สามวันต่อมา
กลิ่นหอมปลอดโปร่งอันแสนคุ้นเคยลอยมาแตะบนปลายจมูก ทำให้เปลือกตาของผู้หลับใหลค่อยๆ ขยับเปิดปรือขึ้นทีละน้อย ภาพแรกที่ฉายเข้ามาในดวงตาสีทองคือใบหน้าของบุรุษที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่บุญธรรม
เลี่ยงหรงเม้มริมฝีปากแน่น หัวใจที่เคยเจ็บปวดกำลังได้รับการเยียวยาเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ถูกทิ้งในป่าไว้เพียงผู้เดียว แต่เมื่ออ้าปากหมายจะเอ่ยเรียกเขา กลับเป็นนางที่ต้องชะงัก เพราะกลัวว่าฝันร้ายเมื่อครู่จะเป็นความจริง ฝันที่ว่านางไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้
‘ท่านพี่...’
เลี่ยงหรงยกมือขึ้นแตะลำคอของตัวเอง ดวงตาฉายแววรวดร้าว ขอบตาร้อนผ่าวก่อนที่ภาพตรงหน้าจะพร่าเลือนเพราะมีความชื้นเป็นม่านบังสายตา
นางพูดไม่ได้จริงๆ ด้วย
เลี่ยงหรงยกมือทั้งสองขึ้นปิดใบหน้า จากนั้นปล่อยเสียงร่ำไห้บาดหัวใจคนฟังออกมาอย่างมิอาจกลั้นไหว
“เสี่ยวเลี่ยงหรง” จิ้นฝูคอยลูบศีรษะปลอบโยนผู้เป็นน้องระหว่างฟังเสียงสะอื้นบาดหัวใจ
เวล
