บทที่12

1332 คำ

“เจ้าจะบอกว่า ต้องการฝากตัวเป็นศิษย์ของข้าอย่างนั้นหรือ” จิ้นฝูกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งขณะยกชาดื่มหลังจากฟังเรื่องราวของนาง เขายังมิได้ปักใจเชื่อ ทว่ายามมองสีหน้าเป็นกังวลของนางแล้ว กลับสัมผัสได้ถึงความจริงใจ คิดว่านางไม่ได้มีพิษภัยใดๆ จริง เพียงแต่ในหมื่นปีมานี้เพิ่งเกิดสัมปชัญญะ กิริยาท่าทางจึงไม่ต่างจากเซียนรุ่นเยาว์ แม้ไม่เคยพบเห็นมาก่อน แต่ในตำราที่ปู่สวรรค์เคยบันทึกไว้กล่าวว่าในเทวโลกนั้นมีสิ่งที่เรียกว่าครรภ์สถิตอยู่ มักเกิดกับสรรพสิ่งที่มีอายุยืนยาว ซึมซับปราณบริสุทธิ์จำนวนมหาศาลเอาไว้จนก่อเกิดเป็นจิตวิญญาณ หากแต่กระบวนการในกำเนิดนั้นใช้เวลายาวนานหลายแสนปี เลี่ยงหรงกล่าวว่านับตั้งแต่นางถือกำเนิด นางอาศัยอยู่ในโพรงต้นท้อสวรรค์ทองคำอย่างไร้สัมปชัญญะมาตลอด นางเฝ้ามองสิ่งรอบกายโดยไร้ความรู้สึกเสมือนต้นไม้ต้นหนึ่งเท่านั้น จนกระทั่งวันหนึ่งพลังของนางอ่อนแอลงจนหลับใหล เมื่อลืมตาขึ้น

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม