Chapter 16
1456 คำ
ตฤณลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆสิ่งแรกที่เขานึกถึงคือผู้หญิงข้างกายที่เขาไปตามกลับมาถึงกรุงเทพฯ ชายหนุ่มมองไปโดยรอบตะโกนเรียกหญิงสาวเพราะในรัศมีของสายตาเขาหาเธอไม่เจอ
"ดาหวันอยู่ไหน อาบน้ำรึเปล่า"
เขานิ่งเงียบไปรอฟังว่าจะมีใครตอบรึเปล่าแต่หญิงสาวก็ยังไม่ตอบเขาเลยสักคำ ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งมองไปโดยรอบก่อนจะรีบลุกขึ้นไปดูในห้องน้ำเป็นอันดับแรก
เมื่อเดินมาถึงก็เปิดประตูเข้าไปข้างในทั้งห้องอาบน้ำห้องแต่งตัวไม่มีเธออยู่เลย เขาเดินออกมาจากห้องนอนเปิดออกไปดูในห้องรับแขกรวมถึงระเบียงและห้องครัวแต่ไม่มีเธออยู่เลยแม้แต่น้อย
"บ้าชิบ! ดาหวันหนูอยู่ที่ไหน"
เขาเดินมายืนในห้องรับแขกมองหากระเป๋าของหญิงสาวแต่ก็ไม่เจอเลยสักใบนั่นแสดงว่าเธอแอบหนีออกไปตอนที่เขาหลับอยู่
"โธ่เว้ย! เด็กแสบ"
เขาสบถออกมาอย่างหัวเสียรีบเดินไปหยิบโทรศัพท์ไปกดโทรหาลูกน้องและไม่นานเขาก็กดรับสายทันที
(สวัสดีครับนายผมถึงแล้วครับลงมาได้เลย)
"ดาหวันหนีออกไปอีกแล้ว นายออกไปตามหาเดี๋ยวนี้ให้พวกลูกน้องของนายไปตามหาให้ทั่วเลยนะ ถ้าไม่เจอไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้า"
(ครับนาย)
เขาปาโทรศัพท์ทิ้งลงบนโซฟากำมือแน่นอย่างโกรธจัดที่หญิงสาวดื้อกับเขาอีกแล้ว เขาว่าจะไม่ทำอะไรเธอแล้วนะจะตามใจเรื่องที่เธอจะเลือกเรียนด้วยซ้ำแต่ทำแบบนี้เขาโกรธจริงๆบอกตามตรง
"จะเอาแบบนี้ใช่มั้ย..."
ทางด้านของดาหวันเธอนั่งรถมากับคุณจากัวร์และผู้ช่วยของเขาอีกคน และดูเหมือนว่าเขากำลังโทรศัพท์นัดใครคนหนึ่งให้ไปเจอกันที่ช่องด้วย
"ผมใกล้ถึงแล้วเจ๊มอลลี่ออกมาได้เลยนะ ใช่ ผมจะให้เจ๊ดูแลน้องคนหนึ่ง"
"อืม... เจอกันครับ"
จากัวร์กดวางสายก่อนจะหันมายิ้มให้ดาหวันด้วยแววตาอ่อนโยน หลังจากนี้เขาจะให้ทุกคนช่วยกันดันให้เด็กคนนี้ไปให้ไกลที่สุด เธอเป็นเด็กดีและน่ารักกับคนรอบข้างเขาเชื่อว่าเธอจะอยู่ในวงการนี้ได้ยาวๆแน่นอน
"ไม่ต้องตื่นเต้นนะการเป็นดาราแรกมันจะเขินกล้องหน่อย แต่ถ้าถ่ายบ่อยๆมันจะชินไปเอง ช่วงนี้เราต้องไปเรียนการแสดงร้องเพลงนิดหน่อย แล้วเดี๋ยวจะให้ไปเจอผู้จัดการส่วนตัวเด็กในความดูแลเค้าดังๆทั้งนั้นเลยนะ"
"ขอบคุณมากนะคะที่หางานให้ดาหวัน หนูจะตั้งใจเต็มที่เลยค่ะ"
หญิงสาวยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจที่ตอนนี้เธอจะได้ทำงานและจะมีเงินไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยในอีกไม่กี่วันแล้ว ทุกอย่างกำลังไปได้ดีหวังว่าเฮียตฤณจะเข้าใจในสิ่งที่เธอทำไปทุกอย่าง
"ถึงล่ะลงมาสิเดี๋ยวจะพาไปรู้จักเจ๊มอลลี่"
"ค่ะ"
ดาหวันเดินลงมาพร้อมกับจากัวร์ เขาเดินเข้าตึกไปพร้อมกับผู้ช่วยและดาหวัน ทีมงานที่เดินผ่านเจ้านายก็หยุดเดินแล้วก็โค้งตัวทักทายเสียงใส
"สวัสดีค่ะบอส"
"สวัสดีครับทุกคน ตั้งใจทำงานนะ"
"รับทราบค่ะ"
เขาเดินขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบนสุด ดาหวันมองไปโดยรอบอย่างประหลาดใจและตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่เธอเพิ่งเคยสัมผัส เธอไม่เคยได้ออกมาเผชิญโลกภายนอกมากมายขนาดนี้อยู่ที่บ้านของคุณหญิงเธอไม่ค่อยได้ออกไปเปิดหูเปิดตาที่ไหนเลย นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ออกมาใช้ชีวิตในแบบของตัวเองและเธอคิดว่าทุกอย่างมันจะออกมาดีที่สุด
"เชิญทางนี้เลย"
"ค่ะ"
ดาหวันเดินไปนั่งในห้องประชุมมองซ้ายมองขวาอย่างสงสัยก่อนจะยกมือไหว้แม่บ้านที่เอาน้ำมาเสิร์ฟให้เธอถึงโต๊ะ
"ขอบคุณค่ะ"
"ไม่ต้องไหว้หรอกค่ะ ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มเติมก็แจ้งได้นะคะ"
"ไม่เป็นอะไรค่ะน้ำเย็นๆก็ชื่นใจแล้วค่ะ"
เธอรู้สึกเกรงใจทุกคนที่มาเอาอกเอาใจเธอแบบนี้ เธอเคยทำหน้าที่แม่บ้านมาก่อนเธอรู้ว่ามันเป็นอาชีพที่เหนื่อยมากและต้องมารองรับอารมณ์เจ้านายอีก แต่โชคดีที่คุณหญิงไม่เป็นแบบนั้น ท่านใจดีและไม่ถือตัวแม่ของเธอจึงมีความสุขในการอยู่ที่บ้านหลังนั้น
"สวัสดีค่ะบอส ไหนคะสาวน้อยที่จะเอามาฝากให้มอลลี่ดูแล โอ๊ะ! สวยมากน่ารักที่สุด"
เจ๊มอลลี่เห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมาพลางสำรวจเด็กส่งทั่วตัว จับดาหวันลุกขึ้นยืนก่อนจะจับหมุนไปมาเหมือนตุ๊กตาล้มลุก
"หุ่นดีผิวพรรณสวยงาม หน้าตาน่ารักใสๆเริ่ดค่ะ"
เจ๊มอลลี่ยิ้มออกมาอย่างพอใจหันไปมองคุณจากัวร์ที่ตอนนี้ยืนกอดอกมองทั้งสองคนอยู่ด้วยรอยยิ้มหวาน
"พอจะปั้นได้มั้ยครับเจ๊คนสวย"
"ผ่านฉลุยค่ะ เซ็นสัญญาเข้าสังกัดหรือยังคะรีบๆเลยนะคะเดี๋ยวช่องอื่นแย่งตัวไปจะแย่เอา"
เจ๊มอลลี่รีบเชียร์ให้เจ้านายเซ็นสัญญากับเด็กสาว เขาหันไปมองผู้ช่วยก่อนจะพยักหน้าให้เขาจัดการทุกอย่างได้เลย อากรณ์หยิบสัญญาเดินมาวางลงตรงหน้าของดาหวัน
"ลองอ่านรายละเอียดดูก่อนนะถ้ารับได้ก็เซ็นได้เลยครับ"
เธอหยิบกระดาษสัญญามาลองอ่านดู ก็ไม่มีอะไรที่เป็นข้อเสียเปรียบต่อเธอเลยแม้แต่น้อย แต่ในสัญญาระบุว่าสัญญา4ปีจ่ายเลยทันทีหนึ่งล้านบาท แต่ถ้าเธอยกเลิกสัญญาก่อนกำหนดโดยที่บริษัทไม่มีความผิดใดๆเธอต้องจ่ายค่าผิดสัญญา10ล้านบาท
"10ล้านบาทเลยเหรอคะ"
"ไม่ต้องไปกังวลหรอกถ้าเราอยู่ครบ4ปีก็ไม่ต้องจ่ายให้ทางช่อง อีกอย่างภายในสองปีหนูสามารถหาได้มากกว่า10ล้านอีก เจ๊จะทำให้หนูมีชื่อเสียงภายในหนึ่งปี กระแสจะต้องดีและจะต้องดังผลุแตก"
เจ๊มอลลี่รับปากว่าทุกอย่างจะต้องเรียบร้อยและเธอเองจะทำให้ดาหวันเป็นดาราที่โด่งดังในชั่วข้ามคืน หญิงสาวพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะจัดการเซ็นสัญญาลงไปในกระดาษ
"เรียบร้อยค่ะ"
"จากนี้ไปดาหวันเป็นเด็กในสังกัดของช่อง 88แล้วนะ เจ๊มอลลี่พาน้องไปพักที่คอนโดของผมตึกข้างนี้นะ น้องยังไม่มีที่พักให้พักที่คอนโดของผมไปก่อน"
เขาส่งคีย์การ์ดไปให้เจ๊มอลลี่ เธอส่ายหน้าทันทีเพราะเห็นว่าไม่เหมาะสมที่เด็กในสังกัดจะเข้าไปนอนในคอนโดของเจ้านาย ถ้ามีข่าวหลุดออกไปเธอจะได้ดับก่อนจะดัง
"ไม่เหมาะสมค่ะนอนที่บ้านมอลลี่ดีกว่า น้องใสๆกำลังจะไปได้ดีอย่าให้มีข่าวเสียหายจะดีกว่าค่ะ"
"เอางั้นก็ได้ อากรณ์คุณให้บัญชีโอนเงินให้ดาหวันด้วยนะหนึ่งล้านบาท ส่วนเสื้อผ้าของใช้ต่างไปเอาบิลมาเบิกกับทางบัญชีได้เลยบอกว่าผมอนุมัติเอง"
"ได้ค่ะบอสเดี๋ยวมอลลี่จะปั้นเด็กคนนี้ให้โด่งดังเป็นตัวท็อปของช่องเลยค่ะ มอลลี่จัดให้ค่ะ"
เจ๊มอลลี่ทำท่าทางมั่นใจก่อนจะหันไปมองดาหวันที่ตอนนี้มองเธอตาใสแป๋ว
"กลับบ้านกับเจ๊นะคะแต่ก่อนกลับเดี๋ยวเราไปซื้อเสื้อผ้าของใช้กันก่อน"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะทุกคนที่ช่วยเหลือดาหวัน จะทำให้ดีที่สุดค่ะ"
"สู้ๆนะ อ่อ เดี๋ยวเจ๊มอลลี่พาน้องไปเปลี่ยนชุดสวยๆหน่อยแล้วให้ช่างภาพถ่ายรูปให้ผมสักสองสามรูปผมจะเอาไปให้ทางคุณตฤณเลือกพรีเซ็นเตอร์นะ"
"ได้ค่ะเดี๋ยวมอลลี่จัดการให้"
ดาหวันชะงักไปเมื่อได้ยินชื่อของผู้ชายที่เธอคิดถึง คุณตฤณอย่างนั้นเหรอหวังว่าจะไม่ใช่คนเดียวกันนะ
'โลกคนไม่กลมขนาดนั้นหรอกมั้ง...'
- ผู้เขียน
