Chapter 20
1375 คำ
ตฤนเริ่มมีสีหน้าที่เคร่งเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขาหันไปมองผู้ช่วยคนสนิทขอความช่วยเหลือจากเขาอย่างน้อยเอกภพก็ค่อนข้างสนิทดาหวันเผื่อว่าจะช่วยคุยให้เธอเปลี่ยนใจได้
"ผมไม่ยุ่งนะครับอย่ามองผมสิ"
"ช่วยหน่อยดิ"
"ไม่ต้องยุ่งค่ะถ้าคุณเอกยังอยากให้ดาหวันเคารพอยู่ ส่วนอีกคนหมดความเคารพแล้วค่ะผู้ใหญ่รังแกเด็ก!"
ดาหวันมองหน้าชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง ตฤณหันไปมองหญิงสาวขยับเข้าไปใกล้ก่อนจะกุมมือของหญิงสาวเอาไว้แน่น
"ไหนลองบอกเฮียสิที่หนีออกมาเพียงแค่เรื่องที่เฮียชอบบังคับเหรอ เฮียปรับปรุงตัวเองได้นะถ้าหนูให้โอกาส"
"ไม่ใช่เรื่องนั้นค่ะ ดาหวันยอมเฮียมาตลอดทนมาตลอดและก็ทนได้เสมอ แต่ที่หนูยอมไม่ได้คือเรื่องที่เฮียมีเจ้าของอยู่แล้วแต่ยังมายุ่งวุ่นวายกับหนู ทำเหมือนหนูเป็นของตายที่ยังหายใจได้"
ตฤณมองหญิงสาวอย่างมึนงง เขาไปหลอกหญิงสาวตอนไหนแล้วเขาไม่เคยมีเจ้าของแฟนคนล่าสุดก็เลิกกันไปหลายปีแล้ว ทุกวันนี้เขากินนอนอยู่แต่กับเธอจะเอาผู้หญิงที่ไหนมาอีก
"เฮียขอโทษที่พูดว่าหนูเป็นของตาย ก็มันโกรธนี่หนูหนีเฮียทำไมล่ะ"
"ช่างมันเถอะค่ะดาหวันไม่สนใจแล้ว"
"กลับบ้านด้วยกันนะเฮียยอมหนูทุกอย่างเลย จะตามใจไม่บังคับอีก เฮียรักดาหวันคนเดียวนะรักมาตลอด"
เขาดึงหญิงสาวมาสวมกอดแนบอก ดาหวันเริ่มรู้สึกลังเลมากและยิ่งเขาบอกรักเธอแบบนี้หัวใจมันก็อ่อนยวบอยากกลับไปอยู่กับเขาอีกครั้ง ยิ่งเขาอ่อนลงและยอมทุกอย่างแบบนี้มันทำให้ใจของเธอเริ่มเอนเอียงไปมากขึ้น
"เฮียรักดาหวันเหรอคะ"
เธอเอ่ยถามเสียงสั่น ตฤณผละออกเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ายิ้มๆมือหนากุมมือหญิงสาวเอาไว้แน่นในใจรู้สึกว่าการที่เธอเรียกเขาว่าเฮียมันดูอ่อนโยนและเหมือนว่าเธอกำลังใจอ่อนให้กับเขา
"รักสิรักมากเลยด้วย หนูกลับไปอยู่กับเฮียนะ"
"หนู..."
ดาหวันหันไปมองเอกภพและคนอื่นๆอย่างรู้สึกสับสน เธอรักเขามากและอยากจะใช้ชีวิตอยู่กับเขายิ่งเขาต้องการเธอมากเท่าไหร่เธอยิ่งอยากจะอยู่กับเขามากขึ้นเท่านั้น
และก่อนที่หญิงสาวจะได้พูดอะไรก็มีแขกคนใหม่เข้ามาพอดี และแขกที่ว่ามันทำให้ใบหน้าของดาหวันจากที่อ่อนลงมากกลับแข็งขึ้นมาเหมือนเดิม
"ขอโทษที่มารบกวนค่ะ คุณจากัวร์คะน้ำชาว่าจะมาเริ่มงานตอนนี้เลยค่ะไม่อยากรอแล้ว อุ๊ย! ตฤณคุณมาทำอะไรที่นี่คะ"
น้ำชาเห็นแฟนเก่าก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะวิ่งเข้าไปใกล้แถมยังกอดแขนเขาอย่างออกนอกหน้า วัวเคยค้าม้าเคยขี่ยังไงเขาก็ต้องใจอ่อนกับเธอบ้างแหละแต่ว่าคงต้องตื้อสักหน่อย
ตฤณเริ่มเห็นสีหน้าที่ไม่ดีของผู้หญิงที่เขารัก มันทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าก่อนที่ดาหวันจะหนีออกจากบ้านน้ำชาไปหาเขาที่บ้านพอดีมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า
"ปล่อยมือผมน้ำชา"
"น้องสาวคุณนี่นามาทำอะไรที่นี่จ๊ะ น้ำชากำลังจะถามว่าคุณมีน้องสาวด้วยเหรอ เราคบกันมาคุณไม่เคยบอกเลยนะคะว่ามีน้องสาว"
ดาหวันกำมือแน่นอย่างรู้สึกโกรธ แล้วที่มาบอกรักเธอมีเธอคนเดียวเขาโกหกจริงๆใช่มั้ย และทั้งสองคนคบกันอยู่ก็คงจะเป็นเรื่องจริงไม่อย่างนั้นฝ่ายหญิงคงไม่ออกตัวแรงขนาดนี้ แล้วคนอย่างเธอจะอยู่ทำไมให้คนอื่นมองว่าไร้ค่า เป็นสำรองของคนอื่นมันไม่ได้น่าภูมิใจเลยสักนิด
"ตัวจริงของคุณมาแล้วงั้นเราก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องคุยอะไรกันอีกใช่มั้ยคะคุณตฤณ"
"ไม่ใช่ๆหนูกำลังเข้าใจผิดนะ คือเฮียกับน้ำชา..."
"เราไปกันเถอะค่ะเจ๊มอลลี่ ดาหวันอยากไปเรียนการแสดงแล้วค่ะ อ่อ ถ้าคุณยังยืนยันคำเดิมว่าหนูจะต้องออกไปจากที่นี่หนูก็จะไปค่ะ แต่หนูหวังว่าคุณจะไม่ทำร้ายหนูอีกเพราะที่ทำอยู่ตอนนี้หนูก็เจ็บมากพอแล้วค่ะ"
ดาหวันมองชายหนุ่มน้ำตาคลอ มือของผู้หญิงคนนั้นยังกอดแขนชายที่เธอรักอยู่และมันคงเป็นของหล่อนแต่แรกไม่ใช่ของเธอ อ้อมกอดที่เขากอดเธอก็ไม่ได้มีแค่เธอที่ได้รับมัน เพราะฉะนั้นหลังจากนี้เธอตัดสินใจแล้วว่าจะตัดใจจากเขาและใช้ชีวิตของตัวเองสักที
"ดาหวัน... ดาหวันฟังเฮียก่อนสิ"
เขาพยายามเรียกให้เธอหยุดอยากจะอธิบายให้ฟังทุกอย่างว่าเธอกำลังเข้าใจผิดแต่หญิงสาวไม่ยอมฟังแถมยังเดินออกไปกับผู้จัดการของเธออีก
เจ๊มอลลี่เหลือบสายตามองไปทางคุณตฤณที่มีสายตาอาลัยมาวรณ์มาทางฝ่ายนี้ก็แอบกระกระซิบกระซาบเด็กสาว
"ดาหวันคุยกับคุณตฤณก่อนมั้ย"
"ไม่ค่ะไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก"
"เค้าดูรักดาหวันมากนะ เค้า..."
"แต่เค้ามีแฟนแล้วนะคะ ผู้หญิงคนเมื่อกี้ไงคะเค้าเป็นแฟนกันค่ะ เจ๊มอลลี่คงไม่อยากให้ดาหวันไปยุ่งกับแฟนคนอื่นใช่มั้ยคะ"
ดาหวันปาดน้ำตารู้สึกแย่มากกับภาพที่เห็น เจ๊มอลลี่ลูบแผ่นหลังของเธออย่างปลอบโยน รู้สึกสงสารจับใจทั้งที่รักกันแต่ทำไมถึงมีแต่เรื่องแต่ราวทำให้ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
จากัวร์และผู้ช่วยของเขาหันไปมองหน้ากันอย่างไม่รู้จะทำยังไง น้ำชาคือครีเอทีฟคนใหม่ของช่องเธอจบจากต่างประเทศและเขาคิดว่าคุณสมบัติของเธอน่าจะยกระดับช่องของเขาได้แต่มันบังเอิญโลกกลมอะไรแบบนี้ก็ไม่รู้ น้ำชาดั้นมาเป็นแฟนของคุณตฤณซึ่งเรื่องนี้เขาไม่เคยรู้มาก่อน ส่วนดาหวันก็เป็นอีกคนที่คุณตฤณรักคือตอนนี้งงไปหมดแล้ว
ตฤณสะบัดมือออกจากน้ำชาปัดแฟ้มเอกสารลงจากโต๊ะอย่างระบายอารมณ์เมื่อกี้ดาหวันจะใจอ่อนอยู่แล้วแต่ไหงโกรธเขาหนักกว่าเดิมอีก
"ตฤณคุณเป็นอะไรคะ"
"คุณไปพูดอะไรกับดาหวัน วันที่คุณไปที่บ้านของผมคุณพูดอะไรกับดาหวัน"
เขาหันไปถามน้ำชาด้วยสีหน้าหงุดหงิด น้ำชาอ้ำอึ้งไม่กล้าตอบและไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องสนใจก็แค่น้องสาวโง่ๆคนหนึ่งเท่านั้น
"คุณจะสนใจทำไมคะก็แค่น้องสาวคนหนึ่ง ไม่ใช่สิไม่ใช่น้องสาวด้วยซ้ำเพราะคุณเป็นลูกคนเดียว"
"ใช่... ดาหวันไม่ใช่น้องสาว คุณรู้ไว้เลยว่าดาหวันไม่ใช่น้องสาวของผมผมไม่เคยคิดกับเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง"
น้ำชาช็อคไปเลยเมื่อได้ยินแบบนั้น และถ้าเขาไม่ได้คิดกับเธอแบบน้องสาวแล้วทั้งสองคนมีความสัมพันธ์แบบไหนกันล่ะ
"ไม่ใช่น้องสาวแล้วเป็นอะไร"
"เป็นเมียไง เมียที่ผมนอนด้วยทุกคืน"
น้ำชาอ้าปากค้างอย่างตกใจรวมถึงคนในห้องด้วยเพราะไม่คิดว่าเขาจะเรียกดาหวันว่าเมียเต็มปาก เอกภพลอบยิ้มออกมาอย่างพอใจที่เจ้านายของเขารู้ใจตัวเองสักที
"แล้วน้ำชาล่ะ น้ำชาเป็นอะไร"
"ของเก่าที่ผมไม่เอาแล้วไงถามโง่ๆ! แล้วจำไว้ด้วยนะว่าอย่ามายุ่งกับคนของผม อย่าให้รู้ว่ามาวุ่นวายกับดาหวันอีกผมไม่เอาคุณไว้แน่"
- ผู้เขียน
