“เสี่ยวซิง พรุ่งนี้เจ้าอย่าออมมือให้ข้าเชียว” เซียวอวี๋กล่าวกับสหายร่วมรุ่นขณะล้มตัวนอนบนเตียงด้วยความอ่อนล้า ที่บากบั่นฝึกฝนวิชามาเป็นร้อยๆ ปีก็เพื่อการแข่งขันประลองกระบี่ในวันรุ่งขึ้น
ซือซิงคลี่ยิ้มขณะเช็ดกระบี่ที่เขาได้รับมาจากท่านอา
“เสี่ยวอวี๋เจ้าเห็นข้าเป็นพวกอ่อนน้อมถ่อมเขาตั้งแต่เมื่อใดกัน” เสียงทุ้มยียวนตอบกลับ
เซียวอวี๋แสยะยิ้ม
“เจ้าคนสองหน้า กับสหายไม่เคยปราณี แต่กับท่านเทพเลี่ยงหรงกลับแสร้งทำตัวเป็นลูกสุนัข”
“เสี่ยวอวี๋ หากเจ้ายังไม่อยากถูกสุนัขกัดจนเข้าร่วมการทดสอบของท่านอาจารย์ไม่ได้ก็ควรนอนได้แล้ว” ซือซิงกล่าวเตือนเสียงเรียบ
“ก็ได้ๆ เจ้านี่ก็ขู่เก่งเหมือนสุนัขจริงๆ”
ซือซิงเหลือบมองสหายร่วมห้องที่เงียบไปแล้วด้วยสายตาไม่พอใจนัก แต่กระนั้นสิ่งที่เซียวอวี๋กล่าวมาก็มิใช่เรื่องใหญ่จนถึงกับต้องขุ่นเคือง
ก็ในเมื่อเขาเป็นเช่นนั้นจริงๆ
เมื่อทำความสะอาดกระบี่เสร็จแล้วจึงนำมันม
