ตำหนักสรวงสุริยัน
“ไม่คิดว่าเจ้าก้อนแป้งจะนอนเร็วเช่นนี้ แต่กิ่งท้อทองคำนี้เป็นของผู้ใดกัน ถึงได้กอดเอาไว้ไม่ยอมปล่อย” หลีฮวากล่าวกับผู้เป็นคู่หมั้นของเขา จากนั้นมองก้อนแป้งน้อยซือซิงด้วยสายตารักใคร่เอ็นดู
หลังจากซือซิงขอโทษนางจนตาช้ำ ทว่านางไม่ได้โกรธเคืองแต่กลับรู้สึกผิดที่ดูแลเด็กคนนี้ไม่ดีพอเสียมากกว่า ทำให้ซือซิงถูกเกาหยางดุจนร้องไห้ ราตรีนี้นางจึงตั้งใจว่าจะมาขับกล่อมเด็กน้อยเพื่อไถ่โทษ ทว่าซือซิงกลับชิงหลับไปเสียก่อน* อีกทั้งยังกอดกิ่งท้อสวรรค์สีทองเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
เกาหยางมองตาม จากนั้นถอนหายใจแผ่วเบา
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน คงเป็นของเล่นจากเทพในแดนบุปผากระมัง”
หลีฮวาเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ เนื่องจากนางเป็นเทพหนึ่งเดียวในแดนบุปผา
“มิใช่...ในแดนบุปผา เซียนชั้นสูงที่เลื่อนขั้นเป็นเทพมีเพียงข้าผู้เดียวเท่านั้น”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเกาหยางก็ยิ่งประหลาดใจและรู้สึกสงสัยมากขึ้น เนื
