“อ้วกอะไรกันคะ ป้าหลับไปตั้งแต่ห้าทุ่มแล้ว จะมีก็แต่มัสยาที่อาสาอยู่รอเปิดบ้านให้คุณราม” คำตอบที่ได้ทำให้อัศวินเผลอหันไปมองคนที่ถูกเอ่ยถึงเข้าอีกรอบ แต่นาทีต่อมาก็แสร้งทำไม่สนใจอะไร กะอีแค่ดูแลเขาแค่นี้ มันคงไม่อาจเปลี่ยนใจเขาได้เมื่อเทียบกับสิ่งที่เธอทำ ชายหนุ่มย้ำกับตัวเองก่อนจะเริ่มต้นทานข้าวเช้าต่อไป
“แขนไปโดนอะไรมา!” คำถามที่มาพร้อมแรงกระชากทำเอาร่างของคนที่กำลังยืนเหม่ออยู่ ถึงกลับร้องลั่นขึ้นมาด้วยความตกใจ
เธอคิดว่าเขาจะออกไปไร่แล้วเสียอีก ใครเลยจะคิดว่ายังอยู่
“ฉันถามว่าแขนไปโดนอะไรมาไม่ได้ยินรึไง!” อัศวินถามซ้ำอีกครั้งเมื่ออีกคนเอาแต่เงียบนิ่งไป อันที่จริงเขาคงจะเดินขึ้นรถไปแล้ว หากสายตาไม่บังเอิญเหลือบมาเห็นรอยช้ำที่แขนของหล่อนเข้า
“มัท…เผลอซู้มซ้ามเองค่ะ” มัสยาจำต้องโกหกเมื่อเห็นชัดว่าคนตรงหน้าจำไม่ได้เลยสักนิดว่าเมื่อคืนที่ผ่านมาเขาเหวี่ยงเธอชนข้าวของภายในบ้านไม่รู้กี่
