ทุกครั้งที่ฝนตกในยามค่ำคืนหัวหน้ากองร้อยแต่ละกองก็มักจะพาทหารออกไปลาดตระเวนกันอย่างเข้มงวดในทุกๆ ครั้ง ผ่านไปหลายวันในที่สุดโอกาสที่จะแก้ตัวของมู่เกอก็มาถึง
ฝ่ายศัตรูใช้เรือเพียงไม่กี่ลำลอบเข้ามาท่ามกลางสายฝนยามค่ำคืน แต่พวกเขาล่อให้ทหารฝ่ายแคว้นเหลี่ยงย่ามใจว่ามีคนอยู่บนเรือไม่มาก แต่กลับลอยคออยู่ในน้ำเกาะท้ายเรือเข้ามาเพิ่มอีกจำนวนมากมาขึ้นฝั่ง
ท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวาย เยี่ยนอวี๋ที่คอยเฝ้าระวังเจ้าทึ่มเอาไว้ก็ได้เห็นเขากอดดาบวิ่งวนไปมาอย่างเช่นเคย
“เจ้าทึ่ม!! ทิ้งดาบลงไปหาท่อนไม้มาเดี๋ยวนี้!!” เยี่ยนอวี๋ตะโกนร้อง
มู่เกอได้ยินคำสั่งจากผู้บังคับบัญชาที่เป็นที่รักของเขาก็ทิ้งดาบทันที หันซ้ายหันขวามองไปทางใดเขากลับไม่พบท่อนไม้เลยสักท่อน
เหล่าทหารหลายคนรวมทั้งเยี่ยนอวี๋ต้องตกตะลึงไปอีกครั้ง ที่อยู่ดีๆ เจ้าทึ่มก็วิ่งหนีออกจากกลุ่มการรบไปที่แม่น้ำ
“กลับมา!! เจ้าทึ่ม กลับมา!!” เยี่ยนอวี๋
