“เมื่อพี่สะใภ้มีเมตตารับนางเป็นบุตรสาวเช่นนี้ นับเป็นวาสนายิ่งนัก”
บุรุษในตระกูลเซี่ยล้วนยิ้มแย้มยินดี การที่พี่สะใภ้ซึ่งมีศักดิ์เป็นถึงหลานสาวคนโปรดขององค์ฮ่องเต้รับรั่วอิงเป็นบุตร ย่อมหมายถึงเส้นทางชีวิตต่อจากนี้จะโรยด้วยกลีบดอกไม้ หาใช่ขวากหนามอย่างที่ผ่านมา
“ขอบใจเจ้ามาก”
แม่ทัพเซี่ยยื่นมือไปจับมือเล็กบอบบางของภรรยาเอกคู่ทุกข์คู่ยากด้วยความซาบซึ้งใจ แม้จะแต่งงานโดยไม่ได้รัก ทว่าความอ่อนหวาน ช่างเอาอกเอาใจ ราวกับสายน้ำเย็นชโลมรดให้คลายความเหน็ดเหนื่อย ก็ทำให้เขารักและผูกพันนางอย่างไม่อาจมองหญิงอื่นได้อีก
“ท่านพี่ทำเพื่อข้า ทำเพื่อพวกเรามามาก ให้ข้าได้แบ่งเบาท่านบ้างเถอะนะเจ้าคะ”
ภรรยาเอกพูดออกไปอย่างที่ใจคิด หาใช่ประดิษฐ์คำแสร้งเสเป็นคนดีต่อหน้าสามี นั่นเพราะตลอดหลายปีที่แต่งงานอยู่กินกันมา แม่ทัพเซี่ยทั้งรักและให้เกียรตินางอย่างเสมอต้นเสมอปลาย เมื่อรับภรรยารองเข้าจวนก็ไม่เคยยกขึ้น
