บทที่ 17 รักหลอกลวง
1524 คำ
บทที่ 17 รักหลอกลวง
กลางคืน เวลา 23:00 น.
มิชรินทร์นอนขดตัวอยู่บนเตียง เอามือกุมท้องของตัวเองเอาไว้ เม็ดเหงื่อเม็ดเล็กเริ่มซึมผุดออกมาจากใบหน้า เนื่องจากอาการปวดท้อง ซึ่งเป็นผลข้างเคียงจากยาคุมฉุกเฉินที่ได้ทานเข้าไป คนตัวเล็กไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่พยายามข่มตาให้หลับ จนเมื่อเธอรู้สึกเคลิ้ม ๆ
ก๊อก ๆ ! เสียงเคาะประตูดังออกมาจากข้างนอก คนตัวเล็กเดาออกได้ทันทีว่าคืออัลเฟรด ทว่ามิชรินทร์ฝืนร่างกายลุกขึ้นไม่ไหว
ผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงเคาะประตูได้เงียบหายไป แต่มีเสียงเปิดประตูเข้ามาแทน
แกร๊ก!
คนตัวสูงผลักประตูเข้ามากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ภายในห้องมืดไม่สนิทเพราะมีแสงไฟสลัว ๆ เล็ดลอดออกมาจากผ้าม่าน ชายหนุ่มพบว่ามิชรินทร์นอนขดตัวอยู่บนเตียง เขาไม่ยี่หระใด ๆ มีเพียงความต้องการร่างกายของเธอเพื่อปลดปล่อยเท่านั้น
ไม่รอช้าคนตัวสูงถอดเนกไทออกขว้างออกไว้พื้นด้านล่าง มือหนาค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสองเม็ด เผยให้เห็นอกอันกำยำ ร่างหนาค่อย ๆ ขึ้นไปคร่อมตัวของคนตัวเล็กๆเอาไว้ ใช้มือพลิกร่างของเธอให้มาสบตาเขา
“……” มิชรินทร์ไม่ได้เอ่ยปาก หรือขัดขืนใด ๆ เพราะเธอรู้สึกปวดท้องไม่มีแรงที่จะต่อต้านเขา หญิงสาวเงียบจนคนตัวสูงที่กำลังไล้มือเล่นอยู่กับร่างกายของเธอนั้น เป็นฝ่ายเอ่ยปากถามขึ้นมาว่า
“ทำไมวันนี้เงียบล่ะ…” ปากหนาเอ่ยถามอย่างเรียบนิ่ง แต่ยังคงไล้นิ้วเรียวลากผ่านร่างกายอันนุ่มนิ่มอย่างโหยหา
“ริน…ปวดท้องค่ะ” ปากเล็กเอ่ยอย่างแผ่วเบา
“ทำไม…” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาถามอย่างรู้สึกขัดใจ
“เป็นผลข้างเคียงจากยาคุมฉุกเฉินค่ะ…”
“…..”
“วันนี้ไม่ทำได้ไหมคะ รินปวดท้องจริง ๆ ค่ะ” หญิงสาวพูดสบตาอ้อนวอนร้องขออัลเฟรด เพราะที่ผ่านมา แม้เธอจะบอกให้เขาหยุด แต่ชายหนุ่มชอบเอาแต่ใจไม่ยอมหยุดหรือผ่อนปรนให้เธอเลย
อัลเฟรดหยุดมือหนานิ่ง กอบกุมเนินเนื้ออันนุ่มนิ่มเอาไว้ เขาหวังไว้ว่า วันนี้จะเอาเปรียบร่างกายของเธอ และจะสลัดมิชรินทร์ทิ้งในวันพรุ่งนี้….ทว่าผิดคาด จู่ ๆ เธอกลับปวดท้องขึ้นมา เพราะฤทธิ์ของยาคุมฉุกเฉิน…แม้ว่าเขาจะไม่พอใจอยู่บ้าง แต่แก่นกายมันแข็งขันจนปวดตุบ ๆ แทบทนไม่ไหว จึงได้เอ่ยปากบอกคนใต้ร่างว่า
“พี่ขอแป๊บเดียว…” คนตัวสูงเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ โน้มใบหน้าหล่อเหลาเข้าไปใกล้ ๆ ใบหน้าสวย ปากหนาเตรียมจะจู่โจมปากเล็ก แต่ทว่า มิชรินทร์เบือนใบหน้าหนี….
“พี่เฟรดคะ…”
“…..” อัลเฟรดเงียบ เพราะจะฟังเธอเอ่ยให้จบ
“รินยอมพี่นะคะ…” คนตัวเล็กพูดอย่างแผ่วเบา ส่วนอัลเฟรดกำลังจะโน้มใบหน้าเข้าไปทำต่อ ทว่าคนตัวเล็กกลับพูดออกมาขวางเอาไว้ก่อนว่า
“แต่…พี่ต้องบอกรินมาก่อนค่ะ ว่าตอนนี้เราเป็นอะไรกันคะ” ดวงตาคู่งามจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ
“…..” แต่เขาเองกลับไม่พูดอะไร จนคนตัวเล็กรู้สึกใจหวิว ๆ แม้แต่สถานะเขายังไม่ให้อะไร หญิงสาวจะไม่ยอมให้เขาเอาเปรียบเธออีกแล้ว
“ถ้าหากว่าพี่ไม่พูดอะไร พี่อย่าทำรินเลยนะคะ….”
คนตัวสูงชะงักนิ่ง แต่ในใจไม่ได้รู้สึกถึงความผิดใด ๆ ยังคงมีสีหน้าราบเรียบเช่นเดิม จากนั้นปากหนาจึงเอ่ยออกมาเพียงสั้น ๆ ว่า
“อืม…” อัลเฟรดตอบกลับเพียงสั้น ๆ จากนั้นลุกออกไปโดยทิ้งคนตัวเล็กไว้บนเตียง เขาเดินเข้าห้องแล้วจัดการกับความรู้สึกปวดตุบ ๆ ที่แก่นกายด้านล่างต่อไป
สิ้นคำพูดของชายหนุ่ม คนตัวเล็กชะงักนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากที่คนตัวสูงเดินจากไป หยดน้ำใส ๆ ก็ไหลออกมาจากหางตาของใบหน้าสวยราวกับเปิดก๊อก…. เธอรักเขาจนหมดใจแล้ว…จนถึงตอนนี้ที่เขาบอกว่าชอบเธอ…มันเป็นเพียงแค่ลมปากงั้นหรือ….
เช้าต่อมา เวลา 07.00 น.
ตึก ตึก ตึก!
เท้าเล็กของมิชรินทร์เดินลงบันไดมา ด้วยสีหน้าที่สดชื่น เนื่องจากอาการปวดท้องได้หายไปแล้ว ดวงตาคู่งามกวาดสายตามองไปรอบ ๆ พบว่าคุณหญิงวาสนากลับมาจากต่างประเทศแล้ว พร้อมด้วยผู้หญิงหน้าตาดีคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาด้านข้าง ใบหน้าของเธอช่างคุ้นตา เหมือนเคยเห็นที่ไหน….
“คนในรูปคือแฟนเก่าของคุณอัลเฟรดค่ะ”
จู่ ๆ น้ำเสียงและภาพที่เธอดูเมื่อวานก็แวบเข้ามาในหัว แสดงว่าผู้หญิงคนนั้นคือ แฟนเก่าของพี่เฟรด….
“ว่าไงจ้ะตาเฟรด รู้สึกอะไรกับหนูรินไหม เป็นยังไงบ้าง แม่จะได้ลูกสะใภ้ไหมเนี่ย” เสียงคุณหญิงวาสนาตื่นเต้น รีบคาดคั้นเอาคำตอบจากลูกชาย
วินาทีนั้นมิชรินทร์ที่ได้ยินยืนชะงักนิ่ง มือเล็กจับราวบันไดเอาไว้แน่น เพราะกำลังลุ้นคำตอบ ด้วยความบังเอิญสายตาคมกริบของอัลเฟรดตวัดสายตาขึ้นมาสบตากับเธอพอดี เธอจึงคลี่ยิ้มบาง ๆ ส่งให้เขา จากนั้นปากหนาจึงค่อย ๆ เอ่ยปากตอบผู้เป็นแม่ว่า
“ไม่ได้มีอะไรครับ ผมไม่ได้ชอบเธอ”
สิ้นคำพูดของชายหนุ่มทำเอามิชรินทร์โลกล่มสลาย แขนขาอ่อนแรงจนแทบทรุดลงบันได คำถามมากมายผุดเข้ามาในหัวเต็มไปหมด
วันก่อน…..ชอบเธอ ส่วนวันนี้เขากลับไม่ชอบ….เขาทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกันนะ….เล่นกับความรู้สึกคนมันสนุกมากหรือไง….
“เอ๊ะ ผู้หญิงคนนั้น ใช่คนที่คุณป้าพูดให้น้ำผึ้งฟังตอนอยู่เมืองนอกไหมคะ” น้ำผึ้งเริ่มสังเกตเห็นคนตัวเล็ก จึงเอ่ยปากถาม คุณหญิงวาสนา
“ใช่จ้ะ หนูรินมานี่สิจ้ะ เดี๋ยวเรามีเรื่องต้องคุยกันจ้ะ”
“สวัสดีค่ะคุณหญิง” แม้ว่าจะเศร้าขนาดไหน เธอยังไม่ลืมที่จะยกมือไหว้ผู้ใหญ่อย่างนอบน้อม
“จ้ะ ๆ ไหว้พระเถอะลูก นั่งก่อน ๆ”
มิชรินทร์เดินมานั่งอย่างเชื่อฟัง ใบหน้ายังคงแต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม แต่ภายในใจแหลกสลายไปหมด นัยน์ตาสีนิลแสดงออกถึงความเศร้าอย่างเข้มข้น เพียงแวบเดียวก็แปรเปลี่ยนเป็นแววตาเรียบนิ่ง จ้องมองไปยังคนตัวสูง อย่างต้องการคำตอบ
ต่างจากอัลเฟรดยังคงมีสีหน้าเรียบนิ่ง ไม่สะทกสะท้านใด ๆ สายตายังคงจับจ้องไปที่น้ำผึ้ง ไม่หันมามองเธอแม้แต่น้อย
น้ำผึ้งนั่งคุยกับคุณหญิงวาสนาอย่างออกรส ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนเก่าของอัลเฟรดคนนี้ ดูเหมือนว่าจะเข้ากับคนที่บ้านได้ดี แถมยังสวยแบบไม่ปรุงแต่งอีกต่างหาก ดูเสื้อผ้าที่เธอใส่มีแต่เบรนด์เนมราคาแพงทั้งนั้น จนคนตัวเล็กเองเทียบไม่ติดเลย
…..ที่ผ่านมามิชรินทร์เธอก็เหมือนไฮโซจอมปลอม ติดกระเป๋าใบหรู ทั้ง ๆที่บ้านก็ไม่ได้ร่ำรวย….เธอได้แต่คิดในใจรู้สึกไม่ดีทุกครั้งเมื่อนำตัวเองมาเปรียบเทียบกับผู้หญิงที่ชื่อน้ำผึ้ง….
“คุณแม่ครับ เดี๋ยวผมต้องไปทำงานก่อน” อัลเฟรดที่นั่งเงียบอยู่เอ่ยปากบอกผู้เป็นมารดา พร้อมกับลุกขึ้นจะเดินออกไป ทว่ากลับมีข้อมือเล็กของน้ำผึ้งฉุดรั้งเอาไว้
“เดี๋ยว ให้ฉันไปด้วยสิ ต่อไปฉันต้องทำงานอยู่บริษัทของคุณนะ คุณต้องบอกงานฉันคร่าว ๆก่อน”
อัลเฟรดหันมามองมือที่จับเพียงแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้สะบัดออกแต่อย่างใด ใบหน้าหล่อเหลากลับยกยิ้มขึ้นมา พร้อมกับเอ่ยว่า
“อืม ไปขึ้นรถสิ”
“โอเค ได้เป็นรถคันสีน้ำเงินอยู่ไหมนะ ที่นายชอบน่ะ” น้ำผึ้งถามเย้าแหย่ เพราะเธอจำสิ่งที่เขาชอบได้ทั้งหมด
“คันนั้นแหละ”
“เค งั้นไปรอที่รถ”
“อืม”
คนตัวเล็กได้แต่มองแผ่นหลังของคนตัวสูงจนลับสายตาไป เขาไม่มีแม้ที่จะหันมามองหรืออธิบายกับเธอเลยแม้แต่น้อย
การที่เขาไม่พูดอะไร….นั่นเป็นคำตอบแล้วสินะ
เริ่มต้นด้วยการไม่รู้จัก….จบด้วยการไม่รู้จัก….นั่นคือบทสรุปว่าความรักครั้งนี้ของเธอ
มันคือบทลงโทษจากการดูเนื้อคู่ของตัวเองหรือเปล่านะ….
การที่รู้ว่าภายในสามวันอัลเฟรดจะตกหลุมรักเธอ…จนตอนนี้ไม่แน่ใจเลยว่าเรื่องการที่หญิงสาวดูเนื้อคู่เอาไว้นั้น มันเชื่อถือได้จริง ๆ ….หรือมันแค่เป็นเรื่องที่เธอคิดไปเอง….สุดท้ายแล้วสามวันนี้ เขาก็ไม่ได้ตกหลุมรักเธออย่างที่เห็นในนิมิต….
- ผู้เขียน
