“ฮึบ! ฮึบ!”
“เฮ้อ…” เลี่ยงหรงนั่งถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายอยู่แถวบันไดลานฝึก มือหนึ่งถือตำรา อีกมือถือพู่กัน ดวงตากลมโตสลับมองร่างสูงผอมบางของเซียนรุ่นเยาว์ ซึ่งกำลังฝึกวิชากระบี่ด้วยความขะมักเขม้น
รู้สึกเบื่อหน่ายเหลือเกิน
แม้จิ้นฝูกล่าวว่าการฝึกฝนไม่มีทางลัดก็เถอะ ทว่าอีกไม่กี่ร้อยปีเรื่องราวในนิยายก็จะเริ่มต้นแล้ว นั่นหมายความว่าป่าศักดิ์สิทธิ์ของนางจะต้องตกอยู่ในอันตรายด้วย ป่าที่นางเฝ้าประคบประหงมทะนุถนอมมานานหลายร้อยปีจะต้องถูกถางออกเพราะความรักของพญามารอย่างนั้นหรือ เรื่องอันใดจะยอมกันเล่า!
ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว
เลี่ยงหรงก้มมองฝ่ามือตัวเองด้วยความรู้สึกหดหู่ จากนั้นเงยหน้ามองท้องนภาสีครามด้วยความรู้สึกหมดสิ้นหนทาง จะว่าไปนับจากวันที่เทพจิ้นฝูรับนางเป็นน้องบุญธรรมก็ผ่านมาห้าร้อยปีแล้ว ในช่วงที่นางต้องฝึกเดิน เขาทั้งดุทั้งเข้มงวด จนนางร้องไห้เพราะอึดอัดใจอยู่หลายหน กระนั้นก็ยังได้รับกา
