บทที่ 21 จบกันแค่เพียงเท่านี้
แสงสีขาวจากหลอดไฟนีออนสาดส่องเข้ามาในลานจอดรถชั้น 2 มีเสียงดนตรีจากผับกำลังส่งเสียงคลอเบา ๆ มิชรินทร์กวาดสายตาไปรอบ ๆ เพื่อหาคนตัวสูง สองเท้าเล็กเดินมุ่งหน้าอย่างมั่นใจ ในวันนี้เธอต้องได้รู้คำตอบ ว่าที่ผ่านมาเรื่องที่เกิดขึ้นมันคืออะไรกันแน่
“ไปไหนนะ เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลย” ปากเล็กพึมพำเบา ๆ จากนั้นก็เดินหาเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาต่อไป จนเดินมาถึง ช่องแคบที่หนึ่ง มีขนาดกว้างประมาณหนึ่งวา เป็นทางลัดสำหรับขึ้นไปดาดฟ้าชั้นที่ 3
ลึกลับจัง….มืดแปลก ๆ คนตัวเล็กได้แต่คิดในใจ แต่ไม่ได้เอ่ยออกมา ขนแขนเริ่มขนลุกเพราะอากาศที่เริ่มเย็น ทำให้ต้องเอามือมาลูบแขนเบา ๆ หมุนตัวเพื่อจะเข้าไปในผับ
“เขาคงไม่มาในที่มืด ๆ แบบนี้หรอก”
เพียงชั่วพริบตา
หมับ!
ข้อมือเล็กถูกใครบางคนคว้าเอาไว้ ดวงตาคู่งามเบิกโพลงด้วยความตกใจ เมื่อโดนชายคนนี้ลากเข้ามาในห้องที่มืดสนิท
“ช่วย….…” มิชรินทร
