“เมื่อครู่เด็กชายผู้นั้นกล่าวว่า จะมาหาของป่า หาเปลือกไม้? เด็กๆ พวกนี้กินเปลือกไม้กัน?” เยี่ยนอวี๋นึกสงสัยว่าที่ตนเดาว่ามู่หรั่นชิวอาจจะโกหกว่าพวกนางสบายดีเพื่อให้มู่เกอสบายใจนั้นอาจจะจริง
เยี่ยนอวี๋ตัดสินใจจะสังเกตดูชีวิตของเด็กในอารามดับทุกข์เงียบๆ อีกสักนิด อย่างไรตนก็บ้าระห่ำตัดสินใจเดินเท้ามาถึงที่นี่แล้ว จะกลับออกไปก็คงไม่ง่าย ในเมื่อว่างยาวนานตลอดฤดูหนาวเช่นนั้นเขาก็จะวนเวียนอยู่ที่วัดหนานผูไปจนถึงฤดูใบไม้ผลิ ครบกำหนดค่อยกลับไปที่กองทัพที่อยู่ไม่ไกลเท่าใดเสียสิ้นเรื่อง
ตลอดช่วงเช้าชายหนุ่มได้เห็นเด็กๆ ช่วยกันผลิตสิ่งที่มู่หรั่นชิวบอกไปในจดหมายว่ามันคือ “ธูป” กันทั้งวัน อาหารที่เด็กๆ ได้กินเป็นผักป่าที่ยังพอหาได้อยู่ในเวลานี้กับผักดองเสียเป็นส่วนใหญ่ เขาเห็นเล้าไก่ที่ถูกเอาแผ่นไม้มาปิดป้องกันลมหนาวเป็นอย่างดี และเด็กๆ ก็สลับกันเข้ามาดูแลพวกมันบ่อยๆ
พอราวยามเว่ย (13.00-14.59) หิม
