บทที่ 8

1069 คำ

“อ้าขากว้างๆ ถ้าไม่อยากเจ็บกว่านี้!” เสียงกระซิบที่คล้ายจะเป็นเสียงตะโกนเสียมากกว่านั้นทำให้มัสยาต้องทำตามอย่างไม่กล้าปริปากอะไรออกมาสักคำ แม้ว่าสิ่งที่ทำตามคำสั่งนั้นมันจะยิ่งทำให้อัศวินกระแทกกระทั้นร่างกายเข้าหาเธอรุนแรงมากขึ้น “อ๊ะ! คุณราม…” “แน่นดีเหลือเกินมัท อื้ม…บีบรัดฉันไปหมด!!” อัศวินคำรามลั่นอย่างหมดสิ้นความอดทน ไม่อยากจะยอมรับแต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าเขาชอบทุกสิ่งที่ได้เห็นและสัมผัสแนบแน่นของคนตรงหน้านี้ ราวกับว่าทุกสิ่งที่หลวมรวมเป็นเธอถูกสร้างมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ “ร้องออกมามัสยา! ร้องออกมาดังๆ” “อ่าส์! คุณราม มัสไม่ไหวแล้ว อื้อ!!” อาการกระตุกเกร็งของคนใต้ร่างทำให้อัศวินยกยิ้มขึ้นเมื่อรับรู้ได้ว่าตนเองเพิ่งจะส่งเธอขึ้นสวรรค์เรียบร้อยแล้วก่อนที่เขานั้นจะเป็นคนฉุดเธอลงนรกด้วยตัวเอง แรงกระแทกกระทั้นที่รุนแรงขึ้นทำให้มัสยาจุกจนน้ำตาริน ครั้นจะอ้าปากขอร้องให้เขาอ่อนโยนเรียวปากบวมช้ำของเธอก็ถูกปิดลงด้วยจูบที่หยาบกระด้างไม่มีเลยสักครั้งที่เขานั้นจะผ่อนปรนต่อกัน “ยัยตัวดี เธอนี่มัน…อ่า!” อัศวินคำลั่นก่อนร่างของเขาจะกระตุกเกร็งตามอีกคนไปติดๆ ปลดปล่อยน้ำรักให้ไหลเข้าสู่ร่างกายสะอาดทุกหยาดหยดไม่ให้เหลือก่อนจะถอนตัวเองออกมาอย่างช้าๆ “อย่าคิดว่าฉันจะนึกพิศวาสเพียงเพราะได้เป็นผัวคนแรกของเธอ!” คำพูดประโยคแรกที่ได้ยินทำเอาอีกคนที่นอนหันหลังอยู่สะอื้นหนัก แต่ไม่นานเธอก็ต้องหวีดร้องเมื่อร่างกายถูกพลิกให้นอนคว่ำก่อนที่คนใจร้ายที่ตามมาคร่อมกันไว้ในลักษณะซ้อนอยู่ด้านหลัง “จับเสาเอาไว้! อ่าส์…อย่างนั้น!” อัศวินคำรามสั่งก่อนจะแทรกตัวตนเข้าหาหญิงสาวอีกครั้งจากด้านหลัง เขากดสะโพกลมมนเอาไว้มั่นก่อนจะเริ่มต้นกระแทกกระทั้นเข้าหาเรือนร่างแสนเย้ายวนอย่างรุนแรง โดยไม่คิดที่จะอ่อนโยนกับเธอเลยแม้แต่เสี้ยววินาที “อ๊ะ! คุณราม…” มัสยากรีดร้องเสียงสั่นยามเมื่อร่างกายของเธอถูกชักจูงจนเสียการควบคุมด้วยน้ำมือของคนที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย อัศวินยังคงเก็บเกี่ยวความหอมหวานจากร่างบอบช้ำจนแทบจะสิ้นเรี่ยวแรงกระทั่งเมื่อถึงยกที่สี่เขาจึงยอมถอดถอนตัวเองออกมา “ออกไป!”ทว่าเมื่นตัวเองออกมาบช้ำจนแทบจะสิ้นเรี่ยวแรง กระทั่งเมื่อถึงยกที่สี่เขาจึงมือของคนที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย อัศวินยังคงเก็บเกี่ยวอหมดหน้าที่หญิงสาวก็ถูกไล่อย่างไร้เยื้อใย “คะ…คุณราม….” “ฉันสั่งให้ออกไป! หมดหน้าที่ของเธอแล้ว กลับไปอยู่ในที่ที่เธอควรอยู่ซะ!” สิ้นคำขาดคนฟังก็ถึงกลับน้ำตานองหน้า เธอรู้ดีว่าเขาใจร้าย แต่ก็ไม่คิดเลยว่าเขาจะใจร้ายถึงขั้นกล้าไล่เธอออกไปทั้งๆ ที่ก็น่าจะรู้ว่า สภาพของเธอในตอนนี้นั้นมันไม่เอื้ออำนวยเลยสักนิด!! แต่ลูกหนี้อย่างเธอจะไปขัดอะไรเขาได้ สุดท้ายมัสยาจึงค่อยๆ พาตัวเองลุกขึ้นจากเตียง ขาทั้งสองข้างสั่นจนแทบไร้เรี่ยวแรง แต่ถึงกระนั้นหญิงสาวก็ยังกัดฟันพาตัวเองเดินไปหยิบเอาซากชุดนอนมาสวมใส่ก่อนจะเดินโซเซออกไปจากห้องโดยไม่มีคิดจะหันไปขอความเมตตาจากคนใจร้ายอีกต่อไป! “มัสยา…” เสียงจากใครบางคนที่ออกมาเดินตรวจตราความเรียบร้อยภายในบ้านอีกครั้งดังขึ้นยามเมื่อได้เห็นภาพของสาวใช้คน ใหม่ที่เดินโซเซไร้เรี่ยวแรงออกมาจากห้องนอนใหญ่ของเจ้านายหนุ่ม กระนั้นก็ไม่คิดที่จะหยุดหญิงสาวเอาไว้ ปล่อยให้ความสงสัยครอบงำจิตใจของตัวเองต่อไป เพราะเชื่อว่าถึงถามไปก็คงไม่มีวันได้คำตอบ และถึงไม่ถาม สภาพแบบนั้นก็พอจะเดาได้ไม่ยากเลยว่าผู้หญิงดวงตาเศร้าคนนั้นไปเจอกับอะไรมา! แต่จะด้วยความเต็มใจหรือถูกบังคับ…นั่นต่างหากที่ต้องหาคำตอบ! อัศวินยังคงตื่นเช้าเหมือนปกติ ต่างจากใครบางคนที่ก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน ไม่ยอมออกมาทำหน้าที่เสริฟอาหารเช้าให้ตามหน้าที่ “มัสยาตัวร้อนจัดเลยนาย! ให้ป้าตามหมอเทพไหมคะ” นางสาวกล่าวก่อนจะลอบมองเจ้านายด้วยสายตาจับผิด ด้วยสิ่งที่แอบเห็นเมื่อคืนมันทำให้นางค่อนข้างมั่นใจว่าความสัมพันธ์ระหว่างอัศวินกับสาวใช้คนใหม่ คงไม่ใช่ความสัมพันธ์ธรรมดาอย่างแน่นอน “ไม่ต้อง! โลกสำออยของเธอมันคงกำเริบ! เดี๋ยวผมจัดการเองป้ามีอะไรไปทำก็ไปเถอะครับ”อัศวินตอบโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก ต่างจากใจที่กระตุกอย่างแปลกๆ เพียงแค่รู้ว่าอีกคนที่กำลังมองหาอยู่ไม่สบาย ซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้เขาแปลกใจเท่าไหร่ ครั้งแรกแต่ต้องรับศึกหนักทั้งด้านหน้าด้านหลังเสียขนาดนั้นใครจะทนไหว มันคงผิดที่เขาเองที่รุนแรงมากไปหน่อย แต่มันก็สาสมแล้วกับผู้หญิงสารเลวคนนั้น คนที่ทำให้ลูกกับเมียของเขาต้องมาตายไปจากโลกนี้! แม้ใจจะคิดเช่นนั้น แต่ขาทั้งสองกลับเดินตรงมายังห้องพักของอีกคนโดยไม่คิดอะไรมาก เมื่อลองขยับลูกบิดก็ยิ่งหงุดหงิดเมื่อพบว่ามันไม่ได้ล็อก ไม่รู้แม่คุณคิดอะไรถึงได้ไม่ล็อกห้องเอาอย่างนี้! “แม่คะ…มัทหนาว” เสียงของคนป่วยที่ดังขึ้นมันทำให้เขาต้องเดินเข้ามาใกล้ๆ ก่อนที่จะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เตียงอย่างถือวิสาสะ “ทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นเพราะเธอทำลายชีวิตของฉันก่อนมัสยา…เพราะฉะนั้นถ้าจะโทษใคร! ก็โทษความเลวของตัวเธอเองเถอะ!” เสียงเข้มที่ดังขึ้นทำให้คนที่กำลังนอนซมเพราะพิษไข้ปรือตาขึ้นอย่างช้าๆ เมื่อพบว่าเป็นเขา ร่างบอบบางก็ถอยหนีราวกับกลัวเขาจะทำกับเธอเหมือนเมื่อคืนเอาอีก ภาพนั้นทำอัศวินขบกรามแน่น

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more