“บุญคุณอันใดกัน เจ้าให้ข้าอาศัยพักพิง ข้าจึงมอบพลังตอบแทนเจ้า นับว่าเป็นการแลกเปลี่ยนที่สมน้ำสมเนื้อแล้ว”
เลี่ยงหรงยิ้มบางหลังจากได้เห็นว่าพลังของนางนั้นมีประโยชน์ จากนั้นจึงเงยหน้ามองทิวทัศน์งดงามตรงหน้าอย่างผ่อนคลาย
ไม่ว่าจะเป็นทะเลสาบกว้างใหญ่ หรือพงไพรเงียบสงบ ล้วนทำให้นางรู้สึกราวได้กลับคืนสู่บ้านเกิดอีกครั้ง
ต้นจื่อเถิงทองคำขยับเล็กน้อยก่อนปล่อยปราณบริสุทธิ์ออกมาเป็นครั้งแรกในรอบหลายหมื่นปี ทำให้ต้นไม้ต้นหญ้าและบุปผาที่ยึดโยงเชื่อมเกี่ยวกันคืนชีพขึ้นอีกครั้ง
พลันเมื่อพลังในกายกลับฟื้นฟูอย่างสมบูรณ์ ทำให้เลี่ยงหรงมองต้นจื่อเถิงด้วยความประหลาดใจ เนื่องจากพลังที่ชำระแล้วคลายออกมานั้นเหมือนกับพลังในป่าศักดิ์สิทธิ์ ราวกับนางได้สร้างเขตแดนอีกหนึ่งเขตแดนขึ้นมาแล้ว
“นี่เจ้า ยอมกลายเป็นส่วนหนึ่งของข้าหรือ” เลี่ยงหรงเอ่ยถาม นางลูบลำต้นของมันเบาๆ ทว่ากลับรู้สึกอบอุ่นและเปี่ยมล้นไปด้วยพลังข
