บทที่ 16 ไม่รู้ว่าเขาชอบเธอจริงไหม แต่เขายังคงเก็บรูปแฟนเก่าเอาไว้
1516 คำ
บทที่ 16
ไม่รู้ว่าเขาชอบเธอจริงไหม แต่เขายังคงเก็บรูปแฟนเก่าเอาไว้
“ริน…” เสียงทุ่มต่ำเปล่งออกมาอย่างราบเรียบ ทำให้มิชรินทร์หลุดจากภวังค์ เธอเงยใบหน้าขึ้น ส่งยิ้มบาง ๆ ให้เจ้าของใบหน้าหล่อเหลา
“คะ?” เสียงหวานเลิกคิ้วถามด้วยความประหลาดใจ
“วันนี้อย่าลืมไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินล่ะ….พี่ยังไม่พร้อมจะมีลูก”
อัลเฟรดพูดออกมาด้วยท่าทางที่ไม่ยี่หระใด ๆ ปรายตามองคนตัวเล็กด้วยแววตาที่เรียบนิ่ง ภายในใจยังคงไม่ได้สั่นไหว นั่นก็หมายความว่า ชายหนุ่มไม่ได้รักมิชรินทร์ มือหนายังคงจัดแจงปกเสื้อเชิ้ตให้เรียบร้อย ก่อนจะออกไปทำงานที่บริษัทเอแอลกรุ๊ป
ในขณะเดียวกันเมื่อได้ยินคำพูดของคนตัวสูง มิชรินทร์ยืนชะงักนิ่ง มือเล็กที่กำลังจัดแจงเนกไทให้เข้าที่เข้าทาง ก็ชักกลับออกมาแนบลำตัวไว้ ใบหน้างามก้มต่ำลง หลบซ่อนดวงตาที่ไหววูบ ค่อย ๆ สั่นระริก นัยน์ตาสีนิลเคลือบด้วยน้ำตาไว้ชั้นหนึ่ง เพราะเธอรู้สึกน้อยใจในท่าทีของเขา….
สรุปแล้วการกระทำแบบนี้….คือชอบจริงไหม….สุดท้ายแล้ว….สิ่งที่ทำร่วมกัน…เธอก็เป็นฝ่ายป้องกันเองคนเดียว….
คนตัวเล็กลมหายใจแผ่วหวิว เม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น พร้อมกระพริบตาถี่ ๆ เพื่อขับไล่น้ำตาแห่งความน้อยใจนี้ จากนั้นเธอก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายอาการเหล่านี้ลง เงยหน้าขึ้น คลี่ยิ้มออกมาบาง ๆ เอ่ยตอบคนตัวสูงเบา ๆ ว่า
“ค่ะ…พี่เฟรดเดี๋ยวรินออกไปร้านขายยาใกล้ ๆ นี้ค่ะ”
“อืม”
เขาตอบเธอเพียงสั้น ๆ อีกแล้ว…..
“งั้นพี่ไปละ”
ร่างหนาก้าวขาเดินออกไปโดยไม่หันมามองร่างบางระหงแม้แต่น้อย ทว่าคนตัวเล็กเองก็อยากรู้ว่าเขาจะกลับกี่โมง เพราะจะได้เตรียมข้าวเย็นไว้ให้ เธอจึงได้เอ่ยปากทักท้วงชายหนุ่มเอาไว้
“เอ่อ พี่เฟรดคะ”
คนตัวสูงชะงักฝีเท้า โดยไม่หันกลับมามอง สายตาของเขายังคงทอดมองไปยังเบื้องหน้า พ่นลมหายใจหนักออกมา พร้อมเอ่ยถามด้วยเสียงอันเย็นเยียบว่า
“มีอะไร…”
โทนเสียงเย็นเยียบ ท่าทีเย็นชาจนมิชรินทร์รู้สึกโหวงๆในใจขึ้นมา แต่เธอก็ใจเย็น ค่อย ๆ ถามออกไปอย่างใส่ใจ
“กลับดึกไหมคะ…”
“ทำไม”
“รินจะได้เตรียมข้าวไว้ให้ค่ะ เผื่อพี่หิว”
“ไม่กิน”
ต่างจากอัลเฟรดที่มองว่าความใส่ใจนั้นเป็นคำถามที่จุกจิกน่ารำคาญ มันมากเกินไปจนเขาเริ่มจะขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
“แล้วพี่ไม่กินข้าวเช้าเหรอคะ…รินเตรียมไว้ให้ที่ครัวด้านล่าง”
“ไม่กิน…ไปกินที่บริษัท” ปากหนายังคงเอ่ยปฏิเสธหญิงสาวอย่างต่อเนื่อง
“ค่ะ….” มิชรินทร์ตอบอย่างแผ่วเบา ก่อนหน้านี้เขารับปากกับเธอแล้ว
แท้ ๆ ว่าจะกิน
“….” ทายาทตระกูลดังไม่พูดอะไร แต่กลับหันหลังเดินเข้ามาหาเธอจับไหล่เธอเอาไว้ ใช้มือหนาเชยคางเธอขึ้น โน้มตัวเข้าไปใกล้ๆ เจ้าของใบหน้าเรียวสวย จนมิชรินทร์รู้สึกประหม่าหลับตาปี๋ จากนั้นเขาก็เคลื่อนใบหน้าไปกระซิบที่ข้างหนูของเธอว่า
“ริน…พี่ไม่ชอบคำถามเยอะ ๆ แบบนี้ และพี่ไม่ชอบให้ใครทำตัวเป็นเจ้าของ…” เสียงทุ้มต่ำอันเย็นเยียบ ทำให้เธอตัวแข็งทื่อราวกับถูกแช่แข็ง
“ค่ะ…”น้ำเสียงแผ่วเบาของคนตัวเล็กตอบออกมาอย่างไร้สติ เพราะตอนนี้ในหัวของเธอกำลังคิดถึงท่าทีของเขาที่เปลี่ยนไป
“หากรินยังจะทำแบบนี้…พี่มองว่ามันน่ารำคาญ….”
อัลเฟรดพูดเพื่อเตือนเธอว่าอย่าล้ำเส้นมากเกินไป ผู้หญิงคนไหนก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวเขาทั้งนั้น ไม่เว้นแม้กระทั่งคนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้
มิชรินทร์เป็นได้เพียงคู่นอนของชายหนุ่มชั่วคราวเท่านั้น
น่ารำคาญ….งั้นเหรอ…
“ขอโทษนะคะ…” ปากเล็กเอ่ยคำขอโทษออกมา ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรผิด ในใจกลับยิ่งทวีความน้อยใจมากขึ้น แต่ก็ไม่ได้เอื้อนเอ่ยออกมา กลัวว่าจะชวนเขาทะเลาะเปล่า ๆ ไม่เช่นนั้นคนตรงหน้าจะรำคาญเธอมากขึ้นกว่าเดิม
อืม… นี่สองวันแล้วเขายังไม่เอ่ยปากขอเป็นแฟน แถมยังมีท่าทีที่เปลี่ยนไป….ใกล้จะเหมือนวันแรกที่รู้จักกัน ต่างกันตรงที่การเรียกยังคงดูสนิทชิดเชื้อ….
ผ่านไปหลายชั่วโมง วันที่ 2 ของการมาอยู่บ้านตระกูลอัล เวลาบ่ายโมงของวัน มิชรินทร์ไม่ลืมที่จะไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมาทาน เพราะหากว่าอัลเฟรดไม่ยอมขอเธอเป็นแฟน หญิงสาวจะไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองท้องแน่นอน
ก่อนหน้านี้ที่เขาบอกว่าชอบเธอ ตอนนี้ในใจคนตัวเล็มเริ่มรู้สึกระแคะระคายอยู่บ้าง….ว่าเขาชอบเธอจริง ๆ หรือไม่….แต่เธอก็ได้แต่พูดปลอบใจตัวเองอยู่ตลอดว่าอย่าคิดมาก….ต้องฟังจากปากเขาเท่านั้น….
“เฮ้อ” มิชรินทร์ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง พร้อมกับกรอกตามองบนด้วยความเบื่อหน่าย ทว่ากลับเหลือบไปเห็นแดงปัดกวาด เช็ดถู จัดชั้นหนังสือในห้องรับแขกอยู่ คนตัวเล็กจึงถือวิสาสะเข้าไปช่วยทำความสะอาด
“แดงจ้ะ เดี๋ยวรินช่วย” เสียงหวานเอ่ยด้วยรอยยิ้มสดใส เดินเข้าไปนั่งหยิบหนังสือในชั้นวางออกมาพร้อมกับใช้ไม้ปัดขนไก่ปัดเบา ๆ
“คุณริน มาช่วยแบบนี้ มีคนมาเห็นจะไม่ว่าแดงใช้คุณรินเหรอคะ” สาวใช้ถามอย่างไม่จริงจังนัก แต่แดงก็แปลกใจไม่น้อยเธอไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนที่คุณหญิงพามาแล้วจะเป็นเหมือนคุณริน
“ใครจะว่าแดงจ้ะ หากมีคนว่าเดี๋ยวรินออกหน้าแทนเอง”
“ไม่มีหรอกค่ะ แต่แดงกลัวว่าคุณรินจะเหนื่อย อยู่เฉยๆ ไม่ดีกว่าเหรอคะ”
“อยู่เฉยๆ เหนื่อยกว่าอีก” ริมฝีปากสวยพึมพำ เหนื่อยเพราะคิดมากนั่นแหละ เหนื่อยไม่พอแถมยังเบื่ออีกต่างหาก ไหน ๆ เธอก็ว่างไม่สู้หาอะไรทำที่มันเป็นประโยชน์ไม่ดีกว่าเหรอ
“คะ? คุณรินคิดมากงั้นเหรอคะ”
“แดงดูออกด้วยเหรอ?” มิชรินทร์เลิกคิ้วถาม หน้าของเธอมันแสดงชัดเจนขนาดนั้นเลยงั้นหรือ
แดงพยักหน้าส่งให้คนตัวเล็ก และพูดต่อว่า “ดูออกค่ะ เมื่อครู่แดงเห็นคุณรินนั่งเหม่อลอยอยู่บนโซฟาสลับกับคิ้วหมวดเป็นพัก ๆ แค่นั้นก็รู้แล้วค่ะว่าคุณมีเรื่องที่คิดมากอยู่”
“….” มิชรินทร์ยิ้มขื่นไม่พูดอะไรต่อ เพราะเธอไม่อยากเล่าให้คนอื่นคิดมากตาม มันจะเสียบรรยากาศเปล่า ๆ
มือเล็กยังคงปัดหนังสือทีละเล่มต่อไป จนกระทั่ง…
ปึก
พรึบ! เสียงหนังสือเล่มหนึ่งตกลงมาต่อหน้าต่อตาเธอ พร้อมด้วยรูปถ่ายหนึ่งใบปลิวออกมาจากหนังสือ
มือบางหยิบขึ้นมาดู คนในรูปคืออัลเฟรดใส่ชุดมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในเมือง ยืนคู่กับหญิงสาวหน้าตาดี ดูมีฐานะ ทั้งสองคนดูสนิทสนมกันมากเป็นพิเศษ เพราะหญิงสาวสังเกตจากการที่คนตัวสูงเอามือโอบเอวของเธอเอาไว้ แววตาของเขาอบอุ่น อ่อนโยนต่างจากตอนนี้อยู่มาก ด้วยเซ้นท์ของผู้หญิงแล้ว แม้ว่าหญิงสาวจะอ่อนด้อยประสบการณ์รัก เธอก็ดูออกว่า ทั้งสองคนมันมีอะไรมากกว่านั้น
“แดง ผู้หญิงในรูปใครเหรอ”
แดงจ้องมองอยู่ครู่หนึ่งเหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ จู่ ๆ ภาพในอดีตตอนแดงยังเด็กก็แวบเข้ามาในหัว
“อ๋อ นั่นแฟนเก่าของคุณอัลเฟรดค่ะ แฟนคนแรกและคนสุดท้าย”
“แฟนเก่าเหรอ?”
พี่เฟรดเคยมีแฟนด้วยงั้นเหรอ….
“ใช่ค่ะ ส่วนรายละเอียดแดงไม่รู้อะไรมากนะคะ เรื่องมันนานมากแล้ว”
“จ้ะ รินไม่ได้อยากขุดคุ้ยอดีตของพี่เขาสักเท่าไหร่ รินแค่อยากรู้ว่ารอบตัวพี่เขามีใครบ้างที่รินยังไม่รู้จัก”
มิชรินทร์พูดออกมาตามความจริง เพราะหญิงสาวอยากรู้จักตัวตนของอัลเฟรดให้มากขึ้น รวมไปถึงคนรอบ ๆ ตัว เธอจะได้วางตัวถูก อันที่จริงคนตัวเล็กไม่ได้หึงหวงเขา มันผ่านมานานมากแล้ว เขายังคงเก็บรูปแฟนเก่าเอาไว้ แสดงว่าเธอคงเป็นคนสำคัญที่อัลเฟรดลืมไม่ลงจริง ๆ…
ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาสองคนนี้จะเลิกกันด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม แต่ตอนนี้เธอไม่คิดเล็กคิดน้อยเรื่องในอดีตของชายหนุ่ม แต่กลับสนใจเรื่องของวันพรุ่งนี้แทน เพราะจะครบ 3 วันที่เข้ามาอยู่ในบ้านตระกูลอัล
- ผู้เขียน
