ร่างบอบบางที่ผุดลุกขึ้นนั่งหอบหายใจแรงราวกับขาดอากาศหายใจ ดวงหน้างดงามค่อยๆ ซีดเผือด ดวงตากลมโตราวกับนัยน์ตากวางแดงก่ำราวกับย้อมด้วยสีเลือด ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันสนิท
“ลูก!”
“ไม่! ไม่! ลูกแม่! ลูก!”
น้ำที่ไหลออกจากดวงตาหาใช่น้ำใสแต่กลายเป็นเลือดสีแดงไหลรินรดแก้มทั้งสองข้างเป็นสาย นางกำลังจะลุกขึ้นยืนแต่กลับล้มคว่ำกลับลงไปในโลงราวกับคนที่เดินเหินไม่เป็น
โครม!
แม่ทัพเซี่ยผวาจะเข้าไปประคอง แต่แล้วก็ต้องถอยเมื่อรั่วอิงคลานออกมาจากโลงแก้ว ก่อนจะค่อยๆ พยุงร่างกายลุกขึ้นยืนโงนเงน
นางหมุนมองไปรอบกาย ดวงตาแดงก่ำหม่นเศร้าเจือไปด้วยความงุนงงสงสัย มีผู้คนมากมายรายล้อมล้วนแล้วแต่เป็นคนที่นางไม่รู้จักทั้งสิ้น
“ละ...ลูกข้า ลูกข้าอยู่ไหน”
นางพึมพำก่อนจะค่อยๆ ขยับเท้าเปลือยเปล่าเดินเตาะแตะไปรอบๆ โถงกว้าง
“ลูกแม่!”
น้ำเสียงที่หวีดร้องเรียกหาลูกน้อยในครรภ์นั้นโหยหวนราวกับใบมีดแหลมคมที่พุ่งเข้
