“พอได้แล้ว ไปรีบกินข้าวกินปลากัน จะได้รีบนอน หิมะตกเช่นนี้เดี๋ยวจะไม่สบายกันได้” หลี่จงเข้ามาขัดขวางฝูงลูกลิงที่วนเวียนอยู่รอบกายแขกผู้มาใหม่ออกไป
กลุ่มเด็กชายรีบฉุดมือเสี่ยวอวี๋พาเขาไปกินข้าวในโรงครัว จัดแจงหยิบถ้วยส่งน้ำให้ผู้มาใหม่กันอย่างตื่นเต้น ส่วนกลุ่มสตรีก็แยกไปนั่งกินอาหารกันเงียบๆ อีกทางหนึ่งอย่างสุภาพ เยี่ยนอวี๋รู้สึกเกร็งเล็กน้อยเมื่อได้รับการเอาอกเอาใจจากเด็กๆ อีกทั้งยังร่วมโต๊ะขนาดใหญ่กับคนแปลกหน้าอีกหลายคน แต่ไม่นานก็ผ่อนคลายและเข้ากันกับทุกคนได้อย่างง่ายดาย
ตลอดช่วงฤดูหนาว ทุกคนในอารามดับทุกข์มุ่งมั่นผลิตธูปออกมาเป็นจำนวนมาก เยี่ยนอวี๋ไม่ได้เข้าไปช่วยเรื่องการผลิต แต่ก็ช่วยเหลือในเรื่องงานที่ต้องใช้แรงงานอย่างการขนย้ายไม้ฟืน ยกของ ส่วนใหญ่เขาจะเก็บตัวเงียบๆ อยู่ในห้องสลับกับการออกมาดูการผลิตเป็นครั้งคราว วันใดที่หิมะไม่ตกก็ตระเวนไปทั่วป่าเพื่อหาล่าสัตว์กลับมาให้เด็กๆ ได
