“มึงเลิกพยายามทำเรื่องโง่ๆ เสียทีไอ้เทพ! เพราะไม่ว่ายังไงสำหรับกูแล้วมัสยาไม่ได้มีค่าให้กูต้องแคร์ กูไม่มีวันรู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนนั้น ถึงต่อให้รู้สึก…มันก็จะมีแค่ความเกลียดชังเท่านั้น!” สุเทพได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างยอมใจอีกคน ใจอยากจะช่วยเหลือผู้หญิงน่าสงสารอย่างมัสยาแต่ด้วยกำลังของตัวเองแค่คนเดียวคงไม่อาจช่วยอะไรเธอได้มากไปกว่าให้กำลังใจ ให้เธอผ่านพ้นเรื่องนี้ไปได้
และก็หวังว่าสักวันเพื่อนของเขามันจะคิดได้ว่าการตายของเมียกับลูกมันนั้นคืออุบัติเหตุ!
กว่าทั้งสองคนจะมาถึงห้องอาหารทุกอย่างก็ถูกจัดเตรียมเอาไว้พร้อมเสร็จแล้ว มัสยาได้แต่ก้มหน้านิ่งในขณะที่ตักข้าวให้ทั้งคู่
“ทำไมคุณมัทไม่มาทานด้วยกันละครับ” สุเทพอดไม่ได้ที่ต้องเอ่ยถามคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาตักข้าวให้กันตามมารยาทที่ดี
“มัสยาเป็นคนใช้ไม่ใช่แขก! จะมัวยืนอยู่ทำไมมีอะไรทำก็ไปทำสิ!!” แต่ก็เป็นอัศวินที่โพล่งขึ้นอย่างหัวเสียก่อนจะจ้อ
