Toxic Love สัมพันธ์ร้ายกลายรัก

"คอลเลคชั่นใหม่สั่งผลิตหรือยัง" "เรียบร้อยครับนาย ไม่เกินสองอาทิตย์ครับช่างแจ้งมาว่างพร้อมสำหรับงานเปิดตัวแน่นอน" ตฤณนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานเปิดเอกสารตรวจงานไปด้วยเอ่ยถามลูกน้องเกี่ยวกับงานต่างๆ เดือนหน้าบริษัทของเขาจะมีงานเปิดตัวคอลเลกชั่นเครื่องประดับตัวใหม่ ครั้งนี้เขาตั้งใจให้มันออกมาดีที่สุดและคอลเลคชั่นนี้จะต้องเังไกลถึงเวทีระดับโลก "ดีมาก ที่เกาะล่ะไข่มุกได้หรือยัง" "กำลังส่งคนไปดูครับผมคิดว่าน่าจะได้ตามกำหนด" "ดีมาก ฉันจะส่งไข่มุกให้ลูกค้าVIP ทางนั้นให้ราคาสูงมากอย่าให้พลาดล่ะ" ผู้ช่วยของเขาโค้งตัวเล็กน้อยรับคำสั่ง เห็นเขาแบบนี้เรื่องงานจริงจังมากจนคนรอบข้างไม่อยากเข้าใกล้ ทุกอย่างต้องออกมาดีที่สุดและจะต้องไม่ผิดพลาดแม้แต่น้อย "ครับนาย" "ฉันจะกลับบ้านก่อนมีอะไรก็โทรมาแล้วกัน" "ครับนาย" ตฤณหยิบโทรศัพท์กับกุญแจรถเดินออกไปจากห้องทำงาน เขาว่าจะกลับบ้านเลยเพราะหลายวันมานี้โหมงานหนักไปหน่อยก็เลยคิดว่าควรจะได้พักผ่อนบ้าง และเมื่อมาถึงที่บ้านเขาก็จอดรถก่อนจะเดินเข้าไปข้างในตัวบ้าน วันนี้ค่อนข้างเงียบสงบเหมือนไม่มีใครอยู่ที่บ้านเลยเขาเดินไปรอบบ้านก่อนจะชะงักไปเมื่อเจอดาหวันกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้ "อันนี้ต้องย้ายมาตรงนี้คูณกับตรงนี้" เธอตั้งใจอ่านหนังสือมากเพราะตอนนี้เธอต้องเตรียมตัวตั้งแต่เนิ่นๆในการสอบเข้ามหาวิทยาลัย ตฤณเดินเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาวก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ "ขยันเชียวนะ" "เฮีย!" ดาหวันได้สติเบิกตากว้างก่อนจะรีบเก็บหนังสือเตรียมจะไปที่อื่น ชายหนุ่มดึงมือของเธอเอาไว้ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา "จะไปไหน" "หนูจะไปอ่านหนังสือในห้องนอนค่ะ" "ฉันหิวต้องการกินข้าวตอนนี้ บ้านหลังนี้แม่บ้านมีตั้งหลายคนไปไหนกันหมด" เขามองจ้องหน้าหญิงสาวอย่างหาเรื่อง ดาหวันตัวสั่นอึกอักพยายามดึงมือของเขาออกแต่ไม่เป็นผลเลย "ไปช่วยคุณหญิงในสวนค่ะเห็นว่าจะทำสวนดอกไม้ใหม่ ถ้าเฮียอยากกินข้าวเดี๋ยวดาหวันทำให้ค่ะ" "ก็ไปสิรีบๆด้วยฉันหิว" "ค่ะๆจะรีบไปตอนนี้เลยค่ะ" หญิงสาวรีบวิ่งไปห้องครัวทำอาหารให้ชายหนุ่มทันที ตฤณมองตามหญิงสาวก่อนจะเดินตามเข้าไปในครัว ชายหนุ่มนั่งที่โต๊ะจ้องหน้าหญิงสาวอย่างกดดันจนเธอตัวเกร็งทำตัวไม่ถูก "เฮียจ้องดาหวันแบบนี้คือว่า..." "รีบๆสิฉันหิว" "ค่ะๆ" ดาหวันรีบทำอาหารให้ชายหนุ่ม เมนูง่ายๆที่ทำเร็วก็คือสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าแบบที่เขาชอบ วัตถุดิบง่ายตามแบบที่เขาชอบใช้เวลาไม่นานด้วย ตฤณเท้าคางมองหญิงสาวที่ตั้งใจทำอาหารให้ก็อมยิ้มออกมาเล็กน้อย ถึงแม้ว่าเธอจะดูเกร็งๆกลัวๆเขาแต่ก็ทำให้ทุกอย่างที่เขาสั่งแถมยังเถียงเก่งอีกด้วยบางครั้งก็น่าตีชะมัดเลยแหละ "เสร็จแล้วค่ะ" ดาหวันรีบเดินมาวางสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าให้เขาตรงหน้า ตฤณหยิบส้อมมาลองชิมก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย "เฉยๆไม่เห็นอร่อยเลย" "แต่กินไม่หยุดเลยนะคะ" ดาหวันอมยิ้มอย่างดีใจที่เขาชอบกินอาหารฝีมือของเธอ ชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วยสายตาดุเธอยิ้มแห้งออกมาก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่นไม่กล้าสบตาเขาอีก "ได้ที่เรียนหรือยังคิดไว้ยัง" "ยังเลยค่ะคือว่าอีกตั้งเป็นปีเลยค่ะยังมีเวลาอีกเยอะเลย ตอนนี้ก็อ่านหนังสือรอไปก่อนถึงเวลาค่อยเลือกคณะที่ชอบค่ะ" "แม่ฉันมาปรึกษาเรื่องมหาวิทยาลัยของเธอ ฉันว่าเรียนที่เอกชนดีกว่าใกล้บ้านเนี่ยแหละเดินทางสะดวก ส่วนคณะเดี๋ยวฉันเลือกให้เอง" "แต่หนูอยากเรียนครู...." "ไปเรียนบริหารแล้วกัน" ดาหวันเงียบลงทันทีไม่ต่อปากต่อคำกับชายหนุ่มอีก เธอถูกเขาบงการชีวิตและสั่งให้เดินซ้ายเดินขวามาโดยตลอด เธอไม่เคยได้ทำอะไรด้วยตัวเองเพราะมีเขามีคุณหญิงคอยสรรหามาให้ตลอด "ฉันเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ทำไมถึงไม่เอา" เขาจ้องหน้าหญิงสาวอย่างต้องการคำตอบ ดาหวันพยักหน้ายอมรับไม่พูดอะไรอีก ความใฝ่ฝันของเธอคือการได้เป็นคุณครูสอนหนังสือ เธอชอบเล่นกับเด็กและอยากจะอยู่กับเด็กมากกว่าเรียนพวกบริหารอะไรทำนองนี้ แต่ในเมื่อเขาเลือกให้เธอคงทำอะไรไม่ได้ "ค่ะ" "ก็แค่นี้แหละ" ตฤณก้มหน้ากินสปาเก็ตตี้ต่อจนหมดก่อนจะลุกขึ้นจะไปหยิบน้ำในตู้เย็น ดาหวันตาโตรีบวิ่งไปก่อนเพราะกลัวว่าเขาจะดุเธออีก "เดี๋ยวหนูหยิบน้ำให้ค่ะ" เธอเปิดตู้เย็นมองหาน้ำเย็นๆก่อนจะตัวแข็งทื่อเมื่อชายหนุ่มยืนซ้อนหลังของเธอก่อนจะเอื้อมมือมาหยิบน้ำด้วยตัวเอง "ชักช้า" ตฤณกระซิบกระซาบอยู่ข้างใบหูของเธอ ดาหวันเงยหน้ามองสบตากับเขากลืนน้ำลายลงคออย่ายากลำบากเพราะรู้สึกแปลกกับสายตาของเขาที่จ้องมองมา "พรุ่งนี้วันเกิดเธอใช่มั้ย... " ตฤณยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ไม่มีใครคาดเดาความคิดของเขาได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ดาหวันมองชายหนุ่มด้วยความสงสัยและรอยยิ้มนั้นมันดูร้ายกาจจนเธออดระแวงไม่ได้จริงๆ "ค่ะ ทำไมเหรอคะเฮียมีของขวัญให้หนูเหรอ" "มีสิพรุ่งนี้มาเอาที่ห้องฉันเดี๋ยวเตรียมไว้ให้" เขาเอ่ยออกมาเพียงแค่นั้นก่อนจะยกน้ำเย็นขึ้นดื่มเดินออกไปจากห้องครัวทันที ดาหวันเอียงคอมองชายหนุ่มอย่างสงสัยว่าเขาจะเอาของขวัญอะไรให้เธอ "เขาจะให้อะไรเรานะปกติไม่เห็นจะมีให้เลย" หญิงสาวคิดไม่ตกคาดเดาไม่ได้ว่าเขาจะให้อะไรเธอ แต่ก็ช่างเถอะเธอไม่ควรคาดหวังว่าเขาจะให้อะไรเพราะคนแบบนั้นชอบยัดเยียดสิ่งที่ไม่ชอบให้อยู่แล้ว เข้าใจว่าหวังดีแต่เธอเป็นคนไม่ใช่หุ่นยนต์ที่จะทำตามคำสั่งของเจ้านาย เธอมีหัวใจมีความคิดเป็นของตัวเองอยากจะเลือกอะไรให้ตัวเองบ้างไม่ได้เลยเหรอ "เฮ้อ! เกิดมาจนก็เลยเลือกอะไรไม่ได้สินะ" หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างท้อแท้ไม่รู้ว่าอนาคตของตัวเองจะไปจบลงที่ตรงไหน ทุกอย่างมีคนขีดเส้นให้แล้วเธอแค่เดินตามรอยไม่มีสิทธิ์ที่จะเขียนมันขึ้นมาเอง ตฤณเดินขึ้นมาชั้นบนหยิบโทรศัพท์มากดโทรไปหาลูกน้องของเขา (สวัสดีครับนายมีอะไรให้รับใช้ครับ) "ขอสร้อยทองคำขาวเส้นหนึ่ง เอาจี้รูปหงส์นะใส่กล่องของขวัญมาให้ฉันพรุ่งนี้ที่ห้องทำงานนะ" (ได้ครับนายเดี๋ยวผมจัดการให้) "ขอบใจมากแค่นี้แหละ" เขากดวางสายก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย ปกติไม่เคยให้ของขวัญกับดาหวันเลยปีนี้เขาจะให้สร้อยเธอเส้นหนึ่ง หวังว่าจะชอบและจะเชื่อฟังเขามากขึ้นนะ...