คำถามของจิ้นฝูทำให้สีหน้าของเลี่ยงหรงหม่นหมองลงทันที นางใช้มือข้างหนึ่งแตะลงกลางหน้าอกของเขาพร้อมกับคำนึงถึงความอาลัยอาวรณ์ที่ยังติดค้างอยู่ เพียงแต่ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอันใด
‘ท่านพี่กล่าวได้ถูกต้อง ข้ารู้สึกเหมือนลืมบางอย่างไป บางอย่างที่สำคัญ’ นางตอบกลับตามความจริง โดยบางสิ่งบางอย่างนั้นกำลังทำให้หัวใจของนางเหมือนมีช่องว่างอยู่ตลอดเวลา มันทั้งโหวงเหวง และว่างเปล่า ทำให้นางเป็นกังวล
“ข้า...เป็นคนทำให้เจ้าเป็นเช่นนั้นเอง” จิ้นฝูสารภาพพร้อมกับหลบสายตา ใบหน้ารูปสลักเต็มไปด้วยความสำนึกผิด “และเป็นเพราะข้า จึงทำให้เจ้ามิอาจเปล่งเสียงออกมาได้เช่นนี้ ข้าต้อง...ขออภัย...”
เลี่ยงหรงตกใจหลังจากได้ฟังคำสารภาพความผิด แต่เมื่อเห็นสีหน้ากังวลของจิ้นฝู กลับไม่ทำให้นางมีโทสะเลยสักนิด เพราะเท่าที่รู้จักกันมาเป็นพันปี นางเชื่อว่าการกระทำของจิ้นฝูล้วนมีเหตุผล แค่นางยังมีชีวิตรอดจากเหตุการณ์สังเวยเลือดมาได
