“ฮ่าๆๆ”
“พรืดดดด”
“อุ๊บบบ”
มีทั้งคนที่พยายามกลั้นหัวเราะ รวมทั้งคนที่สูญเสียการควบคุมสติสัมปชัญญะไปโดยสิ้นเชิง พอเห็นว่าท่านนายกองหลายคนก็หัวเราะออกมากันจนน้ำตาไหลพราก เหล่าทหารหาญก็ล้มกลิ้งกุมท้องหัวเราะตัวงอกันไปกับพื้นระเนระนาด
มีเพียงเยี่ยนอวี๋ที่ยืนตาค้างหน้าเบี้ยวอยู่เช่นนั้น เขาเห็นสีหน้าความมั่นใจของชายหนุ่มวัยใกล้เคียงกับเขานามว่ามู่เกอผู้นี้อย่างชัดแจ้ง ทีแรกยังคิดว่าฉายาเจ้าโง่เป็นเพียงการล้อเล่นกันในกลุ่มทหารตามประสาคนหนุ่มเท่านั้น บัดนี้ได้ประจักษ์แจ้งแก่สายตาแล้วว่า เจ้านี่..ทึ่ม..ของจริง
เยี่ยนอวี๋ปาดเหงื่อที่ไม่มีอยู่จริงบนใบหน้าออกไปคราหนึ่ง เขาเรียกเจ้านี่ออกมาต่อหน้าทุกคนแล้วจริงๆ ด้วยเห็นแก่พละกำลังและร่างกายของเจ้าทึ่ม ทีนี้จะไล่ให้กลับไปทางไหนก็เกรงว่าตนจะเสียเชิง
“พวกเจ้าส่วนใหญ่เป็นคนบ้านเดียวกันเช่นนั้นหรือ?” เยี่ยนอวี๋ทำสีหน้าจริงจังซักถามทหารใหม่ 30 คน ที
