อาการของเสี่ยวหลงดีวันดีคืน นักบวชอารามเขียวอนุญาตให้ชายหนุ่มพักอยู่ในอารามบนวัด เพราะอย่างไรเขาก็เติบโตเป็นบุรุษเต็มตัวแล้ว ที่อารามดับทุกข์ยังมีมู่หรั่นชิวที่เป็นสตรีถึงแม้จะยังอายุน้อย แต่ก็ดูไม่เหมาะสมที่จะให้เสี่ยวหลงกลับไปพักที่อารามดับทุกข์ต่อไป
ช่วงระหว่างที่รอให้ร่างกายของเสี่ยวหลงฟื้นฟูเต็มที่ มู่หรั่นชิวก็ส่งจดหมายออกไปที่ชายแดนถึงพี่ชายมู่เกอของนาง ค่ายทหารอยู่ไม่ไกลจากวัดหนานผูเท่าใดนัก เดินทางราวเดือนเศษก็ถึงแล้ว นับจากมู่เกอออกจากบ้านไปถึงวันนี้ก็เป็นเวลาเกือบ 4 เดือนแล้ว นางจึงคิดจะเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่บ้านให้พี่ชายได้รับรู้ แม้ว่ามู่เกอจะอ่านหนังสือไม่ออกแต่คงต้องมีคนในหน่วยทหารช่วยเหลืออ่านให้เขาฟังบ้างสักคน นางคิดในใจ
……….
ค่ายทหารเมืองกั๋ว
บริเวณลานฝึกฝนทหารปรากฏร่างทหารหลายร้อยคนกำลังล้อมวงส่งเสียงตะโกนโหวกเหวกกันดังสนั่น
“ข้าไม่ได้ชื่อว่าเจ้าโง่!!” มู่เกอแผ
