Chapter 14
1625 คำ
เบบี๋พาน้องสาวมานอนพักในห้องรับแขกที่ว่าง คงต้องปล่อยให้เธอได้คิดทบทวนอะไรสักหน่อยอย่างน้อยอยู่ที่นี่ปลอดภัยกว่าที่อื่นเป็นไหนๆ
"พักที่นี่จนกว่าจะพอใจเลยนะ แต่พี่คงต้องไปต่างจังหวัดยังไงเราช่วยงานพี่เค้าไปก่อน กลับมาค่อยคุยกันว่าจะเอายังไง"
"ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยหนู"
"ดีแล้วที่มาหาพี่ ขอบคุณมากนะที่นึกถึงพี่ก่อน"
เธอดึงหญิงสาวเข้ามาสวมกอดด้วยความห่วงใยนึกสภาพว่าเธอไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ทุกคนคงวุ่นตามหากันจนทั่วแน่นอน
"หนูขอโทษนะคะที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อน"
"ไม่คิดมากนะเราอ่ะพักผ่อนเยอะๆแล้วคุยกัน"
ดาหวันยิ้มออกมาเล็กน้อยมองพี่สาวที่เดินออกไปก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า เธอหยิบกล้องโทรศัพท์รุ่นใหม่ขึ้นมาดูแกะลองซิมพร้อมใช้งานก่อนจะสะดุ้งเมื่อมีสายเรียกเข้ามาเยอะมาก
"แม่ คุณหญิง เฮีย นี่ทุกคนโทรมาเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย"
หญิงสาวรู้สึกผิดแต่ก็ต้องอดทนไว้เพราะอยากได้รับอิสรภาพไม่อยากทำตามคำสั่งของใครอีก เธออยากมีชีวิตเป็นของตัวเองบ้างได้คิดได้ทำในสิ่งที่เลือกไม่ใช่มีคนหามาให้เสมอ
เธอมองหน้าจอโทรศัพท์ที่มีสายเรียกเข้าจากคุณหญิง ดาหวันนิ่งไปอย่างลังเลถ้าเธอไม่รับโทรศัพท์ทุกคนก็จะเป็นห่วงแน่จึงตัดสินใจที่จะคุย
"คุณหญิง..."
(หนูดาหวันลูก โล่งอกที่ปลอดภัยดีป้าเป็นห่วงหนูมากเลยนะแม่เราก็ร้องไห้ไม่หยุดเลยเป็นห่วงหนูมาก)
"ขอโทษค่ะโทรศัพท์หนูเสียพอดีก็เลยติดต่อไม่ได้ เดี๋ยวหนูจะโทรหาแม่เองค่ะ"
(ดีจ้ะรีบโทรนะ แล้วที่ป้าโทรมาแค่จะบอกว่าป้ารู้ว่าหนูหนีออกไปทำไม ลูกชายแม่มันไม่ได้เรื่องรังแกหนูแถมยังออกคำสั่ง หนูอดทนได้ขนาดนี้ก็เก่งมากแล้ว)
ดาหวันร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น ไม่คิดว่าจะมีคนรู้ว่าเธอต้องอดทนมากแค่ไหนกับความเอาแต่ใจของเขา และที่รับไม่ได้ที่สุดคือเขามีผู้หญิงอีกคนอยู่แล้ว
"ขอโทษนะคะขอโทษจริงๆ"
(ฟังป้านะลูก เจ้าตฤณเขาคิดว่าความคิดของตัวเองดีที่สุด ไม่มีใครช่วยหนูได้หรอกนอกจากหนูต้องสู้ด้วยตัวเอง)
"สู้ด้วยตัวเองเหรอคะ..."
ดาหวันเอ่ยออกมาเสียงเบา เธอไม่ค่อยเข้าใจหรอกว่าคุณหญิงหมายถึงอะไรแต่ท่านคงสนับสนุนให้เธอทำตามใจตัวเองมากกว่า
(เจ้าตฤณไม่ฟังใครเลยป้าเตือนก็ไม่ฟัง แต่ป้าเชื่อนะว่าถ้าหนูเด็ดขาดรายนั้นก็ทำอะไรไม่ได้หรอก)
"เด็ดขาดใส่เฮียตฤณเหรอคะ"
(ใช่... คนแบบนี้ต้องแข็งใส่เชื่อป้านะยิ่งยอมเรายิ่งไม่มีอิสระ ป้าเชื่อว่าหนูทำได้)
เวลาผ่านไป...
อยู่ว่างๆหญิงสาวก็มาช่วยพวกพี่ทำขนมในร้าน ไหนจะช่วยขายของในร้านอีกเพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไร ตอนนี้ต้องรอพี่เบบี๋กลับมาที่ร้านก่อนถึงจะได้คุยกันว่าเธอจะได้ทำอะไร ตอนนี้พี่เค้าให้ช่วยพนักงานในร้านไปก่อนส่วนเรื่องเรียนกำลังคิดอยู่ว่าจะเอายังไง ทุนครั้งนี้เธอไม่อยากจะเสียมันไปเลยแต่ติดเรื่องเงินรายงานตัวที่เธอต้องหามาให้ทัน
"เฮ้อ! เกิดเป็นดาหวันนี่เหนื่อยจังจะหาเงินจากไหนไปรายงานตัวเนี่ย"
เธอเอ่ยออกมาเสียงเศร้าไม่อยากจะโทรศัพท์ไปขอเงินแม่เลยเพราะท่านจะเกลี้ยกล่อมให้กลับซึ่งเธอไม่อยากเจอกับเฮียตฤณอีก เขาใจร้ายมากเอาเปรียบเธอสารพัด เอาแต่ใจตัวเองและชอบบังคับด้วยบอกตามตรงไม่มีใครทนอยู่ได้หรอกถ้าไม่ใช่เธอคนนี้ เมื่อวานแอบเห็นเขามาที่ร้านด้วยสงสัยคงจะมาหาพี่เบบี๋แหละก็เค้าเป็นลูกพี่ลูกน้องกันนี่ ส่วนเธอดีนะที่เห็นเขาก่อนก็เลยรีบวิ่งไปหลบไม่งั้นคงได้เจอกันแน่
"ไง... ยัยตัวแสบ"
ดาหวันเบิกตากว้างอย่างตกใจหันขวับไปมองตามเสียงก็เจอกับเฮียตฤณกำลังจ้องหน้าเธออยู่อย่างเอาเรื่อง หญิงสาวรีบลุกขึ้นจะวิ่งออกไปจากตรงนั้นแต่ก็ถูกเขาจับตัวไว้แล้วอุ้มขึ้นพาดบ่า
"ปล่อยนะเฮีย!"
ดาหวันตีแผ่นหลังชายหนุ่มหลายที เฮียตฤณนิ่งเงียบไม่ตอบโต้อุ้มหญิงสาวพาดบ่าไปขี้นรถที่หน้าร้าน พนักงานทุกคนเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแต่ไม่มีใครกล้าออกมาช่วยเพราะรู้จักคุณตฤณดีไหนจะฉายาที่คนพูดถึงกันอีก หล่อรวยแต่ดุมากใครอย่าไปยุ่งด้วยเชียวล่ะ
"นิ่งๆ"
"หนูไม่กลับไปค่ะหนูจะอยู่ที่นี่ หนูจะเรียนที่กรุงเทพไม่กลับไปกับเฮียหรอก"
เขาวางหญิงสาวลงบนเบาะเดินเข้าไปนั่งข้างหญิงสาวก่อนจะหันไปหาคนขับรถให้ลงไปก่อน
"ลงไปก่อนฉันจะคุยธุระ"
"ได้ครับนาย"
ลูกน้องของเขาลงจากรถไปจนหมดปล่อยให้เจ้านายเคลียร์กับดาหวันคนที่ทุกคนรู้กันดีว่าห้ามยุ่งหรือเข้าใกล้เด็ดขาด เธอเป็นแค่ลูกสาวแม่บ้านแต่ทุกคนในบ้านรวมถึงลูกน้องของคุณตฤณไม่มีใครกล้ายุ่งด้วยเพราะต่างรู้กันดีว่าผู้หญิงของนายใครอย่าแตะ
"ดาหวันไม่กลับไปกับเฮียหรอก"
"หาที่เรียนให้แล้วทำไมไม่ไปเรียน หนีออกมาแบบนี้คิดว่าควรทำเหรอไง"
คุณตฤณดึงหญิงสาวเข้ามาใกล้ก่อนจะจูบริมฝีปากของเธอบดขยี้อย่างแรงเพื่อเป็นการลงโทษที่เธอขัดคำสั่งของเขา
"อื้อออออ อ่อยอะ"
เธอพยายามดันตัวของเขาออกแต่แรงผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอจะไปสู้อะไรเขาได้ คุณตฤณเริ่มรุนแรงกับเธอเหมือนอย่างที่เคย มือหนาลูบไล้ตามตัวก่อนจะกระชากเสื้อของหญิงสาวจนขาดออกจากกันจากนั้นก็จับเธอนอนราบกับเบาะรถก่อนจะใช้นิ้วเรียวลากไล้ตามตัวลามลงมาถึงช่วงล่าง
"กรี๊ดดดด เฮียอย่านะหนูเจ็บ"
"ช่วยไม่ได้เราอยากดื้อกับเฮียเอง"
ดาหวันร้องไห้ออกมาเสียงสั่น พยายามดันตัวของเขาออกแต่ไม่เป็นผลเลย หญิงสาวร้องไห้ออกมาเสียงสะอื้นอ้อนวอนขอร้องให้เขาหยุดเพราะตอนนี้เธอยอมเขาทุกอย่างแล้ว
"ฮืออออ หนูยอมแล้วอย่าทำอะไรหนูเลยนะ ฮึก!"
"ก็แค่นี้แหละกลับบ้านกับเฮียตกลงมั้ย"
ดาหวันมองหน้าชายหนุ่มที่ตอนนี้ยิ้มมุมปากมองเธออย่างเจ้าเล่ห์ คนอย่างเขารังแกเธอมาตลอดตั้งแต่ไหนแต่ไรข่มขู่บังคับทุกอย่างจนเธอแทบไม่เป็นตัวของตัวเอง ที่บ้านไม่มีใครรู้เลยเธอปิดเงียบไม่เคยบอกใครแม้กระทั่งแม่ของตัวเองก็ไม่เคยรู้เรื่องนี้ ทั้งที่หนีออกมาได้ตั้งหลายวันแต่สุดท้ายเขาก็มาตามกลับอีกไม่รู้ว่าชาตินี้เธอจะหนีเขาพ้นมั้ย
"ทำไมเฮียต้องมาตามหาหนูด้วย ฮึก! หนูอุตส่าห์หนีออกมาได้แล้ว"
"เฮียไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นซะหน่อยทำไมต้องหนีออกมาเหมือนกักขังทำร้ายงั้นแหละ แค่ทำตัวน่ารักเชื่อฟังมันทำยากนักเหรอไง"
คุณตฤณดึงหญิงสาวมานั่งลงบนตักลูบผมหญิงสาวอย่างปลอบโยนทั้งที่ก่อนหน้านี้เขายังข่มขู่ใช้ความรุนแรงกับเธออยู่เลย ถึงเขาจะชอบข่มขู่สารพัดแต่ก็ไม่เคยทุบตีหรือทำร้ายร่างกายเลยแม้แต่น้อย อาจจะมีบางครั้งที่ทำอะไรแรงเกินกว่าเหตุโดยเฉพาะเรื่องบนเตียงที่เขายอมรับว่าทำรุนแรงกับเธอไปหน่อยแต่มันอดใจไม่ไหวจริงๆสำหรับคนนี้มันน่าฟัดไปเสียทุกส่วน
"หนูไม่อยากเป็นของเล่นของเฮียแล้ว ฮึก!"
"ก็ไม่ใช่ของเล่นนี่ หนูเป็นของตายต่างหาก..."
เขากระซิบข้างใบหูของหญิงสาว ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่เธอหนีออกมาทั้งที่เราสองคนก็อยู่ด้วยกันตามปกติไม่ได้มีเรื่องอะไรให้ต้องมีปัญหากันแม้แต่น้อย
"ใช่สิคะหนูจะเป็นตัวจริงได้ยังไงจริงมั้ยคะ"
"ประชดประชันเก่งนะ เป็นอะไรไหนลองบอกมาสิว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงหนีออกมาแบบนี้"
เขายังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาวแต่ดูท่าทางเหมือนจะโกรธและน้อยใจแต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรกันแน่
"เปล่าค่ะไม่มีอะไรหรอกหนูแค่อยากได้อิสระแต่เฮียคงให้ไม่ได้หรอก"
เธอตัดบทไม่อยากจะพูดถึงเรื่องก่อนหน้านี้อีก พลางนึกไปถึงสิ่งที่คุณหญิงเคยพูดไว้ว่าเธอต้องแข็งใส่เขาดีกว่ายอมไปเสียหมด ตฤณอุ้มหญิงสาวมานั่งลงบนตักลูบผมอย่างปลอบโยนก่อนจะเอาใบหน้าคลอเคลียกับแก้มนวล
"เฮียก็ไม่ได้บังคับเราเยอะเลยนะ ทุกอย่างที่ให้มันดีที่สุดแล้วเฮียหวังดีนะ กลับบ้านด้วยกันนะจะพาตัวเองออกมาลำบากทำไม เฮียให้หนูทุกอย่างยังต้องการอะไรอีก..."
- ผู้เขียน
