แค้นรักจำเลยใจ

ลานกว้างของวัดแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงราย            “ไอ้ชิด! ไอ้เชิด! ลากตัวผู้หญิงคนนี้ออกไป!!” สิ้นเสียงกังวานของชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ลูกน้องทั้งสองที่ถูกสั่งก็เดินตรงมาหาหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งกำลังยืนร่ำไห้อยู่เบื้องหน้าของทุกคนอย่างน่าเวทนาอย่างหนัก แม้จะสงสารหล่อนยังไงเขาก็ไม่อาจขัดใจผู้เป็นเจ้านายได้จำต้องทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด แม้ใจจะไม่ได้อยากทำ            “ออกไปก่อนเถอะครับคุณ” ชิดพยายามเกลี่ยกล่อมก่อนจะได้รับการส่ายหน้าปฏิเสธกลับมา และยังไม่ทันจะได้มีใครเอ่ยอะไรร่างบอบบางนั้นอาศัยจังหวะที่เขากับคู่หูนั้นเผลอวิ่งไปหาอีกคนแทน            “ได้โปรดเถอะค่ะคุณราม ให้มัทลาพิมพ์เป็นครั้งสุดท้าย..” คำขอร้องที่มาพร้อมน้ำตาไม่ได้ช่วยทำให้สถานการณ์ตรงหน้าดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย อัศวิน พาธิกุลรัตน์ จ้องมองใบหน้าของผู้หญิงที่พรากเอาทุกๆ สิ่งที่เขารักไปในคืนเดียวกันถึงสองชีวิตด้วยสายตาเกลียดชัง ไม่ว่าจะยังไงความเกลียดนี้มันคงจะอยู่กับเขาไม่จนตายไม่มีสิ่งใดมาหักล้างมันได้   ต่อให้ต้องแลกไปอีกสักกี่ชีวิตก็ชดใช้ให้ไม่หมด!            “เพื่ออะไร!! เธอจะมาลาคนที่เธอเพิ่งจะฆ่าให้ตายไปพร้อมกับลูกของฉันไปเพื่ออะไร!” ชายหนุ่มตวาดถามพร้อมกระชากต้นแขนของผู้หญิงสารเลวเข้าหาตัวอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงฮือฮาขึ้นรอบๆ กายหากแต่เขากลับไม่ได้สนใจใครนอกจากคนที่ต้องชดใช้ทุกสิ่งให้กับเขาตรงหน้า รอให้งานศพวันนี้ผ่านไปเมื่อไหร่เขาจะเอาคืนให้สาสม คนที่ทำให้เขาต้องสูญสิ้นทุกอย่างจะต้องไม่ตายดี เขาจะทำให้ผู้หญิงคนนี้ได้รู้ ว่าอาการของคนที่ตายทั้งเป็นนั้นมันรู้สึกยังไง!            “ฮึก! มัทไม่ได้ตั้งใจ…” มัสยาเอ่ยขึ้นทั้งน้ำตา เธอไม่ได้อยากให้เหตุการณ์ร้ายๆ ในคืนนั้นเกิดขึ้น ทุกๆ อย่างมันเป็นอุบัติเหตุที่ ‘เขา’ อัศวิน หรือที่ใครๆ ต่างก็รู้จักกันดีในนามพ่อเลี้ยงรามเจ้าของไร่ชาที่ใหญ่ที่สุดในเชียงรายตราหน้าเธอว่าเป็นฆาตกรที่ทำให้พิมพ์อรเพื่อนรักของเธอกับลูกเขาต้องตาย เพื่อนที่เธอพยายามจะพาส่งไปโรงพยาบาลเพราะอีกฝ่ายเกิดปวดท้องคลอดขึ้นมาอย่างกะทันหันในค่ำคืนที่เขา ผู้เป็นสามีอยู่ทำงานที่ไร่จนดึกดื่น เธอรีบขับรถมาหาเพื่อนถึงบ้านของเธอก่อนจะพาขับรถฝ่าสายฝนที่กำลังตกหนักจนมองหนทางเบื้องหน้าแทบไม่เห็นเพื่อพาเพื่อนรักไปส่งโรงพยาบาล แต่เพราะถนนเกิดลื่นทำให้เธอไม่สามารถควบคุมรถไว้ได้ สุดท้ายรถที่ขับมาด้วยความเร็วสูงก็เสียหลักพุ่งชนต้นไม้ก่อนที่พิมพ์อรกับลูกในท้องจะเสียชีวิตโดยที่เธอเองก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย แต่ถึงเธอจะตายไปอีกคน คนใจร้ายตรงหน้าก็คงไม่มีวันให้อภัยกัน  ต่อให้จะรู้สึกผิดต่อเขากับเพื่อนแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์            เพราะเธอคือคนที่เขาหวังจะให้ชดใช้ต่อสิ่งที่เขาสูญเสียไป... สุดท้ายมัสยาก็ไม่ได้เข้าไปเอ่ยลาเพื่อนรักเป็นครั้งสุดท้ายอย่างที่ใจหวังเพราะถูกอัศวินลากออกมาโยนทิ้งที่หน้าศาลาอย่างไม่ใยดี ก่อนจะเดินกลับไปเขายังทิ้งท้ายเอาไว้ด้วยคำพูดที่ทำให้เธอไม่กล้าแม้แต่จะเฉียดเข้าไปในงานอีกเลย คำพูดที่มันทำให้เธอชะงัก   จนสุดท้ายก็ไม่กล้า   แม้แต่จะก้าวเดินไปไหนได้อีกแม้เพียงก้าวเดียว           ‘ถ้าเธอกล้าก้าวเข้าไปในงานศพเมียกับลูกของฉันอีกแม้แต่ก้าวเดียว   งานศพต่อไปที่จะเกิดขึ้นจะเป็นของพ่อกับแม่เธอมัสยา!’           มัสยาสะอื้นในอกเมื่อรู้ดีว่าด้วยอิทธิพลของอัศวินที่มีอยู่ในกำมือนั้นเขาสามารถทำได้ทุกสิ่งอย่างที่พูดจริงๆ จึงไม่กล้าที่จะทำอะไรนอกจากยืนชะเง้อมองดูพิธีการอยู่ไกลๆ แม้จะไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในงาน แต่ก็ยังอยากมาส่งเพื่อนรักกับหลานขึ้นสู่สวรรค์ด้วยตัวเองอยู่ดี เพราะนี่คงจะเป็นหนทางเดียวที่เธอจะได้บอกลาพิมพ์อร             “เราขอโทษนะพิมพ์ ฮึก! มัทขอโทษ…” เธอจะเสียใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้นแต่อดีตก็ไม่อาจหวนกลับมาแก้ไขอะไรได้อีก มันคงจะจริงอย่างที่อัศวินว่า หากเธอมีสติและสามารถควบคุมรถได้ดีกว่านี้เรื่องแบบนั้นมันก็คงไม่เกิดขึ้น หากเธอคิดถึงการโทรไปขอความช่วยเหลือจากเขา เพื่อนเธอกับลูกในท้องก็คงไม่ต้องมาตายแบบนี้!!              หากเขาจะเกลียดเธอมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรหลบเลี่ยงแม้แต่น้อย เพราะใครๆ ต่างก็รู้กันดีอยู่แล้วว่าอัศวินรักพิมพ์อรมากแค่ไหน จะมีก็แต่เธอที่ไม่อยากรับรู้เพราะทั้งใจมันรักเขาตั้งแต่วันแรกที่เห็น แม้จะรู้แก่ใจตัวเองดีกว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องและควรเกิดขึ้นแต่ก็ยากจะหักห้ามใจไหว สุดท้ายจึงทำได้เพียงเก็บความรักเอาไว้กับตัวเอง   เฝ้าอวยพรให้ทั้งคู่นั้นมีความสุขกับชีวิตคู่ที่กำลังไปได้ด้วยดี             อัศวินเอ่ยลาภรรยาสุดที่รักและลูกน้อยที่ต้องมาด่วนจากไปทั้งๆ ที่ยังไม่มีแม้แต่โอกาสได้ลืมตามาดูโลกภายในใจ แม้ใบหน้าจะเรียบตรึงไร้น้ำตา แต่ใครเลยจะรู้ว่าใจของเขามันกำลังร่ำไห้อย่างหนักต่อการสูญเสียเมียกับลูกไปด้วยอุบัติเหตุที่ใครบางคนจงใจให้เกิดขึ้น ใครบางคนที่คิดถึงคราใดไฟแค้นในอกยิ่งกระพือโหมหนักจนบางครั้ง ก็นึกอยากฆ่าเธอให้ตายตามลูกเมียไปให้มันรู้แล้วรู้รอดไป! แต่ยังก่อน…สิ่งที่หล่อนจะได้รับมันต้องเจ็บปวดยิ่งกว่านั้นหลายเท่า เขาจะไม่ยอมให้เธอชิงตายไปเสียก่อนที่จะได้ลิ้มรสความเจ็บเหมือนอย่างที่เขากำลังเจ็บ เธอจะต้องได้รับสิ่งตอบแทนที่สาสมที่สุด นั่นคือโทษทัณฑ์ที่มันจะหนักหนาสาหัสเสียยิ่งกว่าความตาย!!              ชายหนุ่มยืนส่งแขกที่มาร่วมแสดงความไว้อาลัยแก่ผู้จากไปก่อนจะขึ้นรถเตรียมตัวกลับไร่ ระหว่างทางนั้นเขาเห็นแผ่นหลังของใครบางคนที่กำลังเดินเท้าออกไปจากวัดอยู่ไกลๆ จึงเอ่ยสั่งให้คนสนิท   ที่บัดนี้รับหน้าที่ขับรถให้อยู่ทำบางสิ่งที่คนถูกสั่งตกใจไม่น้อย             “ชนหล่อน  ไม่ต้องให้ถึงตายเอาแค่ให้เจ็บเจียนตายก็พอ…”