หนึ่งร้อยปีต่อมา เลี่ยงหรงเดินทางสำรวจอาณาเขตแสนสงบของเขาจนครบทุกส่วน ก่อนคำนวณได้ว่าถิ่นฐานต้นกำเนิดของเขานั้นกว้างใหญ่อย่างที่คิด ราวกับดินแดนที่ถูกสองดินแดนใหญ่โอบล้อม แต่ไม่ได้มีประโยชน์จนเป็นที่ต้องการของผู้ใด นอกจากจะเป็นเพียงป่าที่มีสัตว์อสูรเคี้ยวเอื้องอาศัยอยู่เท่านั้น
อีกอย่างอสูรเหล่านี้ค่อนข้างเป็นมิตรกับนางมาก โดยสังเกตได้จากการนอนพักผ่อนไปทั่วของนางเอง ซึ่งบริเวณนั้นจะไม่มีสัตว์อสูรเขาใดผ่านมาจนกว่านางจะผ่านไป
ทว่าตลอดร้อยปีมานี้ นางไม่ได้แค่สำรวจเพียงเท่านั้น แต่นางยังโปรยเมล็ดท้อสวรรค์ทองคำเพื่อสร้างอาณาเขตเอาไว้อีกด้วย และด้วยพลังของนางจึงทำให้เหล่าลูกหลานของนางเติบใหญ่แผ่กิ่งออกดอกออกผลอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้ป่าศักดิ์สิทธิ์ที่เคยโรยรากลับมามีชีวิตอีกครั้ง และทำให้สัตว์อสูรแสนน่ารักน่าชังทั้งหลายเข้ามาเป็นสหายกับนาง
แม้ไม่มีผู้ใดเป็นคู่สนทนาคลายเหงาให้ได้ แต่เลี่ยงหรงกลับ
