บทที่ 14 หิวอะไรที่ไม่ใช่ข้าว… NC
1506 คำ
บทที่ 14 หิวอะไรที่ไม่ใช่ข้าว…
อัลเฟรดขับรถคันหรูออกมาจากคอนโดหรูของรุ่นน้องมุ่งหน้ามายังบ้านอย่างเร่งรีบ ช่วงล่างยังคงปวดหนึบเพราะยังไม่ได้ปลดปล่อย ภายในหัวตอนนี้นึกถึงแต่ใบหน้างามของมิชรินทร์ ที่นอนครางอยู่ใต้ร่างของเขา
โดยปกติแล้วเขาไม่กลับไปกินของซ้ำ ๆ ทว่าเมื่อได้ลิ้มรสคนตัวเล็กแล้วเขากลับติดใจไม่ยอมปล่อยวาง
‘หรือจะเก็บเธอไว้เพื่อกินซ้ำๆ ดี’ เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาได้แต่ครุ่นคิดอยู่ภายในใจ การที่เขาอยากมีอะไรกับเธอแค่คนเดียวแบบนี้ เขายังคงไม่ชอบเธอเหมือนเดิม….แต่เขาแค่อยากเอากับเธอ….
เวลา 23:30
ตึก ตึก ตึก!
เสียงเท้าหนักของอัลเฟรดก้าวขาเข้าไปในบ้าน พร้อมกับแสงไฟสว่างจ้าออกมาอย่างอัตโนมัติทันทีที่เดินผ่าน ร่างสูงเดินตรงปรี่ไปยังห้องของมิชรินทร์อย่างไม่คิดอะไรอีก เขาเพียงแค่อยากจะใช้ร่างกายของเธอเพื่อปลดปล่อยอาการปวดหนึบบริเวณช่วงล่างของเขาเท่านั้น….
ก๊อก ๆ !
มือหนาเคาะประตูเพียงสองครั้ง ตามมารยาทของสากล ผ่านไปครู่หนึ่งเมื่อไม่มีใครออกมาเปิดประตู ทายาทตระกูลดังขมวดคิ้วแน่น แล้วเคาะประตูอีกครั้ง
ก๊อก ๆ !
มิชรินทร์งัวเงียตื่นขึ้นมาทั้ง ๆ ที่ยังคงหลับตาอยู่
“ใครมาเคาะประตูดึก ๆ ดื่น ๆเนี่ย” ปากเล็กบ่นพึมพำ แต่ก็เดินไปอย่างเนิบนาบ เอื้อมมือไปเปิดประตูอยางใจเย็น ทว่ากลับมีมือหนาผลักประตูเข้ามา
ผลั๊วะ!
ร่างเล็กสะดุ้งโหยงตกใจจนถอยร่นไปหลายก้าว ค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมามองคนตรงหน้า
“พี่เฟรด…” มิชรินทร์พึมพำเบา ๆ และได้กลิ่นแอลกอฮอลล์ลอยมาแตะจมูกจากร่างกายของคนตัวสูง ริมฝีปากสวยจึงเอ่ยถามคนตรงหน้าว่า “ดื่มมาเหรอคะ”
“อืม”
“เมาเหรอคะ”
“……” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาไม่ตอบอะไร ทว่ากลับจ้องใบหน้าสวยนิ่งๆ ด้วยความอยากรู้มิชรินทร์จึงได้เอ่ยปากถามต่อ
“มาเคาะห้องรินทำไมคะ หิวเหรอ…” คนตัวเล็กถามออกไปด้วยใบหน้าที่ใสซื่อ ส่วนใหญ่โดยปกติแล้วคนเมานั้น มักจะหิวหลังจากที่ดื่มมา
“อืม หิว…” ต่างจากอัลเฟรดตอบว่าหิว นั่นหมายถึง หิวเธอ
“พี่จะกินอะไรคะ…เดี๋ยวรินสั่งมาให้…ป่านนี้คงปิดหมดแล้ว…ต้องสั่งร้านสะดวกซื้อเอาค่ะ”
“ไม่ต้อง”
“งั้นผลไม้ไหมคะ เดี๋ยวรินไปปอกให้…แต่รินไม่รู้ว่าผลไม้ชนิดไหนมันทานร่วมกับแอลกอฮอลล์ไม่ได้ พี่ต้องบอกรินนะคะ” ปากเล็กยังคงเอ่ยถามอย่างใส่ใจ ต่างจากคนตัวสูงรู้สึกรำคาญเล็กน้อยเพราะเธอถามเยอะเกินไป
“ไม่กิน…”
มิชรินทร์ถอนหายใจออกเฮือกหนึ่ง คนตัวโตที่อยู่ตรงหน้าเอาใจยากจัง อันนั้นก็ไม่กิน อันนี้ก็ไม่กิน
“แล้วพี่เฟรดจะกินอะไรคะ”
“กินริน…”
“ค่ะ…คะ?…พี่….อุ๊บ!….” ไม่ทันที่เจ้าของใบหน้าสวยจะได้ถามอะไรต่อ ปากหนาเข้าจู่โจมริมฝีปากบางทันที นั่นคือวิธีปิดปากคนตัวเล็กไม่ให้พูดอะไร
ปากหนาชิมรสหวานจากโพลงปากของคนตัวเล็กอย่างหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ มือของเขาก็เคลื่อนไล้ไปตามแนวกระดูกสันหลัง แล้วสอดเข้าไปใต้ชุดนอนผ้าซาตินสายเดี่ยวของมิชรินทร์ หยุดมืออยู่ที่เนินเนื้ออันนุ่มนิ่มแล้วบีบเคล้นไปมาอย่างสนุก
ปากหนาถอนจุมพิตออกมาเพียงชั่วครู่ ยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ใส่ชุดชั้นใน
“อืม…. ไม่ได้ใส่เหมือนเดิม…” สิ้นคำพูดเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาก็ประกบริมฝีปากสีสวยต่อ มือหนายังคงกอบกุมเนินเนื้ออันนุ่มนิ่ม ไม่ยอมปล่อยวาง และเริ่มซุกซนจนมิชรินทร์ต้องเผลอครางออกมา
“อ…อื้อ….” คนใต้ร่างครางเบา ๆ บิดตัวไปมาด้วยความรู้สึกที่เสียวซ่าน เมื่อนิ้วเรียวของเขาเขี่ยเม็ดปทุมของเธอ ในขณะเดียวกันเสียงร้องครางเบา ๆ ของคนตัวเล็กๆยิ่งส่งผลให้ แก่นกายหนาปวดหนึบมากขึ้น….จนจะทนแทบไม่ไหว
จากนั้นอัลเฟรดจึงถอนริมฝีปากออกจากมิชรินทร์อีกครั้งพร้อมกับเอ่ยเสียงต่ำว่า
“ริน…เป็นของพี่อีกนะ” คนตัวสูงไม่พูดเปล่า ส่งนิ้มหนาเข้าไปทักทายช่องรักของหญิงสาวเพื่อให้เธอคุ้นชิน
“อ๊ะ…พี่เฟรด…เจ็บค่ะ”
“อืม เดี๋ยวต่อจากนี้ก็ไม่เจ็บแล้ว” เขาพูดพร้อมกับขยับนิ้วเข้าออกซ้ำ ๆ จนมิชรินทร์มีสีหน้าเหยเก จนน้ำหวานสีใสไหลเยิ้มออกมา
“อื้อ…พี่เฟรดอย่าแกล้งรินสิคะ…”
“ว่าไง…ริน…ตอบคำถามพี่ก่อนหน้านี้ด้วย” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาพูด และยังคงขยับนิ้วหนาอยู่จากนั้นสอดอีกนิ้วเพิ่มเข้าไป
“ค่ะ…รินอนุญาต….” ร่างบางตอบอย่างเขินอาย ใบหน้าแดงระเรื่อราวกับลูกตำลึงสุก
สิ้นคำพูดของคนตัวเล็ก อัลเฟรดไม่รอช้า รูดซิปกางเกงออก เผยให้เห็นแก่นกายหนาอันใหญ่โต ใบหน้าเล็กมีสีหน้าหวาดหวั่นไม่น้อย เพราะเมื่อวานมันทำเธอเจ็บเจียนตาย
มือหนายังคงควานหาอาวุธป้องกันที่กระเป๋ากางเกงราคาแพง ทว่ากลับไม่พบ
ถุงยางหมด…..
คิ้วหนาขมวดคิ้วอยากหัวเสีย…..ถุงยางอันสุดท้ายคงถอดทิ้งไปก่อนที่คอนโดของรุ่นน้องแล้ว
โธ่เว้ย…. เขาสบถในใจ แม้ว่าจะไม่ส่งเสียงอะไรออกมา
แต่มิชรินทร์กลับรับรู้ได้ว่าคนตัวสูงตรงหน้าเริ่มอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
เนื่องจากแก่นกายหนารู้สึกปวดหนึบแทบจะทนไม่ได้แล้ว ทายาทตระกูลดังไม่คิดอะไรมากเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา จึงจับมังกรยักษ์ จ่อที่ปากถ้ำ แล้วกดมันเข้าไปจดมิด
สะ…สวบ !
“อืม……” คนตัวสูงเผลอครางต่ำออกมาเล็กน้อย มันคับแน่น และภายในของคนตัวเล็กช่างตอดรัดเขาจนแทบคลั่ง….ปลายหยักและเนื้อแก่นกายข้าไปชิดแบบเนื้อแนบเนื้อ…..
คิดไม่ถึงเลยว่าการที่ไม่ใส่ถุงจะรู้สึกดีมากกว่าใส่….
ในขณะเดียวกันร่างเล็กรู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมเข้ามากระตุ้น ก็ส่งเสียงร้องขึ้นมา
“อ๊ะ!….เจ็บ….พี่เฟรดอย่าแรงมากนะคะ…”
เมื่ออัลเฟรดได้ยินเสียงมิชรินทร์เอ่ยบอก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเธอ แต่การกระทำของเขายังคงหยุดนิ่ง แช่แก่นกายเอาไว้ครู่หนึ่ง เพื่อให้ช่องทางของร่างเล็กได้ปรับตัว
“ยังเจ็บอยู่ไหม….”ปากหนาเอ่ยถามไปอย่างนั้น ไม่รอช้าที่คนตัวเล็กจะได้ตอบ เขาขยับเอวสอบออกมาเกือบสุด จากนั้นกดเข้าไปอย่างแรง
ปึก!
“อ๊ะ….อ….อื้อ!…พี่เฟรด…” คนใต้ร่างหวีดร้องออกมาอย่างลืมตัว ส่งผลให้เอวสอบขยับเข้าออกในภายในกลีบสีหวานอย่างไม่ยั้ง…..
ปึก ! ปึก! ปึก!
เสียงเนื้อแนบเนื้อกระทบกระทั่งดังสนั่นลั่นห้อง พร้อม ๆ กับเสียงครางไม่ได้ศัพท์ของคนร่างเล็ก เพราะความเสียวซ่าน ความง่วงที่มีก่อนหน้านี้ได้หายไปจนหมดสิ้น ขาอันเรียวบางก็เกี่ยวรัดเอวหนาของคนตัวสูงเอาไว้ เพื่อให้เขาขยับเข้ามาให้ลึกขึ้น
“อึก…อ๊ะ!” มันจุกแต่กลับรู้สึกดี ร่างเล็กสูดดมกลิ่นแอลกอฮอลล์และกลิ่นมิ้นท์จาง ๆ ลอยออกมาจากตัวของทายาทตระกูลดัง กลับรู้สึกเคลิบเคลิ้มมึนเมา ราวกับได้ลิ้มรสแอลกอฮอลล์ร่วมกับเขา….
ไม่รู้ว่าตอนนี้อัลเฟรดเมา…หรือเธอเมากันแน่….ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีก็ได้หายไปทั้งหมด ตอนนี้ทำได้แค่เพียงทำตามที่ใจต้องการ…..
ตับ ! ตับ! ตับ!
เอวหนายังคงขยับเข้าออกตามที่ใจต้องการ ทุกครั้งที่ขยับใบหน้าของคนตัวเล็กเหยเก พร้อมกับกระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะตามแรงของคนตัวสูง ภายในถ้ำเผลอตอดรัดแก่นกายหนาอยู่บ่อยครั้ง ร่างสูงจึงขยับเอวถี่ขึ้น
“อาาา…” ปากหนาครางต่ำออกมา ด้วยความรู้สึกที่เสียวซ่านกว่าทุกครั้ง เพราะความแนบชิดของเนื้อแก่นกายหนาและภายในถ้ำอันนุ่มนิ่มมันตอดรัดอย่างเป็นจังหวะ
รู้สึกดี…..อย่างบอกไม่ถูก
เมื่อคนตัวเล็กใกล้ถึงฝั่งฝัน เธอยกมือขึ้นมาเกี่ยวท้ายทอยของอัลเฟรดเอาไว้ ใช้เล็บจิกไปที่หลังคอของเขา จากนั้นร่างบางก็กระตุกเกร็งเป็นจังหวะ…..เธอเสร็จแล้ว…..
“เสร็จแล้วเหรอ….” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเอ่ยถามแต่ยังคงขยับเอวสอบเข้าออกไม่หยุด
“…..” ริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากันแน่น พร้อมกับจ้องมองอัลเฟรดตาแป๋ว คนใต้ร่างได้แต่คิดในใจ เขาถามออกมาตรง ๆ แบบนี้ใครจะตอบได้….
- ผู้เขียน
