โดนเด็กจู่โจม
1637 คำ
ใช้เวลาซื้อของไม่นานมากนัก ทั้งคู่ก็ขึ้นลิฟต์กลับห้อง ปรายฟ้ายืนอยู่อีกมุมหนึ่งของลิฟต์ เพราะรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย แม้ว่าในมือของเขาจะถือของหลายอย่าง แต่สายตาของเขามันกลับทำเธอเสียอาการ
“ปรายฟ้า...”
“นี่! ฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ เรียกพี่เดี๋ยวนี้เลย” บอกเขาด้วยทีท่าหัวเสียเล็กน้อย เด็กนี่มันร้ายจริงๆ กล้าดียังไงมาเรียกชื่อเธอแบบนี้
“ไม่เรียก! ไม่ได้อยากได้พี่สาวเพิ่ม...อยากได้เมีย...” หึ่ย! ไอ้เด็กบ้านี่ มันจะแก่แดดเกินไปแล้วนะ ปรายฟ้าอยากจะบ้าตาย ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอเด็กจู่โจมแบบนี้เลย ทะเล้นหน้าเป็นที่สุดเลย
“จิ๊!”
“หอม...” ไม่พูดเปล่า แต่กลับเดินขยับเข้าไปใกล้สาวสวยรุ่นพี่ พลางโน้มไปใกล้ๆ ผมของเธอพร้อมกับสูดดมราวกับคนโรคจิต จนเธอต้องเอียงตัวหนีจากเขา
ติ้ง!
พรวด!!
ขณะที่กำลังกดดันต่อการกระทำอันอุกอาจของน้องชายเพื่อนอยู่นั้น ลิฟต์ก็เปิดช่วยชีวิตเธอพอดิบพอดี พอเห็นโอกาสจึงรีบพุ่งหลาวออกจากลิฟต์ทันที
“หึ่ๆ อย่างแจ่มเลย” ปากกับตัวเองเบาๆ แล้วรีบเดินตามเธอเข้าห้องไป
แกร๊ก แอ๊ด!!
ปรายฟ้าและไต้ฝุ่นเปิดประตูเข้ามาในห้องก็พบว่าปราณและเพียงฝันเพื่อนรักของเธอนั้นกำลังจะ... ละไว้ในฐานะที่เข้าใน รอยยิ้มกว้างๆ ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยด้วยความปลื้มใจ ที่คาดว่าอีกไม่นานทั้งคู่ก็อาจจะสานสัมพันธ์กันมากขึ้น
“สวัสดีครับพี่ปราณ” ไต้ฝุ่นกล่าวทักทายพี่ชายของสาวของกาย
"มากันแล้วหรอ?"ปราณถามกลับ
"เฮีย...มาถึงนานหรือยังคะ?"ถามพี่ชาย พร้อมกับเดินไปหาใกล้ๆ "เมื่อกี้ทำไรกันน่ะ...เห็นนะ"คนตังเล็กกว่ากระซิบเสียงเบาๆ ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่ปราณอย่างจับผิด
จริงๆ เธอเป็นคนทักไลน์ไปบอกพี่ชายให้มาเองนั่นแหละ รู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยยังไงก็ไม่รู้ เลยคิดว่าถ้ามีพี่ชายมาด้วยคงจะอุ่นใจขึ้นอยู่ไม่น้อย
"แค่คุยกันเฉยๆ ...ไม่มีอะไร"ปราณตอบอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินลงไปทิ้งตัวนั่งที่โซฟาตัวยาว
หลังจากใช้เวลาไม่นานในการเตรียมของสดใส่จานใบใหญ่ ไต้ฝุ่นก็ยกเตาไฟฟ้าพร้อมหม้อต้มน้ำชาบูมาวางไว้ที่โต๊ะอาหาร
เด็กหนุ่มรุ่นน้องนั่งลงข้างๆ ปรายฟ้า ส่วนปราณนั่งข้างๆ เพียงฝัน ตลอดการรับประทานอาหารเย็น ทุกคนก็ต่างชวนคุยกันตามประสา
"เอ้อแก...ฉันซื้อโรตีสายไหมเจ้าดังมาฝากด้วยนะ..."เพียงฝันเอ่ยบอกปรายฟ้าด้วยน้ำเสียงสดใส
"ขอบใจแกมาก...ฉันเลิฟสายไหมบ้านแกที่สุด"ตอบเพื่อนด้วยรอยยิ้ม
"พี่ปรายชิมนี่ดูสิ...อร่อยนะ"ไต้ฝุ่นใช้ตะเกียบคีบสันคอสไลด์เกรดพรีเมียมที่สุกแล้ววางในถ้วยของปรายฟ้าอย่างเอาอกเอาใจ
"เอ่อ...ขอบใจจ้ะ"ส่งยิ้มแห้งๆ ให้ไต้ฝุ่น พร้อมกับคีบเนื้อชิ้นนั้นมาจิ้มน้ำจิ้มแล้วเอาเข้าปากไปทันที จะปฏิเสธต่อหน้าเพื่อนรักก็ยังไงๆอยู่ สุดท้ายเลยจำใจต้องรับน้ำใจนั้นมา
หมับ!
ในระหว่างที่ทุกคนก็พูดคุยกันอยู่นั้น อยู่ๆ ฝ่ามือใหญ่ของไต้ฝุ่นก็วางลงมาที่ขาอ่อนของปรายฟ้า แล้วค่อยๆ ลูบไล้มันเบาๆ ทำเอาร่างเล็กนั้นหันขวับไปมองเจ้าของมือหนานั่นตาเขม็ง
"เอาออกไป!"กัดฟันบอกคนข้างๆ พอให้เขาได้ยินแค่เขา แต่ไต้ฝุ่นกลับไหวไหล่แล้วทำหน้าตามึนใส่ ไม่ยอมเอามือออกจากขาอ่อนของเธอที่อีกนิดเดียวก็จะถึงของสงวนของเธออยู่ลอมล่อ ไม่วายยังใช้มืออีกข้างคีบนั่นคีบนี่เข้าปากหน้าตาเฉยอีก ทำทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พรึ่บ!!
มือเล็กปัดมือของเขาออก พร้อมกับขยับเก้าอี้ออกไปด้านข้าง หวังหนีสัมผัสอันตรายจากเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเกินห้ามใจ
ครืด!!
ไต้ฝุ่นใช้จังหวะที่พี่สาวและปราณสบตากันหวานเชื่อม ช้อนมือไปที่เก้าอี้ของรุ่นพี่สาวข้างกาย ตามด้วยลากกลับมาใกล้เขายิ่งกว่าเดิม
“อย่าหนี!” เด็กบ้านี่บ้าระห่ำกว่าที่เธอคิดอีกนะเนี่ย อุตส่าห์หนีแล้วเชียว ไหงเป็นงี้ไปได้ล่ะ
“ปราย...แกเป็นไรอะ” เพื่อนรักเอ่ยถามขึ้น เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าลำบากใจของเพื่อนรัก
“อ้อ...เปล่าแก...ไม่มีอะไร...กินต่อเถอะ” ฝืนยิ้มให้เพื่อน พร้อมกับคีบนั่นคีบนี่เข้าปากต่อ หวังให้อิ่มไวๆ จะได้รีบออกจากโต๊ะไปเสียที
และแล้วเวลาอันเลวร้ายก็มาถึง เมื่อพี่ชายของเธอเตรียมตัวจะกลับหลังจากที่กินข้าวเสร็จ ภายในใจของปรายฟ้าได้แต่อ้อนวอนร้องขอพระผู้เป็นเจ้าว่า ไม่นะ อย่าไป อยู่ด้วยกันก่อนเถอะนะเฮียอันเป็นที่รักของปราย อย่าทิ้งน้องปรายคนงามไว้กับเด็กบ้านี่เด็ดขาด
"งั้นพี่กลับก่อนนะ...ดึกแล้วด้วย...พรุ่งนี้เดี๋ยวพี่จะแวะมารับเธอไปทำงานนะ"ปราณเอ่ยบอกเพียงฝันที่กำลังเช็ดทำความสะอาดโต๊ะ
"เฮีย!...นอนนี่สิ...นอนนี่เถอะนะเฮีย...พรุ่งนี้มีเข้าเวรแต่เช้าด้วยนี่จะได้ไม่ต้องวนรถไปมา"ปรายฟ้าพยายามยุให้ปราณอยู่ที่นี่ด้วยอีกคน เพราะรู้ดีว่าวันนี้ยังไงเด็กบ้านั่นก็ต้องค้างที่นี่ แล้วเธอรู้สึกไม่ปลอดภัย อย่างน้อยๆ มีคนอยู่หลายๆ คนมันก็อุ่นใจดี
"เอ่อ..."ปราณหันไปมองหน้าเพียงฝันเชิงขออนุญาต
"พี่ปราณนอนนี่เถอะค่ะ...ยังไงที่นี่ก็คอนโดพี่ปราณ...อีกอย่างห้องนั้นก็เป็นห้องพี่ปราณ...พี่เข้าไปพักเถอะ"เพียงฝันกล่าวด้วยรอยยิ้มเล็กๆ เพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว จะใจร้ายให้เขาขับกลับบ้านก็จะดูยังไงอยู่ เมื่อได้ยินเช่นนั้นปรายฟ้าก็แอบโล่งใจไปในทันที "ฝุ่น...ฝุ่นนอนโซฟาตรงนี้ได้ใช่ไหม?"จากนั้นก็หันไปถามน้องชาย
"จริงๆ เตียงห้องพี่ก็กว้างนะ...ถ้าไม่คิดอะไรมากก็เข้าไปนอนในห้องพี่ก็ได้นะฝุ่น"ปราณกล่าวชวนด้วยน้ำเสียงใจดี เขาค่อนข้างที่จะหวงพื้นที่ส่วนตัวของตัวเองนะ แต่ในเมื่อตอนนี้เขาต้องทำคะแนน แล้วน้องชายของเพียงฝันก็ไม่ได้ดูเลวร้ายอะไร (หรอ) การเข้าทางน้องอีกทางก็เป็นเรื่องที่น่าสนใจ
"ไม่เป็นไรครับพี่ปราณ...ห้องนอนมันเป็นห้องส่วนตัว...ฝุ่นนอนตรงนี้ได้...อีกอย่างมันก็กว้าง...นอนสองคนก็ยังได้เลยครับ"ปลายประโยคไม่รู้ว่าปรายฟ้าคิดไปเองหรือเปล่า แต่ทำไมเหมือนไต้ฝุ่นพูดจาส่อแววอย่างไงอย่างนั้น
"ตามใจนะ...ส่วนนี่ผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำอาบท่าได้แล้ว"เพียงฝันยื่นผ้าเช็ดตัวให้น้องชาย ไต้ฝุ่นจึงรับไว้แล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำทันที
นอกจากห้องนอน2ห้องแล้วยังมีห้องน้ำในตัวแต่ละห้องนอนด้วย ห้องโถงใหญ่ ห้องครัวพร้อมโต๊ะกินข้าวฟังก์ชันครบครัน ด้านนอกระเบียงมีพื้นที่ชมวิว และสวนหย่อมเล็กๆ ด้านนอกและสระว่ายน้ำอีกต่างหาก หรูขนาดนี้ใหญ่ขนาดนี้แต่ปราณกลับคิดค่าเช่ากับเพียงฝันแค่2000 แบบนี้ไม่ได้มีแผนอะไรจริงๆ หรอก
หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อน เพียงฝันเองก็เหนื่อยกับการเดินทางจึงหลับไปตั้งแต่หัวถึงหมอน ส่วนปรายฟ้าก็นอนไม่หลับเพราะรู้สึกหิวน้ำแต่ไม่กล้าเดินออกไปนอกห้อง แถมน้ำที่รินใส่แก้วมาตอนนี้ก็ดันหมดซะนี่ สุดท้ายก็ทนต่อความหิวไม่ไหว มองนาฬิกาที่หัวเตียง ก็เห็นว่าเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้วด้วย
"คงหลับไปแล้วล่ะมั้ง!!"พูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหยิบเเก้วน้ำแล้วค่อยๆ เดินย่องออกไปนอกห้อง
แกร๊ก!!
แอ๊ด!!
มือเล็กเปิดประตูห้องนอนอย่างเบามือ พร้อมกับยื่นใบหน้าออกมามองซ้ายมองขวาดูว่าไต้ฝุ่นนอนไปแล้วหรือยังท่ามกลางความมืด แต่ก็ไม่ได้มืดมาก เพราะมีแสงจันทร์สาดส่องลอดเข้ามาผ่านช่องเล็กๆ ของม่านทำให้พอที่จะมองเห็นอยู่
ตึก
ตึก
ตึก
ตึก
เสียงเท้าเล็กค่อยๆ ย่างก้าวออกมาอย่างเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ดวงตากลมมองไปยังร่างสูงที่นอนอยู่บนโซฟา หลับตาพริ้มก็รู้สึกโล่งใจ
ฟู่ว!
ริมฝีปากพ่นลมออกมา ก่อนจะที่จะเดินต่อ ตรงไปยังห้องครัวเพื่อเปิดหาน้ำดื่มในตู้เย็น
อึก อึก อึก อ๊าส์!
"ค่อยยังชั่วหน่อย..."เมื่อดื่มเสร็จ มือเล็กก็หยิบขวดน้ำติดมือเข้าไปด้วย เผื่อว่าดึกๆ จะหิวอีก เพราะส่วนตัวแล้ว เธอเป็นคนที่ดื่มน้ำเยอะมากๆ ในแต่ละวันเธอมักจะจิบน้ำแทบตลอดเวลา ผิวพรรณของเธอเลยเปล่งปลั่งดูชุ่มชื่น
พลั่ก!
หมับ!!
ในขณะที่ปิดตู้เย็นเตรียมจะหมุนตัวกลับนั้นเอง ร่างเล็กก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่างในความมืดจนเกือบจะล้ม เพียงชั่วอึดใจก่อนจะล้มก็ถูกมือหนาของใครบางคนสวมกอดเอาไว้จนร่างบางปลิวไปแนบชิดติดกับแผงอกแกร่งๆ นั่นอย่างจัง
"ออกมาดึกๆ แบบนี้...ออกมาหาผมหรอหื้ม~"
- ผู้เขียน
