Chapter 15
1328 คำ
ตฤณพาดาหวันกลับมาที่คอนโดของเขาใจกลางเมือง ในกรุงเทพฯเขามีทั้งบ้านและคอนโดหลายที่ บางที่ก็ปล่อยให้เช่าแล้วแต่จะสร้างรายได้อะไรจากมัน ดาหวันสะพายกระเป๋าเป้เดินตามเขาเข้าไปถึงในห้องนอนก่อนจะมีสีหน้าที่สลดลงเมื่อตัวเองกลับมาอยู่จุดเดิมอีกแล้ว
"ทำไมทำหน้าแบบนั้น เฮียมารับกลับบ้านนะทำเหมือนไม่อยากกลับอย่างนั้นแหละ"
"ถ้ามันไม่มีเรื่องนั้นดาหวันก็ไม่เป็นแบบนี้หรอกค่ะ"
หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงเบาวางกระเป๋าลงบนเตียงก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มที่ตอนนี้ขยับเข้ามาใกล้เธอก่อนจะดึงหญิงสาวเข้ามาแนบอก
"เรื่องนั้นที่ว่ามันคือเรื่องอะไร"
"ช่างมันเถอะดาหวันเป็นของตายไม่ใช่เหรอคะ เฮียอยากจะทำอะไรก็ทำสิ"
"ทำแน่ไม่ต้องห่วง รู้มั้ยว่าเราอ่ะทำเฮียคลั่งมากเลยนะที่แอบหนีออกมาแบบนี้ ดีนะที่ยอมกลับดีๆไม่งั้นมีเรื่องกันแน่"
หญิงสาวไม่ตอบโต้เพราะเธอทำผิดจริงที่หนีออกมาแบบนี้ เธออยากจะถามตรงๆว่าเขามีผู้หญิงที่ชื่อน้ำชาอยู่แล้วทำไมถึงมายุ่งวุ่นวายกับเธออีก แต่เขาคงไม่ยอมตอบและคงอยากจะเก็บไว้ทั้งสองคน ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่เขารักส่วนเธอเป็นของตายที่เขาเอาไว้แค่ระบายความอยากเท่านั้น
"ค่ะ งั้นหนูไปอาบน้ำนะคะ"
"อาบด้วยกันสิแล้วเดี๋ยวมานอนด้วยกัน"
เขาอมยิ้มเจ้าเล่ห์อุ้มหญิงสาวเข้าไปในห้องน้ำ ถอดเสื้อผ้าให้เธอจนเปลือยเปล่าก่อนจะอุ้มไปแช่ลงในอ่าง ดาหวันมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่าทำไมเขาถึงไม่สนใจไม่แคร์ความรู้สึกของเธอบ้างเลย ทั้งที่เธอแคร์เขามาตลอดและยอมเขาทุกอย่าง
"อุ่นมั้ยหรืออยากให้อุ่นกว่านี้"
"แค่นี้ก็ได้ค่ะ เฮียไม่อาบเหรอคะ"
"อาบสิรอน้ำมันเต็มก่อน"
เขาลูบผมหญิงสาวอย่างเอ็นดูลุกขึ้นเข้ามานั่งลงในอ่างกับหญิงสาว ดาหวันกอดเอวชายหนุ่มใบหน้าสวยซบลงกับไหล่กว้าง เธอคิดถึงอ้อมกอดนี้มากถึงแม้จะรู้ดีว่ามันไม่ใช่ของเธอคนเดียวก็เถอะ
"เป็นอะไรอ้อนอะไรเรา"
"เปล่าค่ะ เฮียให้ดาหวันนวดให้มั้ยคะ"
"ไม่ต้องหรอกเราอ่ะอาบน้ำเถอะ จะได้ไปทำอย่างอื่นกันต่อ"
เขายิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ลูบไล้หญิงสาวอย่างโหยหาเพระเขาไม่ได้นอนกอดเธอหลายคืนแล้ว ดาหวันจ้องชายหนุ่มตาใสแป๋วและนั่นทำให้เขาถึงกับควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่อยู่
"อย่ามองแบบนั้น"
"ทำไมเหรอคะ มองแล้วมันทำไมเหรอ..."
พูดเพียงแค่นั้นเธอก็ถูกชายหนุ่มดึงเข้ามาจูบอย่างดูดดื่ม ดาหวันหลับตาลงรับสัมผัสของชายหนุ่มและปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอต้องการเขามากเหมือนกัน จากในห้องน้ำมาต่อกันในห้องนอนทุกอย่างทั้งสองคนเต็มใจด้วยกันทั้งคู่ ดาหวันร้องครางออกมาเสียงหวานเธอไม่เคยปฏิเสธเขาได้เลยและถ้าเขาต้องการเธอก็ยอมตลอด
"เฮียคิดถึงดาหวันมากเลยรู้มั้ย ต่อจากนี้ห้ามดื้อกับเฮียอีกเข้าใจมั้ย"
ดาหวันไม่ตอบและไม่รับปากชายหนุ่ม เธอยังลังเลกับเขาและอาจจะต้องใช้เวลาตัดสินใจหน่อย และถ้าเธอยอมกลับไปกับเขาที่บ้านก็ต้องยอมเป็นของตายที่เขาอยากได้เมื่อไหร่ก็มาหาพอเขาเบื่อก็ไปเหมือนคนไร้ค่าคนหนึ่ง...
เช้าวันต่อมา...
ดาหวันเงยหน้ามองชายหนุ่มด้วยแววตาเป็นกังวล เธอกำลังคิดว่าเธอจะเอายังไงดีและเมื่อนึกไปถึงคำพูดของคุณหญิงเหมือนท่านรู้แล้วว่าเธอกับเฮียตฤณมีความสัมพันธ์แบบไหนและท่านก็บอกว่าเธอต้องสู้อย่าไปยอมเขาต้องแข็งใส่ เอาจริงให้กลับไปที่บ้านเธอก็รู้สึกอายมากยิ่งมีคนรู้เธอยิ่งอายไม่กล้าสู้หน้าคนอื่น และในที่สุดเธอก็ตัดสินใจได้แล้วว่าเธอควรจะทำในสิ่งที่สมควรทำที่สุด
ดาหวันลุกขึ้นเดินออกจากเตียงเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อยพยายามทำเสียงให้เบาที่สุดจะได้ หยิบกระเป๋ามาสะพายไว้ข้างหลังก่อนจะเดินมานั่งลงข้างเตียงที่มีชายหนุ่มนอนหลับอยู่อย่างสบายตัว
"หนูยอมเฮียมามากแล้วค่ะต่อจากนี้หนูจะไม่ยอมเฮียอีก เฮียปล่อยหนูไปใช้ชีวิตของตัวเองเถอะนะคะหวังว่าเฮียจะเข้าใจในทางที่หนูเลือก ถ้าต้องไปเป็นของตายของใครดาหวันยอมเดินออกไปเองดีกว่า ลาก่อนค่ะ"
หญิงสาวยื่นมือไปจับแก้มชายหนุ่มไว้ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นโดยที่ตฤณไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยว่าตอนนี้ผู้หญิงที่เขาเพิ่งตามกลับมาได้เธอหายออกไปเขาอีกแล้ว
ดาหวันเดินลงมาจากคอนโดของชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์กดโทรไปหาคุณจากัวร์ เธอตัดสินใจได้แล้วว่าจะไปทำงานกับเขาถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่สิ่งที่ชอบแต่มันทำแล้วได้เงินและเป็นหนทางเดียวที่จะหนีจากเฮียตฤณได้
"คุณจากัวร์สวัสดีค่ะ ดาหวันนะคะ"
(คุณดาหวันผมดีใจนะที่คุณโทรมา แบบนี้แสดงว่ายอมมาเป็นดาราในสังกัดของผมใช่มั้ย)
จากัวร์ยิ้มออกมาอย่างดีใจที่เธอยอมมาทำงานกับเขา ปกติเขาไม่ได้เลือกดาราเข้าสังกัดเองจะมีผู้ช่วยและคนอื่นๆจัดการให้ แต่ของดาหวันเป็นกรณีพิเศษเพราะเขาบังเอิญเจอและถูกใจจึงเลือกที่จะเสนองานให้
"ดาหวันจะเป็นเด็กในสังกัดของคุณจากัวร์ค่ะ ให้ทำอะไรก็ได้ค่ะดาหวันไม่เกี่ยงงานหรอก"
(ได้ครับแล้วจะมาคุยรายละเอียดงานกันตอนไหนดี)
"สะดวกตอนนี้มั้ยคะคือดาหวันไม่มีที่ไปแล้วค่ะ ไม่มีเงินไม่มีบ้านไม่มีที่ไปค่ะ คุณจากัวร์ให้ดาหวันไปนอนที่ตึกของคุณได้มั้ยคะดาหวันนอนง่ายไม่เรื่องมากหรอกค่ะ"
เธอเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน ถ้าเขาไม่ช่วยเธอคงจะโดนเฮียตฤณพากลับไปอีก และคราวนี้เขาคงไม่ปล่อยให้เธอหนีได้อีกเป็นครั้งที่สาม
(โธ่เอ้ยจะนอนทำไมที่ตึกครับ เอางี้เดี๋ยวผมไปรับคุณดีกว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนพอจะรู้มั้ย)
ดาหวันมองซ้ายมองขวาก่อนจะเห็นป้ายคอนโดที่มีชื่อตัวให้ติดอยู่
"อยู่คอนโดเพชรลัดดาค่ะ"
(ผมรู้จักคอนโดหรูใจกลางเมือง ว่าแต่ไปทำอะไรที่นั่นครับ)
ดาหวันอ้ำอึ้งไม่กล้าบอกว่าเธอมานอนกับเฮียตฤณที่นี่ เธอพยายามหาข้อแก้ตัวก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย
"เดินไปเรื่อยๆจนหลงเลยค่ะแล้วก็มาโผล่ตรงนี้"
(เดินไกลมากเลยนะครับเมื่อวานไปส่งที่คาเฟ่เดินมาถึงที่นี่คงจะเหนื่อยน่าดู เอางี้แล้วกันเดี๋ยวดาหวันไปหาคาเฟ่ใกล้ๆแถวนั้นนั่งก่อน แล้วส่งโลเคชั่นมาผมจะไปรับตอนนี้เลย)
"ได้ค่ะขอบคุณมากนะคะคุณจากัวร์ ขอบคุณจริงๆค่ะ"
ดาหวันยิ้มออกมาอย่างดีใจที่จะได้ทำงานหาเงินด้วยตัวเองได้ อย่างน้อยก็ไม่ต้องไปอยู่เป็นตัวสำรองของใคร อีกอยากเขามีเจ้าของแล้วเธอควรจะถอยออกมาและใช้ชีวิตของตัวเอง...
- ผู้เขียน
