Chapter 17
1411 คำ
เจ๊มอลลี่พาดาหวันไปห้องตัวของนักแสดงหาชุดสวยให้เธอใส่ก่อนจะให้ช่างภาพมาถ่ายภาพเก็บไว้หลายรูป
"ซ้ายนิดหน่อยค่ะลูกสาว เริ่ด! สวยมากเลยค่ะ"
เจ๊มอลลี่ยิ้มออกมาอย่างพอใจที่เธอดูกล้าแสดงออกมามากขึ้นถึงแม้ว่าจะยังดูเขินกล้องและยังเงอะงะอยู่ แต่ของแบบนี้มันฝึกกันได้และถ้าส่งไปเรียนการแสดงสักเดือนหนึ่งรับรองว่าบุคลิกและความกล้าแสดงออกมันจะดีขึ้นมากจนใครๆก็ต้องตกใจไปตามกัน
"หนูพอได้มั้ยคะ"
"ได้มากเลยค่ะหนูสวยใสมากเลยลูกเอ้ย"
"สวยมากเลยครับตัวเล็กขึ้นกล้องสุดๆ เอาไว้เรามาฝึกถ่ายรูปด้วยกันนะเดี๋ยวพี่ถ่ายให้"
ช่างภาพมือหนึ่งของช่องเอ่ยปากชมและยังอยากจะถ่ายภาพให้เธออีก น้องเป็นคนสวยและมีเสน่ห์มากบอกตามตรงว่าเขาปลื้มมากจริงๆ
"ได้ค่ะขอหนูไปฝึกโพสท่าอีกสักหน่อยนะคะ ตอนนี้ยังเขินๆทำอะไรไม่เป็นเลยค่ะ"
ดาหวันยิ้มออกมาอย่างเขินอาย ไม่รู้ว่าท่าเมื่อกี้มันจะดูได้รึเปล่า แต่เธอสัญญาว่าจะไปฝึกให้ดีกว่านี้จะทำให้ทุกคนไม่ผิดหวังที่เลือกดาหวันคนนี้มาร่วมงานด้วย
"สวยแล้วค่ะฝึกอีกนิดรับรองว่าปังแน่นอน"
"งั้นไปซื้อของที่ห้างดีกว่า เดี๋ยวจะพากลับไปที่บ้านของเจ๊ ห้องนอนแม่บ้านเตรียมให้เรียบร้อยแล้วไม่ต้องห่วงนอนพักให้สบายใจรอไปเรียนการแสดงอย่างเดียวก็พอ"
"ได้ค่ะพี่มอลลี่"
ดาหวันยิ้มกว้างออกมาก่อนจะเดินกลับไปเปลี่ยนชุดของตัวเองจากนั้นก็ตามเจ๊มอลลี่ไปเดินห้างเพื่อซื้อของใช้เสื้อผ้าต่างๆ เธอไม่ได้เลือกชุดเองเพราะเจ๊มอลลี่เป็นคนจัดการให้ทั้งหมด
"ภาพลักษณ์สำคัญมากและจากที่ดูดาหวันเป็นผู้หญิงใสๆน่ารักเพราะฉะนั้นเจ๊จะไม่เน้นเซ็กซี่ให้มากนัก แต่อนาคตถ้าไปทางนั้นมันปังเราก็ต้องทำนะเข้าใจมั้ย"
"เข้าใจค่ะ"
เจ๊มอลลี่หยิบเสื้อผ้าให้ดาหวันเกือบสิบชุดเป็นชุดที่ใช้ออกงานพบปะลูกค้าและใส่ออกไปข้างนอกทั่วไป มีชุดสำหรับใส่ไปเรียนการแสดงด้วยไหนจะเครื่องสำอางต่างๆครีมบำรุงผิวมากมายเต็มไปหมด
"เจ๊คะมันเยอะไปรึเปล่าคะ เอาเงินของดาหวันจ่ายก็ได้นะคะคุณจากัวร์โอนให้ตั้งล้านหนึ่งหนูใช้ไม่หมดหรอกค่ะ"
เธอรู้สึกเกรงใจทุกคนที่ทำให้ทุกอย่างรวมถึงของแพงๆก็ยังซื้อให้ เจ๊มอลลี่ส่ายหน้ายิ้มๆเอ็นดูในความใสซื่อของหญิงสาว
"โธ่หนูลูกไม่ต้องคิดมากนะคะ ทางช่องเค้ามีเงินเยอะแยะแค่นี้ไม่จนหรอก"
"หนูเกรงใจนี่คะ"
"เกรงใจงั้นก็ตั้งใจทำงานค่ะ หาเงินเยอะๆช่องจะได้ภูมิใจที่เลือกคนไม่ผิดโอเคมั้ยคะ"
ดาหวันพยักหน้ายิ้มๆไม่เถียงต่อ หลังจากนี้เธอจะเอาเงินไปรายงานตัวเพื่อเรียนหนังสือก่อนยังไงการทำงานต้องควบคู่กับการเรียนหนังสือ เธอจะละทิ้งอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ได้อย่างน้อยถ้าวันหนึ่งเธอไมาโด่งไม่ดังขึ้นมาก็ยังสามารถไปทำงานเพราะว่ายังมีใบปริญญาอยู่
"โอเคค่ะ"
ทางด้านของตฤณเขาเดินทางมาที่ออฟฟิศสาขากรุงเทพฯ ตอนนี้เขาไม่มีใจอยากทำงานเลยเพราะมัวแต่ตามหาผู้หญิงที่เขาคิดถึง
"เจอมั้ยเอก"
เขากดโทรศัพท์ไปหาลูกน้องอีกรอบและเขายังยืนยันว่าหาไม่เจอเลยสักที่ บริเวณโดยรอบก็ไม่เจอและไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน
(ไม่เจอเลยครับนาย)
"โธ่เว้ย! ส่งคนตามต่อยังไงก็ต้องหาให้เจอ อย่าให้เป็นอะไรเด็ดขาดแม้แต่มดก็ห้ามให้กัดเข้าใจมั้ย"
(รับทราบครับนาย)
เอกภพถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เขาไม่รู้จะไปตามหาที่ไหนกรุงเทพก็ตั้งกว้างใหญ่อย่างน้อยต้องให้เวลาหาหลายวันหน่อย แต่เจ้านายเป็นคนอารมณ์ร้อนและรอไม่ได้เขาจึงต้องออกมาตามหาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
"ตู้ม! ผลั๊ก!"
เขาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงแฟ้มเอกสารกระจายลงพื้น สงสัยแม่บ้านจะเหนื่อยอีกแล้วเพราะเวลาเจ้านายเครียดก็ชอบปาแฟ้มเอกสารทิ้งลงที่พื้น
(พรุ่งนี้บ่ายโมงมีนัดกับคุณจากัวร์ที่ช่องนะครับ)
"อืม... รู้แล้วแต่ตอนนี้ไปตามหาดาหวันให้เจอ"
(รับทราบครับนาย)
ตฤณปาแฟ้มเอกสารอันสุดท้ายลงพื้นก่อนจะนั่งลงบนโต๊ะพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้มากที่สุด เขาโกรธมากและไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะหายจากความเครียดนี้
"โธ่เว้ย ทำไมต้องหนีไปด้วย"
วันต่อมา....
ตฤณในสภาพเหมือนคนอดหลับอดนอนนั่งรถมากับผู้ช่วยด้วยใบหน้าเหนื่อยล้า เขาตามหาดาหวันทั้งคืนโรงแรมทุกที่โรงพยาบาลทุกที่ก็ไม่มีชื่อของเธอเลยสักที่
"ไม่มีเช็คอินที่แรมเลยครับนาย"
"มันคงจะมีหรอกดาหวันเอาสมุดบัญชีมาคืนเงินที่ให้ไม่เคยใช้เลยสักบาท แล้วไปแต่ตัวแบบนั้นจะเอาเงินจากไหนมาใช้ ข้าวจะได้กินรึเปล่ายังไม่รู้เลย โธ่เอ้ย ทำไงดีวะเนี่ย"
เขากังวลไปหมดกลัวหญิงสาวจะได้รับอันตรายกลัวว่าเธอจะไม่ได้กินข้าวกินน้ำ เขาเป็นห่วงเธอมากตัวคนเดียวไม่เคยออกมาเผชิญโลกภายนอกด้วยไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตอยู่ยังไง
"ผมว่าเธอเอาตัวรอดได้นะครับ"
"ฉันไม่คิดแบบนั้นดาหวันไม่เคยออกไปข้างนอกคนเดียว นั่งรถโดยสารยังไม่เป็นเลยแล้วจะไปไหนได้"
"มันก็จริงครับเรื่องนั้น เอาเป็นว่านายไปคุยงานก่อนเสร็จแล้วเดี๋ยวผมจะไปตามต่อ"
"อืม ตามนั้น"
ตฤณถอนหายใจออกมาไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานเลยแม้แต่น้อย แต่ด้วยหน้าที่เขาต้องทำเพราะยังมีอีกหลายพันชีวิตที่ต้องดูแล
และเมื่อมาถึงที่ช่อง 88 เขาเดินเข้าไปพร้อมกับเอกภพและแน่นอนว่าพวกเขามารอต้อนรับกันอย่างยิ่งใหญ่เพียงเพราะเขาเป็นผู้สนับสนุนหลักและซื้อโฆษณาทุกช่วงทุกช่องทางด้วย
"สวัสดีครับคุณตฤณ"
"สวัสดีครับคุณจากัวร์ ไม่ต้องพิธีขนาดนี้ก็ได้ครับผมเป็นคนง่ายๆสบายๆ"
"ไม่ได้สิครับคุณตฤณเดินทางมาด้วยตัวเองทั้งที งั้นเชิญที่ห้องประชุมเลยครับจะได้คุยรายละเอียดงานกัน"
ตฤณพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปในห้องประชุม ตอนนี้ทางทีมงานหลายแผนกถือแฟ้มเอกสารมานำเสนองานให้เขาหลายอย่างและหนึ่งในนั้นคือการเลือกพรีเซ็นเตอร์ เขาอยากเลือกเองเพราะดาราในสังกัดของเขาค่อนข้างหน้าโหลเห็นผ่านโฆษณามาเยอะมาก เขาจึงอยากได้ดาราหน้าใหม่ที่ยังไม่เคยผ่านการรับงานที่อื่นมาก่อน
"ขอดาราหน้าใหม่ครับ คนเก่าเป็นพรีเซ็นเตอร์หลายแบรนด์แล้วผมไม่อยากได้"
"ถ้างั้นมีให้เลือกประมาณห้าคนครับคุณตฤณ น้องๆเพิ่งเข้าสังกัดได้ไม่นาน บางคนถ่ายละครแล้วแต่ว่ายังไม่ได้รับงานพรีเซ็นเตอร์ครับ แต่มีอีกคนเพิ่งเซ็นสัญญาเมื่อวานคิดว่าคุณตฤณน่าจะถูกใจเพราะน้องน่ารักมากครับ"
จากัวร์เปิดภาพของดาหวันให้เขาดู ตฤณเห็นภาพถึงกับชะงักค้างอย่างพูดไม่ออก นี่คือดาหวันผู้หญิงของเขาแต่สิ่งที่เขาไม่พอใจที่สุดคือเธอใส่ชุดสายเดี่ยวเห็นเนิ่นอกถ่ายภาพด้วยรอยยิ้มสดใส
"คนนี้ชื่ออะไรครับ"
เขาภาวนาให้เป็นแค่คนหน้าคล้ายเพราะถ้าเป็นดาหวันจริงๆได้มีเรื่องกันแน่นอน เขาจะเอาให้แตกหักกันไปข้างเลยเพราะเขาจะไม่ยอมให้เธอมาแต่งตัวโป๊โชว์สัดส่วนให้คนทั้งโลกดูหรอก
"ดาหวันครับ น้องชื่อดาหวัน..."
- ผู้เขียน
