ซือซิงรู้สึกตัวอีกทีหลังได้ยินเสียงปลุกจากสายลมยามค่ำคืน ดวงตาคมเหลือบมองใบหน้าขาวของคนที่กำลังนั่งหลับด้วยความเอ็นดู ครั้นเห็นว่าเลี่ยงหรงหลับลึกเกินไปจึงไม่คิดปลุก แต่ค่อยๆ ลุกขึ้น และใช้สองแขนแข็งแกร่งช้อนร่างอรชรขึ้นแนบอก จากนั้นอุ้มไปนอนบนผ้าห่มขนสัตว์ผืนโปรด
“อือ...” เสียงหวานครางออกมาเบาๆ อย่างไม่สบายตัวนัก เนื่องจากไม่มีหมอนรองคอ มือเล็กจึงกวาดหาสะเปะสะปะ
ซือซิงเห็นดังนั้นจึงหยิบหมอนอิงมาให้นาง ครั้นเห็นนางจับมาหนุนทั้งที่ยังหลับตา จึงหัวเราะออกมาเบาๆ
“ท่านเทพขอรับ” เสียงทุ้มกล่าวเรียกแผ่วเบาพร้อมกับปัดปอยผมออกจากใบหน้าของนาง
เลี่ยงหรงได้ยินเสียงเรียกจึงรู้สึกตัว และค่อยๆ ลืมตาขึ้น ทว่าความอ่อนเพลียกำลังจู่โจมร่างกายของนางชุดใหญ่ จึงทำได้แค่ตอบรับไปแบบสะลึม
สะลือเท่านั้น
“ซือซิงหรือ...”
“ข้าเองขอรับ ทว่าข้าต้องกลับสำนักแล้วนะขอรับ”
ครั้นเห็นว่านางคงจะอ่อนเพลียเกินไป จึงไม่อ
