“เลี่ยงหรง” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกอย่างเป็นกันเองมากขึ้น
คนถูกเรียกช้อนสายตามองอย่างสงสัย ครั้นเห็นสายตาของเขากำลังมองเท้าเปื้อนคราบดินของนางอยู่ จึงใช้ชายผ้าปกปิดเอาไว้อย่างเคอะเขิน
ให้เห็นสภาพน่าอายเช่นนี้ เขาคงคิดว่านางเป็นคนสติไม่สมประกอบไปแล้วกระมัง เนื่องจากร่างกายนี้คุ้นชินกับธรรมชาติมานานนับหมื่นปี จึงไม่แปลกที่นางจะไม่ชอบสวมใส่อาภรณ์อันเกินความจำเป็น
แม้เคยเห็นเครื่องแต่งกายงดงามของเซียนสตรีมามากมาย แต่กลับคิดว่าเปล่าประโยชน์ เนื่องจากนางมีรูปลักษณ์ที่ไม่ต้องตกแต่งประทินโฉมก็พอใช้ได้อยู่แล้ว อีกอย่างเท้านางเคยติดพื้นเสียเมื่อใดกัน ในเมื่อรองเท้าคืออุปสรรคที่ทำให้ความเร็วลดลง นางจึงเขวี้ยงทิ้งไปแล้วเมื่อห้าสิบปีก่อน
ทว่าหากต้องมาฝึกวิชาที่นี่ คงมีแต่ต้องสำรวม อย่างน้อยก็อย่าให้เสียชื่อพี่ชายบุญธรรม
“ท่านพี่บุญธรรม เอ่อ…วันหน้า ข้าจะสำรวม…ให้มากกว่านี้” เหลียง
หรงกล่าวเสียงแผ่วเบา
