รักร้ายพ่ายวิศวะ

มีเรื่องให้เซอร์ไพรส์อยู่ตลอดเลย

ช่วงวันสองวันมานี้ในระหว่างที่เพื่อนรักไม่อยู่เธอก็อาศัยอยู่ที่คอนโดของพี่ชาย ที่ตอนนี้ให้เพียงฝันเช่า คอนโดนี้มีห้องนอนสองห้อง ซึ่งแรกเริ่มเดิมทีเมื่อก่อนเธอก็อยู่กับพี่ชายที่นี่ แต่ด้วยความอยากที่จะเป็นส่วนตัวเลยขอออกไปอยู่คอนโดคนเดียว ห้องที่เธออยู่ปัจจุบันเลยตกเป็นของเพียงฝันไปโดยปริยาย ส่วนปราณนั้นก็ไปนอนที่บ้านน้อยมากๆที่จะนอนคอนโด

“เฮ้อ...เบื่อชะมัดเลย...” ปรายฟ้าบ่นกับตัวเอง ขณะที่นิ้วมือก็เลื่อนเล่นมือถือไปพลางๆ จากนั้นก็ลุกไปอาบน้ำแร่แช่น้ำนม อย่างคนที่ไม่รู้จะทำอะไร เอาวะอย่างน้อยๆ ก็ใช้เวลาไปกับความสวย

ไอแพด ถูกวางไว้ที่ขอบอ่าง ไวน์ชั้นดี และของกินเล่นถูกจัดแจงเอาไว้พร้อม พอเตรียมน้ำแร่เสร็จ ร่างเปลือยเปล่าก็ค่อยๆ หย่อนกายลงไปด้วยความผ่อนคลาย เทียนหอมถูกจุด เพื่อให้ได้สัมผัสกับกลิ่นหอมอโรม่า สร้างบรรยากาศให้ดูโรแมนติก พร้อมกับซีรีส์เรื่องโปรดที่ฉายขึ้นสร้างความจรรโลงใจแก่สาวสวยนั้นไม่น้อย

“อ๊าส์ ฟินอะไรอย่างนี้” ปากบางเอ่ยออกมาด้วยท่าทีสบายอารมณ์ มือเล็กเอื้อมไปหยิบแก้วไวน์แกร่งไปมาเพื่อรสชาติที่ดีขึ้น ก่อนที่จะยกจิบเบาๆ ความหวานติดขมปลายๆลิ้นไหลลงคอระหง นี่มันชีวิตลักชูลี่แบบสุดๆ

วันนี้เธอใช้เวลาไปกับการดูหนังฟังเพลง จิบไวน์และทานของว่างต่างๆ ไปหลายชั่วโมง ฝ่ามือเล็กทำการลูบไล้ไปตามผิวกายนุ่มลื่นแผ่วเบาด้วยความสบายใจ บ้างก็ตีฟองเล่นด้วยความผ่อนคลาย

อีกด้าน...

"แม่อยู่ได้ใช่ไหม?"ไต้ฝุ่นเอ่ยถามหยาดฝน

"ไม่ต้องห่วงแม่หรอก...แม่อยู่ได้...แม่ไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย...เช้าก็ไปนั่งทำขนมหวานกับป้าไร...สายๆ หน่อยก็ตำส้มตำกินกัน...แม่มีเพื่อนเยอะฝุ่นไปเถอะ"หยาดฝนกล่าว

"โอเค...ฝุ่นจะรีบกลับนะครับ"ร่างสูงโผเข้ากอดผู้เป็นแม่ก่อนจะเดินไปยกกระเป๋าเดินทางของเพียงฝันขึ้นรถไป

"ฝันไปก่อนนะคะป้า...ไว้ฝันจะหาเวลาว่างกลับมาหานะคะ"เพียงฝันยกมือไหว้ผู้เป็นป้าก่อนจะโผเข้ากอดกันด้วยความรักใคร่

"จ้ะ...เดินทางกันดีๆ ...ถึงแล้วก็โทรบอกป้าด้วยล่ะเข้าใจไหม...ไปๆ ไปกันได้แล้วเดี๋ยวจะถึงดึกเอา"มือที่เหี่ยวย่นไปตามอายุดันร่างของหลานสาวให้เดินไปที่รถ ขืนเอาแต่ร่ำลากันอยู่แบบนี้ไม่ได้ไปกันพอดี

@เซเลบริตี้คอนโดมิเนียม

"ฝุ่น...นี่มันดึกก็แล้ว...พี่ว่าฝุ่นนอนนี่เถอะ...พรุ่งนี้ค่อยกลับ...เดี๋ยวพี่พาไปดูหอด้วย"เพียงฝันเอ่ยบอกน้องชายด้วยความเป็นห่วง เพราะไม่อยากให้น้องชายขับรถกลับมืดๆ ค่ำๆ

แกร๊ก!!

แอ๊ด!!

มือเล็กเปิดประตูเข้าไปในคอนโดสุดหรู ก่อนที่เพียงฝันและไต้ฝุ่นจะชะงักกับภาพที่เห็นตรงหน้า พร้อมกับเพลงที่เปิดดังลั่นอยู่ในห้องสุดหรู

ร่างบางที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบอกเอาไว้ ผมยาวๆ ที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำจนมันลู่ไปอยู่ด้านหลังยิ่งทำให้เธอนั้นดูเซ็กซี่เข้าไปอีก สะโพกมนส่ายพร้อมกับโยกย้ายตามจังหวะอย่างสบายอารมณ์ ผิวขาวๆ ที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็น่ามองไปทุกสัดส่วน ทุกท่วงท่าที่เธอวาดลวดลายตามดนตรีมันช่างดึงดูดสายตาของไต้ฝุ่นให้มองโดยไม่อาจที่จะละสายตาไปมองทางอื่นได้ และเธอเองก็ไม่ทันได้สังเกตว่ามีแขกผู้มาเยือนยืนอยู่ที่หน้าประตู พร้อมกับรอยยิ้มร้ายกาจของร่างสูงที่ยกขึ้นมาอย่างพึงพอใจ

"หึ!...มีเรื่องให้เซอร์ไพรส์อยู่ตลอดเลยสินะไต้ฝุ่นเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบาๆ

"เอ่อ!...เดี๋ยวพี่เข้าไปก่อน...ฝุ่นรออยู่นี่นะ"เพียงฝันรีบตาลีตาเหลือกหันมามองน้องชายของตน ก่อนที่จะเข้าไปในห้อง แล้วปิดประตูห้องทันที ด้วยความที่กลัวว่าน้องชายของตนจะเห็นเรือนร่างของเพื่อนที่มันดูยั่วบุรุษเพศจนเกินงาม จึงบอกให้น้องรออยู่ที่หน้าห้องก่อน แต่หารู้ไม่ว่า เขาได้จดจำภาพสุดวาบหวามไว้ในซิลิเบลลัมของสมองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"ปราย!!...ปราย!!"เสียงเพื่อนรักเอ่ยเรียกเธอทันทีที่ประตูห้องปิดลง

"อ๊ะ!!...แก...ตกใจหมดเลย"คนที่เอาแต่เต้นตามเพลงด้วยอารมณ์ที่สุนทรีย์เอ่ยตอบเพียงฝันพร้อมกับเหวอไปเล็กน้อย

"มีตกใจกว่านี้อีก...ไปใส่เสื้อผ้า...น้องฉันมา!!"

"ห๊ะ!!...แกว่าไงนะ?"ปรายฟ้าตกใจกับคำบอกเล่าของเพื่อน เมื่อนึกถึงรอยจูบวันนั้น กับไอ้เด็กบ้านั่น "คงไม่ได้เห็นฉัน..."นิ้วเรียวชี้ไปที่ร่างกายของตัวเองที่บนตัวมีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวปกปิด แต่ก็ได้คำตอบจากเพียงฝันเป็นการพยักหน้าหงึกๆ แทน "ตายๆ ...แล้วทำไมไม่บอกว่าจะมาเล่า!!"

"ฉันทักบอกแกแล้วนะ...แกไม่อ่านเอง...พอเข้ามาก็เห็นเต้นส่ายก้นแล้ว...ไปใส่เสื้อผ้า...ไต้ฝุ่นรออยู่หน้าห้องนานแล้ว"พูดพร้อมดันตัวของปรายฟ้าให้เข้าไปแต่งตัวในห้องนอน มือเล็กเอื้อมไปดึงประตูห้องนอนมาปิดให้มิดชิด เพื่อปกป้องภาพลักษณ์ของเพื่อนเอาไว้ แม้ว่ามันจะแง้มๆ จนเผลอเห็นไปแล้วก็เถอะ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาเเรงๆ อย่างหนักใจ ตามด้วยเดินไปเปิดประตูห้องให้น้องชายเข้ามา

ผ่านไปสักพัก...

แอ๊ดดดด!

เสียงประตูห้องเปิดออกพร้อมกับร่างบอบบางของปรายฟ้าที่อยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวตัวโต กับกางเกงขาสั้นที่ถูกเสื้อโอเวอร์ไซซ์ปิดอยู่ ดวงตากลมโตปรายตาไปมองไต้ฝุ่นเพียงนิด ก่อนจะรีบเสมองไปทางอื่น เพราะดันถูกจ้องมองไม่วางตา แถมยังยกยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ตลอดเวลาจนเธอรู้สึกประหม่า

"สวัสดีครับพี่ปรายฟ้า"เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยทักทาย แต่กลับเรียกสายตาของปรายฟ้าให้หันกลับมามองเขาอีกครั้ง ไอ้บ้านี่มันยั่วประสาทเธอแน่ๆ เธอกล่าวในใจ

"จ้ะ...ตามสบายเลยนะ...อ้อ...แล้วนี่แกกินอะไรมายังอ่า"ตอบกลับแล้วแสร้งยิ้มแห้งให้ ก่อนที่จะหันไปสนใจเพื่อนรักเพื่อเลี่ยงการเจรจากับเขา

"ยังแก...ทำอะไรกินกันไหม?"เพียงฝันเสนอ

"เอาดิแก...กินชาบูกันปะ...เดี๋ยวฉันไปซื้อของให้"ระบายยิ้มออกมาด้วยท่าทีกระดี๊กระด๊า

"ได้...งั้นเอาฝุ่นไปเป็นเพื่อนสิ...ให้ฝุ่นช่วยถือของ...ส่วนฉันจะต้มน้ำรอ" ไม่ๆๆๆ ไม่ได้เด็ดขาดขืนเอาอีตาเด็กนี่ไปด้วยฉันต้องเป็นประสาทตายแน่ๆ เธอกล่าวในใจ

"เอ่อ...ไม่เป็นไรแก...เดี๋ยวฉันไปคนเดียวดีกว่า...ให้น้องเขารออยู่นี่แหละ...ขับรถมาเหนื่อยๆ"เธอเลี่ยง พร้อมกับยกข้ออ้างขึ้นมา ก่อนที่จะเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์เตรียมชิ่งไปคนเดียว

"ไม่เป็นไร...เดี๋ยวฝุ่นไปด้วยดีกว่า” เด็กนั่นแทรกขึ้นไม่วายทำทะเล้นหน้าเป็นจนเธอเสียอาการ “...พี่ฝันจะเอาอะไรบ้างจดมาเลยเดี๋ยวฝุ่นไปซื้อให้"แล้วเอ่ยถามพี่สาว

"อ้อโอเค...รอแป๊บ..."จากนั้นเพียงฝันก็รีบจดรายการสินค้าให้ไต้ฝุ่น แต่ในระหว่างที่เพียงฝันก้มจดอยู่นั้น เด็กหนุ่มก็ไล่สายตาไปมองเรียวขาขาวๆ ของรุ่นพี่สาวอย่างไม่คิดที่จะปกปิดความคิดของตัวเอง จนคนที่ถูกลวนลามทางสายตาหันมาถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจ

"อะ...ตามนี้เลยนะ...ไปแค่ซุปเปอร์มาร์เก็ตใต้คอนโดก็พอไม่ต้องไปไกลเข้าใจไหม"ยื่นกระดาษโน๊ตให้น้องชายแล้วกำชับชัดเจน

"อืม...เข้าใจแล้ว"รับกระดาษรายการมาเสร็จก็รีบเดินตามปรายฟ้าออกไปนอกห้องทันที คนตัวเล็กเมื่อรับรู้ได้ว่ามีเด็กหนุ่มรุ่นน้องเดินตามมาติดๆ จนแทบจะสิงร่างเธอก็รีบวิ่งไปที่ลิฟต์เพื่อกดปุ่มไปยังชั้นใต้ดินทันที

"จะรีบวิ่งอะไรขนาดนั้นล่ะแม่คุณ"เขาเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจกับท่าทีที่ดูลุกลี้ลุกลนของหญิงสาวรุ่นพี่

"กะ...ก็ลิฟต์มาแล้วเดี๋ยวไม่ทัน"ปรายฟ้าอึกอักตอบเฉไฉ

"หรอ...นึกว่านึกถึงจูบวันนั้นซะอีก"เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท

"จูบอะไรของนาย...ไม่เห็นจะจำได้เลย"ตอบกลับเสียงสั่นเล็กน้อย พร้อมกับถอยหลังออกห่างจากเขาจนแผ่นหลังชิดไปกับผนังลิฟต์

"ถ้าจำไม่ได้..."คนตัวสูงเดินเข้าไปประชันหน้า ใบหน้าหล่อค่อยๆ โน้มเข้าไปใกล้ใบหน้าสวยเชิดของปรายฟ้า จนจมูกเฉียดกันไปมา

ลมหายใจร้อนๆ เป่ารดใส่กัน ทำเอาสาวรุ่นพี่ถึงกับหายใจไม่ทั่วท้อง "...งั้นคงต้องทวนความจำสักหน่อยแล้วล่ะ"ริมฝีปากหนาขยับพูด แต่มันกับเฉียดไปเฉียดมาที่ริมฝีปากบางทุกครั้งที่เขาขยับปาก จนเธอต้องเอนศีรษะเพื่อหลบริมฝีปากของเขา

"นี่...ออกไปนะ...เป็นเด็กอย่ามาทำตัวลามปรามฉันให้มาก!"เอ่ยดุเสียงตะกุกตะกัก

"เด็กอะไรจะใหญ่ขนาดนี้?"หลุบตามองไปที่เป้ากางเกงเชิงแกล้ง

"อะ...อะไรใหญ่...ทะลึ่ง!!"ใบหน้าสวยเห่อร้อนแดงเถือกไปจนถึงใบหูเมื่อนึกตามสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ

"ตัว!!...คิดอะไรเนี้ยหื้ม~"น้ำเสียงติดกวนของเขาตอบกลับ พร้อมกับใบหน้าที่โน้มลงมาใกล้อีกนิด พร้อมกับสูดดมกลิ่นกายหอมๆ เย้ายวนจนอะไรต่อมิอะไรมันแทบอยากออกมาเฉิดฉาย

"กะ...ก็...ตัวไง...ก็หมายถึงตัวเหมือนกันนั่นแหละ"

หมับ!!!

"ทะ...ทำอะไรน่ะ?"ถามขึ้นทันทีที่มือหนาคว้าเอวบางที่พยายามเอนหนีเขาให้เข้ามาประชิดตัว

"ปรายฟ้า...ผมจองคุณแล้วนะ"

ติ้ง!!

สิ้นประโยคของไต้ฝุ่น ลิฟต์ก็เปิดออกทันที จากนั้นก็รีบปล่อยมือหนาจากเอวบางของเธอที่กำลังช็อกกับคำพูดของเขา และลืมที่จะก้าวขาขยับออกมาจากลิฟต์ จนเขาต้องคว้ามือเล็กจูงออกมาจากลิฟต์แทน

คนบ้า...ทำไมชอบพูดอะไรให้หัวใจเต้นแรงอยู่เรื่อยเลย แถมการกระทำเกินเด็กนั่นอีก หัวใจปรายฟ้าจะวายตายแล้ว ตั้งแต่เล็กจนโตมาไม่เคยมีใครที่เข้ามามีอิทธิพลต่ออัตราการเต้นของหัวใจขนาดนี้ ปกติปรายฟ้าจะต้องเชิดๆ เริศๆ ไม่สนผู้ชายสิ ทำไมถึงได้มาหวั่นๆ กับเด็กตรงหน้านี้ด้วย เหอะ!! ปรายฟ้าคิด

พรึ่บ!!

"ปล่อยมือฉันได้แล้วมั้ง...ไม่ต้องจูง...ไม่ได้ตาบอด"เอ่ยบอกพร้อมกับสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของเขา จากนั้นก็เดินนำเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ตใต้ตึกทันที

"จะไปไหน?"ไต้ฝุ่นเอ่ยถามเมื่อเธอกำลังจะเดินไปอีกทางที่ไม่ใช่ของสด

"ก็ไปซื้อของไง"

"มันใช่ของสดที่ไหน...ทางนี้!!"มือหนาคว้าข้อมือเล็กให้มาอยู่ข้างๆ ตัวเขา อีกข้างก็ถือตะกร้าไว้ในมือ

"บอกว่าไม่ต้องจับไง..."บิดแขนออกอีกครั้ง

"กลัวหลง"

"หลงบ้าอะไร...นี่มันถิ่นฉัน!"

"หลงรักผมต่างหาก"พูดจบเขาก็ปรายตาไปมองรุ่นพี่สาวเพื่อดูอากัปกิริยาของเธอ ว่าจะแสดงท่าทีอย่างไรต่อคำพูดของเขาที่หยอดเล็กหยอดน้อย

"เสียใจ...ฉันไม่ชอบเด็กย่ะ"

"ห่างกันปีเดียว?"

"ฉันไม่ชอบคนอายุน้อยกว่า"เธอกล่าวเสียงเรียบ

"งั้นหรอ? ..."

"อืม...โดยเฉพาะคนที่ชอบใช้สายตาลวนลามฉัน...ยิ่งไม่ชอบ"

"แปลว่าถ้าเอาอย่างอื่นลวนลามจะชอบ?"

"ทะลึ่ง!!...อ๊ะ...ไข่"ถลึงตาใส่ไต้ฝุ่น ก่อนที่สายตาจะมองเห็นไข่ไก่ที่ต้องซื้อพอดี

"มีแต่ลูกเล็กๆ ทั้งนั้นเลย...ของผมใหญ่กว่านี้อีก"ปลายประโยคเอ่ยขึ้นข้างหูของปรายฟ้าเบาๆ ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับตาโตกับคำพูดคำจาของเขาที่มันส่อลามก

"ทุเรศ!!"ก่นด่าด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"ทุเรศอะไร...บ้านทำฟาร์มไก่...ไข่ของไก่ที่บ้านผมฟองใหญ่กว่านี้อีก"อธิบายพร้อมอมยิ้มมุมปาก

"...แล้วไม่พูดให้หมดล่ะ"

"ใครกันแน่ที่คิดแต่เรื่องแบบนั้น...หมกมุ่นนะเราเนี้ย"ไต้ฝุ่นพูดแหย่ๆ พร้อมกับยกยิ้มกวนๆ ให้เธอ เสียเชิงให้นายบ้านี่ตลอดเลยสินะ เธอแอบฮึดฮัดอยู่ภายในใจ