามองเขาด้วยสายตาขลาดกลัวและอยากรู้อยากเห็นตามต้นไม้โขดหิน คงเพราะต้องการมาดูผู้ที่ได้รับการเชื้อเชิญจากปราการมากกว่าจะเห็นเป็นศัตรู
ร่างสูงใหญ่ในอาภรณ์สีดำเดินตามหลังอสูรเฒ่ามาจนถึงบริเวณใจกลางของป่าศักดิ์สิทธิ์ ทว่าภาพเบื้องหน้าของจื่อเหยียน กลับมีต้นท้
