รักร้ายพ่ายวิศวะ

"พรุ่งนี้จะไปกี่โมงหรอฝัน?"ปรายฟ้าเอ่ยถามเพียงฝันเสียงใส "ไม่รู้เหมือนกัน...ป้าฝนให้ไต้ฝุ่นมารับ"เพียงฝันตอบเธอขณะที่นั่งพับเสื้อผ้าลงไปในกระเป๋าเดินทางใบเล็กหนึ่งใบ "ว้า...ไป3วันเลย...แบบนี้จะคิดถึงใครไหมน้า..."ปรายฟ้าเอ่ยขึ้นเปรยๆ ไม่วายแอบชำเลืองมองปฏิกิริยาของเพื่อนรักเพียงคนเดียวของเธอด้วย ว่าจะเป็นยังไง เมื่อก่อนเธอเป็นคนที่เพื่อนเยอะค่อนข้างกว้างขวาง และมีเพื่อนหลายกลุ่ม แต่เนื่องจากว่าถูกพี่ชายทำพิษ เล่นล่อเพื่อนของเธอไปเชือดทีละคน สุดท้ายเลยไม่เหลือเพื่อนเลยสักคน จะมีก็แต่เพียงฝันนี่แหละที่ยังอยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้ อาจจะเพราะไม่เคยเจอพี่ชายเธอด้วยมั้งเลยยังรอด แต่ตอนนี้เห็นทีจะได้กลิ่นตุๆเสียแล้ว "หมายถึงใคร? ...ถ้าหมายถึงพี่ปราณไม่เลยจ้ะ...อ๊ะจริงสิ...เดี๋ยวนี้แกดูเหมือนจะเปลี่ยนฝักเปลี่ยนฝ่ายนะปราย...แกคงไม่ได้กลับลำไปช่วยพี่ชายแกหรอกใช่ไหม?"เพียงฝันถามเชิงจับผิดเธอ "อุ๊บส์!...เปล่านะแก...เปล่าเลย...ใครจะไปทำแบบนั้นกันล่ะ"ตอบกลับเสียงแข็ง ดวงตากลมกลิ้งกลับกลอกไปมาอย่างมีพิรุธ "โดนจ้างมาเท่าไหร่?"เพื่อนสาวตัวเล็กเดินมาจ้องหน้าเธอเพื่อจับผิด เพราะตอนนี้เธอดูเลิ่กลั่กจนปิดไม่มิดทำเพียงฝันจับพิรุธได้ "จ้างอะไรล่ะแก...ฉันไม่เอาอะไรมาแลกกับมิตรภาพของเราหรอกนะฝัน"น้ำเสียงของเธอเหินขึ้นเล็กน้อย แต่ก็พยายามข่มท่าทีให้ดูเป็นปกติที่สุด "ก็หวังว่ามันจะแลกกับอะไรไม่ได้จริงๆนะ"เพียงฝันพูดเสียงเรียบ เธอรู้ดีว่าคนอย่างปรายฟ้าจี้จุดได้ง่าย แล้วคนเจ้าเล่ห์แบบพี่ชายเธอน่ะหรอ แน่นอนว่าจะต้องหาวิธีมาบีบบังคับน้องสาวให้ไปเป็นพวกจนได้เช่นกัน เธอเข้าใจดี และก็ไม่ได้โกรธอะไรเพื่อนเลย แต่ปัญหามันอยู่ที่เธอเนี้ยแหละ ที่ต้องพยายามใจแข็งและพร่ำบอกตัวเองเอาไว้ ว่าอย่าไปหลงกลให้คนแบบเขา "ฝัน...แกอย่าโกรธฉันเลยนะ...ฉันโดนล่อซื้อง่ายอะ แกก็น่าจะรู้...ฉันขอโทษนะแก...ฉันไม่ได้ตั้งใจ...แต่ที่อยากจะบอก...เฮียฉันชอบแกจริงๆนะฝัน...ทีแรกฉันก็คิดว่าเฮียคงแค่เล่นๆแหละ...แต่ตั้งแต่เจอแกใกล้ชิดกับแก...เฮียก็ไม่เคยไปยุ่งกับผู้หญิงคนไหนอีกเลย...จริงๆนะ"ปรายฟ้าพยายามอธิบายในสิ่งที่พบเจอมา เธอสัมผัสได้จริงๆ ว่าปราณเองก็หวังที่จะจริงจังกับเพื่อนรักของเธอเช่นกัน "เอาตรงๆนะปราย...ฉันยังไม่สนิทใจกับเฮียแกจริงๆ"เพื่อนสาวเอ่ยบอกตามตรง "ฉันเข้าใจ...แต่ลองๆ แง้มประตูดูหน่อยนะ...ลองๆเปิดใจดูก่อน...ฉันเป็นน้อง...ฉันรับรู้ได้" "เฮ้อ...จริงๆ เลยแกเนี้ย...ไม่กลัวเสียฉันไปอีกคนหรือไง?"เพียงฝันถามพร้อมกับหันไปมองปรายฟ้าที่รู้สึกหวั่นๆอยู่ที่ปลายเตียง และช่วยจับนั่นจับนี่ลงกระเป๋าให้เธอ "ฉันรู้ว่าแกไม่ทิ้งฉันหรอก...แม้ว่าเขาจะเป็นพี่ชายของฉันแต่ถ้าพี่ชายฉันทำตัวแย่กับแก...ฉันก็พร้อมจะอยู่ข้างแกเสมอ...ฉันจะเลือกแกแล้วพร้อมจัดการเฮียให้แกเอง...ฉันสัญญา!!"เธอบอกเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น "ฉันล่ะเชื่อแกจริงๆเลยปราย...แต่เอาเถอะ...ขอดูไปก่อนแล้วกัน...ยังไม่มั่นใจ...อีกอย่างฉันเพิ่งเลิกกับแฟนมา จะให้มามีแฟนใหม่เลยคงยังไม่ได้"ถอนหายใจกับคำรบเร้าของเธอ "จริงๆ นะฝัน...เฮียไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย"เธอยังคงย้ำกับเพื่อนรักอีกครั้ง เท่าที่เธอเห็นมา พี่ชายของเธอดูเปลี่ยนไปจากเดิมมาก จริงอยู่ว่าปราณเจ้าชู้ ชอบหลอกล่อสาวๆ ด้วยความอ่อนโยน แต่หลังจากที่ได้ผู้หญิงเหล่านั้นแล้ว ความอ่อนโยนก็จะแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที และพร้อมสะบัดทุกคนที่ได้แล้ว ทิ้งอย่างไร้เยื่อใย ใครๆก็ต่างขนานนามพี่ชายของเธอว่า เขาคือหมาป่าเจ้าเล่ห์ในร่างของสุภาพบุรุษ ซึ่งตอนนี้เธอสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่มันเปลี่ยนไป พี่ชายคนเดิมของเธอคนนั้น ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป หลังจากที่มาเจอเพื่อนรักของเธอคนนี้ "มั่นใจขนาดนั้นเลย"เพียงฝันเลิกคิ้วมอง "มั่นใจ!!" "โดนจ้างให้มาพูดปะเนี้ย?"เพียงฝันเอ่ยถามเชิงกวน "ไม่ได้จ้าง...อันนี้พูดจากความรู้สึกจริงๆเลยแก...จริงๆนะ"ยังคงพยายามหว่านล้อมเพื่อนรัก เช้าวันต่อมา... "แกทำไมตื่นเช้าจังล่ะ...ฉันยังง่วงอยู่เลย..."ปรายฟ้าเอ่ยถามเพียงฝันด้วยเสียงอันงัวเงีย "เช้าอะไรล่ะแก...จะ8โมงแล้วนะ...เออแก...เดี๋ยวฉันขอออกไปซื้อของแป๊บนะ"เพียงฝันบอกเธอที่เอาแต่มุดหัวลงไปในผ้านวมผืนหนาด้วยท่าทีขี้เซาสุดฤทธิ์ "อืมๆ ...ขอนอนต่ออีกหน่อยนะ...เมื่อคืนดูซีรีส์ดึก...ง่วงมากเลย"พูดทั้งที่ไม่ได้ลืมตามขึ้นมามอง หนำซ้ำยังดึงผ้าห่มผืนใหญ่ขึ้นมาคลุมโปงอีก 30นาทีต่อมา... ตื้อดึ่งๆๆๆๆ!! "อื้ม..."คนขี้เซาครางเบาๆ ในลำคอ แอบหงุดหงิดที่ถูกรบกวนเวลานอน ถึงอย่างนั้นก็ต้องจำใจลุกขึ้นไปเปิดประตูห้อง ที่ตอนนี้ถูกกดรัวๆ จนมันทำให้เธอนอนต่อไม่ได้ "ทำไมไม่รู้จักเอาคีย์การ์ดไปเนี้ยฝัน!!"ปรายฟ้ากล่าวด้วยน้ำเสียงกระชากเล็กน้อย และเพราะความง่วงเลยทำให้เธอหัวเสีย แอ๊ดดดดด!! เปิดประตูเสร็จก็ยกมือขึ้นเสยผมยาวๆ ที่มันหล่นมาปกหน้าออกลวกๆ ดวงตากลมโตที่งัวเงียอยู่ในคราแรกเบิกกว้างทันที เมื่อคนที่อยู่ตรงหน้านั้นไม่ใช่เพื่อนรักอย่างเพียงฝัน แต่กลับเป็นชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาเหมือนพระเอกในซีรีส์เกาหลีที่เธอดูเมื่อคืนนี้เลย อีจองซอก! อุทานในใจด้วยท่าทีอึ้งๆ กับความหล่อเหลาของชายหนุ่มคนนี้ "0_0" "-__-"ชายตรงหน้ามองเธอหน้านิ่ง ดวงตาคมกริบเลื่อนสายตาต่ำลงไปที่หน้าอกอวบอิ่มไร้บรา ก่อนจะไล่มองลงไปเรื่อยๆ จนร่างเล็กที่ถูกสำรวจเรือนร่าง ถึงกับต้องรีบดึงสติของตัวเอง แล้วยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกอวบอิ่มของตนเอาไว้ด้วยความตกใจ "นะ...นายมาหาใคร...แล้ว...มากดออดรัวแบบนี้รู้ไหมมันเสียมารยาท!!"ปากบางเอ่ยถามด้วยเสียงเหวี่ยงๆ ตามสไตล์สาวมั่น “ปรายฟ้าสินะ” หนุ่มเจ้าของใบหน้าตาหล่อเหลาราวพระเอกเกาหลีเอ่ยขึ้น พร้อมกับยกยิ้มที่มุมปากด้วยความเจ้าเล่ห์ ก่อนที่จะเดินแทรกตัวเข้าห้องของเธอไปอย่างถือวิสาสะ “รู้จักฉันได้ยังไง อ๊ะ...นั่นจะทำอะไรน่ะ” แอบตื่นตกใจ ที่อีตานั่นเดินเข้าไปทิ้งตัวลงบนโซฟาหน้าตาเฉย โดยที่ยังไม่ทันได้รับอนุญาตเลยด้วยซ้ำ "นี่นาย!!...นายมาเข้าห้องคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง...ออกไปเลยนะ" "หืม...นมใหญ่ใช้ได้เลย"หนุ่มหล่อตรงหน้าช้อนสายตาขึ้นไปมองหน้าอกอวบอิ่มไร้บรา ที่อยู่ภายใต้ชุดนอนสุดวาบหวิว แถมดวงตาที่มองจนแทบจะทะลุทะลวงผ่านเนื้อผ้าบางๆนั้นอีก คนที่ถูกจับจ้องมองต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดเอาไว้เมื่อนึกได้ว่าลืมตัวเผลอปล่อยมือออกในตอนแรกด้วยความโมโหเมื่อครู่ "โรคจิต...หึ่ย!...ฉันบอกให้ออกไปจากห้องของฉัน!!..."ปรายฟ้าตวาดเสียงดังลั่นไล่คนหน้ามึน ที่นั่งหน้าตาเฉยไม่คิดที่จะลุกเดินออกไปตามคำสั่งของเธอ และมันยิ่งพานทำให้เธอหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ เมื่อเจอสายตาของเขาที่เอาแต่โลมเลียร่างกายเธออย่างไร้มารยาทแบบนั้น "ให้เอาก่อนดิ แล้วจะออกไป"จะบ้าหรือไง พูดแบบนั้นออกมาหน้าตาเฉยได้อย่างไร "ห๊ะ? ...ว่าไงนะ!!"ปรายฟ้าเอ่ยถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง นี่มันเรื่องบ้าอะไรของเธอเนี้ย...อยู่ๆ ก็มีผู้ชายเข้ามาในห้อง แล้วยังจะมาพูดจาลามกแถมสายตาทุเรศนั่น ที่เอาแต่จ้องมองหน้าอกหน้าใจของเธอไม่วางตา "ตกใจอะไรเนี้ย...ทำอย่างกับไม่เคย"ถามเสียงเรียบดูไม่ใส่ใจต่อสายตาเชิงตำหนิของคนร่างเล็กนัก "ออกไปเดี๋ยวนี้!! ไม่งั้นฉันจะเรียกรปภ.มาลากตัวนายออกไป!!"ไม่พูดเปล่า แต่เอื้อมไปดึงแขนของผู้ชายหน้าหล่อนั้นให้ลุกออกจากโซฟา แต่ด้วยแรงของเธอที่มีเพียงน้อยนิด ทำให้เธอเสียการทรงตัวล้มของไปอยู่บนตักของเขาแทน พรึ่บ!! "อ๊ะ...ปล่อยนะ...นี่!!...นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย มากอดฉันไว้ทำไม!!"แขนแกร่งกอดรัดร่างเธอเอาไว้แน่นอย่างนึกที่จะแกล้งสาวสวยตรงหน้า "อยากล้มลงมาเองทำไมล่ะ...อย่าดิ้น!!"กระแทกเสียงบอก "ไม่!!...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้...ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วยจริงๆ ด้วย!!"เธอพยายามดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของเขา แต่คนบ้านี่กลับรัดเธอแน่นยิ่งกว่าเดิม "ห้องเก็บเสียง...ไม่มีใครได้ยินหรอกนะ"กล่าวด้วยเสียงอันแหบพร่าข้างๆ ใบหูขาวๆ ของคนบนตัก ม๊วฟ!! ตามด้วยริมฝีปากหนาที่ฉกลงมาประกบปากเล็ก ของปรายฟ้าอย่างหนักหน่วง ทำเอาคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาตั้งตัวไม่ทัน ตกใจเบิกตาโต กับการกระทำอันอุกอาจนี้ "อื้อ!!" "มัดจำไว้ก่อน...ถ้าเจอครั้งหน้า...ไม่ใช่แค่จูบแน่"เขายกยิ้มพอใจที่ทำให้ปรายฟ้านิ่งอย่างกับถูกสาปให้กลายเป็นหินได้ คนที่ถูกจู่โจมเมื่อครู่ ยกมือขึ้นมาจับริมฝีปากของตัวเองด้วยสติที่เลื่อนลอย ราวกับถูกกระชากวิญญาณออกไปด้วย นี่มันอะไรกันเนี้ย ได้แต่อุทานถามตัวเองในใจ ตึกตัก ตึกตัก!! แอ๊ดดดด!! "เอ้า!!...ไต้ฝุ่น!!"เสียงหวานเอ่ยเรียกชายคนนั้น ที่ตอนนี้ลุกไปยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ครัวตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ส่วนปรายฟ้าก็ยังดึงสติตัวเองกลับมาไม่ได้นั่งสติเลื่อนลอยราวกับคนละเมอ "ไปไหนมา...รอตั้งนาน"เสียงชายนามว่าไต้ฝุ่นเอ่ยถามเพียงฝัน "ไปซื้อของมา...แล้ว...ปรายมันเป็นอะไรอะ"เพียงฝันมองไปที่เพื่อนรักที่เอาแต่นั่งจ้องอะไรบางอย่างด้วยอาการเหม่อลอย "ปราย!!"ตามด้วยเรียกชื่อเพื่อน "ห๊ะ!!...อ้อ...เออใช่ๆ ...ใช่นั่นแหละ..."ปรายฟ้ารีบลุกขึ้นจากโซฟาแล้วพุ่งตรงไปที่ห้องนอนทันที ท่าทีของปรายฟ้าทำเอาไต้ฝุ่นยกยิ้มพึงพอใจอยู่ไม่น้อย หึๆ อะไรจะช็อกขนาดนั้นล่ะแม่คุณ เขากล่าวขึ้นกับตัวเองในใจ "ใช่อะไรของแก..."เพียงฝันขมวดคิ้วมุ่นกับท่าทางไร้สติของเพื่อน "ปรายเป็นไรอ่าฝุ่น?" "ละเมอหรือเปล่า...ฝุ่นไม่รู้!"ไต้ฝุ่นไหวไหล่เบาๆ ก่อนจะเดินไปลากกระเป๋าเดินทางขนาดเล็กของเพียงฝันมาถือไว้ "ไปกันเลยไหม...แม่รอกินข้าวเที่ยงด้วย...วันนี้แม่ตื่นแต่เช้ามาทำตะโก้ของโปรดพี่เลยนะรู้เปล่า"ใต้ฝุ่นบอกพี่สาวด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะปรายตาไปมองยังห้องนอนที่มีร่างบางเข้าไปเมื่อสักครู่นี้อีกครั้ง "อืม...ไปสิ..."เอ่ยกับน้องชาย ก่อนจะหันกลับไปตะโกนบอกเพื่อนรักที่อยู่ในห้องนอน "ปราย...ฉันไปก่อนนะ!!"แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบรับใดๆ "สงสัยเข้าไปหลับต่อแน่ๆ เลย...ยัยนี่ขี้เซาจริงๆ"เพียงฝันยกยิ้มกับน้องชาย ไม่ได้เอะใจเลยว่าก่อนหน้านั้นเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนรักของเธอบ้าง ส่วนปรายฟ้าพอเข้ามาในห้องนอน ก็ทิ้งตัวลงนอนเตียง ยกมือขึ้นสัมผัสริมฝีปากของตัวเองอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น นี่เธอ...เสียจูบแรกไปให้เด็กนั่นหรอ คำถามเกิดขึ้นในใจ คิดนั่นคิดนี่อยู่พักใหญ่และด้วยความง่วงนอนเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงเผลอหลับไปอีกครั้ง