“พี่เสี่ยวอวี๋ ท่านไม่ไปไม่ได้หรือขอรับ” มู่หรงฉีเดินมาเกาะแขนเสื้อชายหนุ่มเอาไว้แน่น เขาคิดถึงพี่ใหญ่มู่เกอเหลือเกิน การมีพี่ชายเสี่ยวหลงที่พูดไม่ได้ ไม่สามารถตอบคำถามหรือชวนเขาคุยได้ มันต่างจากการมีพี่ชายเสี่ยวอวี๋ที่คอยให้คำแนะนำหลายๆ เรื่องกับเขามากนัก
“ข้ายังมีหน้าที่รับผิดชอบที่ต้องทำ และข้าก็โตเกินกว่าจะขออาศัยอยู่ในอารามดับทุกข์นี้ไปตลอดได้ หากมีโอกาสข้าจะมาเยี่ยมพวกเจ้าอีกครั้งแล้วกันนะหรงฉี" ชายหนุ่มปลอบใจเด็กชายตัวน้อยที่มีใบหน้าคล้ายคลึงมู่เกออยู่หลายส่วน ต่างกันตรงที่มู่เกอจะมีแววตาซื่อๆ แต่มู่หรงฉีนั้นสายตาเป็นประกายสดใสซุกซนกว่ามากนัก
“พี่เสี่ยวอวี๋ พวกเราสามคนแท้จริงแล้วยังมีพี่ชายใหญ่อยู่อีกคนหนึ่ง แต่เขาไปเป็นทหาร ข้าไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาเมื่อใด พวกเราเป็นห่วงพี่ใหญ่มาก” มู่หรงฉีรำพันออกมาจากใจด้วยความไร้เดียงสา
มู่หยวนที่เดินตามมู่หรงฉีมาภายหลัง ได้ยินคนทั้งสองพูดคุยกั
