เกือบจะสิ้นสุดฤดูหนาว จำนวนธูปที่ทำเสร็จแล้วก็มีจำนวนมากมายถูกเก็บเอาไว้อย่างเป็นระเบียบภายในห้องว่างบนอารามดับทุกข์ มู่หรั่นชิวจึงจัดการเอากระดาษใบไผ่ที่เขียนอักษรเซียงเซียนสะสมไว้ออกมาเตรียมบรรจุหีบห่อ
“ทำสองขนาดก็แล้วกัน ห่อเล็กก็ใส่ธูป 50 ดอก ห่อใหญ่ 110 ดอก” มู่หรั่นชิวสั่ง
เด็กทุกคนต่างก็นับเลขกันจนเป็นหมดแล้ว แต่ก็ยังแบ่งงานกันโดยให้เด็กหญิงเป็นคนนับธูปมากองแยกไว้ ส่วนเด็กชายก็มาห่อธูปด้วยกระดาษใบไผ่ตามที่มู่หรั่นชิวทำให้ดู
เยี่ยนอวี๋เดินเข้ามาดูการบรรจุธูปใส่ห่อของกลุ่มเด็กในอารามดับทุกข์ เขาเห็นอักษรที่คุ้นเคยที่อยู่ที่กระดาษ จึงนึกขึ้นได้ว่าครั้งแรกที่เขาเปิดจดหมายจากทางบ้านของมู่เกอ เขาก็สนใจลายอักษรพู่กันของมู่หรั่นชิวอยู่ไม่น้อย ตัวหนังสือที่นางเขียนส่งไปนั้นเป็นระเบียบเรียบร้อย ขนาดตัวอักษรเท่ากันทุกตัวซ้ำยังไม่มีรอยหมึกหยดเลอะเทอะแต่ประการใด
“ผู้ใดสอนเจ้าเขียนอักษรหรือ?”
