ร้อนเสน่หา

4

“พ่อเลี้ยงมาแล้ว แขคิดถึงพ่อเลี้ยงจังเลยค่ะ” คนพูดขยับใบหน้าเข้าไปหาเพื่อจะหอมแก้มหิรัญ แต่ชายหนุ่มหลบทัน นั่นทำให้รัศมีแขที่กระโจนเข้าหอมแก้มล้มหัวคะมำไปอีกด้านในทันที

เสียงหัวเราะกวนประสาทของหัสดินทำให้รัศมีแขอยากจะกรีดร้องให้ลั่นแต่เพราะไม่อยากเสียภาพพจน์ต่อหน้าหิรัญเธอเลยต้องกระฟัดกระเฟียดลุกขึ้น แต่พอคิดอะไรขึ้นมาได้ก็หันไปหาคนหัวเราะทันที

“ไอ้บ้า!” รัศมีแขขยับปากด่าหัสดินก่อนจะสะบัดคอใส่อย่างไม่สบอารมณ์

“ระวังคอเคล็ดเอาได้นะ”

“เอ๊ะ!” เสียงขัดใจดังขึ้น แต่พงศ์ศักดิ์กับวารีรีบห้ามทับเอาไว้เพราะวันนี้มาด้วยเรื่องสำคัญของหลานสาวคนเดียวที่เป็นตัวเงินตัวทองให้ครอบครัวมาโดยตลอด ถ้าไม่มีจันทร์เจ้าทุกคนในบ้านคงไม่ได้สุขสบายขนาดนี้ การที่จันทร์เจ้าหายมากับหัสดินค่อนคืนก็ควรที่จะรีบพูดเรื่องการจัดงานแต่งงานเพื่อไม่ให้เป็นขี้ปากชาวบ้าน อีกทั้งยังได้สินสอดก้อนใหญ่หลังจากได้เงินจากจันทร์เจ้ามานานหลายปี รอบนี้สองแม่ลูกคิดว่าจะคิดค่าสินสอดให้หนัก เอาให้ตั้งตัวได้ไปเลย ในขณะที่รัศมีแขเองก็หวังในตัวของหิรัญไม่น้อย ถ้าได้เป็นทองแผ่นเดียวกันอีกก็จะยิ่งทำให้ครอบครัวมีเงินมีทองและสุขสบายขึ้นไปอีก

“ยายแขมาหาแม่มา” วารีเรียกบุตรสาวให้นั่งลงใกล้ๆ ก่อนจะเริ่มคุยธุระสำคัญ

“อย่าว่าอย่างโน่นอย่างนี้เลยนะคะพ่อเลี้ยง ยายจันทร์เจ้าน่ะก็เรียนจบแล้ว ไปไหนมาไหนกับตาดินจนถึงขนาดมาค้างคืนด้วยกัน คนก็เริ่มนินทากันแล้ว ไหนๆ ก็หมั้นกันตั้งแต่เด็กๆ ป้าว่าถึงเวลาแล้วสำหรับการแต่งงาน เราเป็นฝ่ายหญิงเสียหายมากกว่า พ่อเลี้ยงคงเข้าใจนะคะ” วารีเข้าเรื่องโดยทันทีแบบไม่อ้อมค้อมหลังจากดื่มน้ำดื่มท่าเรียบร้อยแล้ว

“ครับ ครั้งนี้จันทร์เจ้าก็เสียหายจริงๆ” คนพูดเหลือบไปมองคนที่เดินมาทรุดตัวนั่งลงที่โซฟาอีกด้านหลังจากที่เธอยกมือไหว้ผู้เป็นลุงและป้าสะใภ้ รวมถึงพี่สาวลูกพี่ลูกน้องเรียบร้อยแล้ว

“งั้นพ่อเลี้ยงคงไม่มีปัญหาอะไร ป้าก็คิดว่าจะหาฤกษ์หายามจัดงานแต่งเสียให้เรียบร้อย ยายจันทร์เจ้าน่ะเรียนจบแล้ว ไม่เคยทำอะไรเสียหายหรือด่างพร้อยเลย เหมาะที่จะเป็นสะใภ้ของตระกูลพฤกษ์ไพบูลย์เป็นภรรยาที่ดีของหัสดินจริงไหมคะ”

“การแต่งงานต้องเกิดขึ้นแน่ๆ ครับแต่ว่าคงต้องแต่งกับผมแทนน่ะครับ” ประโยคของหิรัญทำเอาทุกคนอ้าปากค้างยกเว้นหัสดินที่นั่งยิ้มอยู่อีกด้าน

“มะ... หมายความว่ายังไงกันคะพ่อเลี้ยง” เหมือนวารีจะเพิ่งหาเสียงตัวเองเจอ รัศมีแขทำท่าจะกรีดร้องแต่มารดาบีบแขนเอาไว้ได้ทัน ไม่ให้บุตรสาวอาละวาด

รัศมีแขจิกสายตาใส่น้องสาวลูกพี่ลูกน้องในทันทีเพราะไม่คิดว่าผู้ชายที่หมายปองจะประกาศออกมาว่าจะแต่งงานกับอีกฝ่ายแทนตน ซึ่งอยากได้หิรัญเป็นคู่ครองมาช้านาน แถมยังหมั่นเพียรมาหาอยู่บ่อยครั้ง

“หมายความตามที่พูดละครับ”

“ได้ยังไงกันก็ยายจันทร์เจ้าหมั้นกับหัสดินแล้ว พ่อเลี้ยงจะแย่งคู่หมั้นของหลานชายตัวเองเหรอคะ” คนที่พูดคือรัศมีแขที่ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เธอจะไม่ยอมให้น้องสาวที่เธอข่มให้ต่ำต้อยมาโดยตลอดได้ดีไปกว่าเธอแน่นอน

“คือผมกับจันทร์เจ้าเราได้เสียกันเมื่อคืนครับ ถือว่ามันเป็นเรื่องเสียหายและผมเองก็เป็นผู้ใหญ่แล้วจึงต้องรับผิดชอบ จันทร์เจ้าในฐานะที่เธอตกเป็นของผมแล้ว”

“ไม่จริง กรี๊ด... คุณแม่หนูไม่ยอมนะคะ นังจันทร์เจ้าแกเข้าหายั่วยวนพ่อเลี้ยงใช่ไหม บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ” รัศมีแขสติหลุดรีบตรงเข้าหาเพื่อจะกระชากผมของจันทร์เจ้าตบให้หน้าหัน

“นี่หยุดนะรัศมีแข” ยังไม่ทันได้ทำอย่างนั้นหิรัญก็เข้ามาขวางเอาไว้เสียก่อน จันทร์เจ้านั้นก้มหลบด้วยความหวาดกลัวเพราะเคยโดนรัศมีแขอาละวาดใส่มาแล้ว เธอไม่กล้าสู้รบตบมือกับพี่สาวลูกพี่ลูกน้องที่โมโหร้ายเช่นรัศมีแขแน่นอน

“พ่อเลี้ยงจะขวางแขเอาไว้ทำไม ก็นังน้องไร้ยางอายเข้าหาพ่อเลี้ยง”

“ไม่ใช่หรอกครับ”

“ไม่ใช่อะไรคะ หมายความว่าพ่อเลี้ยงอยากได้มันเหรอ มันเป็นคู่หมั้นของหัสดินนะ”

“ใช่ครับเป็นคู่หมั้นผม แต่ผมเอ็นดูจันทร์เจ้าเหมือนน้องสาว เรื่องก็เกิดขึ้นแบบนี้แล้ว ยังไงอาหินก็ต้องรับผิดชอบจันทร์เจ้าครับ” หัสดินพูดขึ้น เพื่อให้ทุกคนเข้าใจว่าเขาไม่ได้ต้องการที่จะแต่งงานกับจันทร์เจ้าเพราะเขาเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวมากกว่าคนรัก ที่สำคัญก็คือเขาอยากให้จันทร์เจ้าออกมาจากครอบครัวของรัศมีแขให้เร็วที่สุดเพราะเห็นแล้วอดสงสารหล่อนเสียไม่ได้

“นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน” รัศมีแขยังโวยวาย

“ในเมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว จะแต่งกับใครก็เหมือนกัน” วารีพูดขึ้น เพราะจุดมุ่งหมายสำคัญคือสินสอดก้อนใหญ่ที่จะได้รับจากการแต่งงานของจันทร์เจ้า

“คุณแม่!”

“นั่งลงยายแข” วารีหันไปดุบุตรสาว รัศมีแขกระแทกกายนั่งลงเต็มแรง จิกตามองน้องสาวลูกพี่ลูกน้องอย่างแค้นเคือง

“เอาละมาถึงขั้นนี้แล้ว ในฐานะที่ฉันกับคุณพงศ์เป็นผู้ปกครองของจันทร์เจ้าและเลี้ยงดูมาโดยตลอด สินสอดก็คงต้องให้สมน้ำสมเนื้อนะคะ” ประโยคของผู้เป็นป้าทำให้จันทร์เจ้ารู้สึกอึดอัดไม่น้อย อาจเนื่องด้วยเธอยังตั้งตัวไม่ทันและไม่อยากให้หิรัญดูถูกเอาได้ว่าครอบครัวของเธอคิดจะจับเขาเพื่อหวังเงิน

“ใช่ครับ ผมจะยกหนี้สินทั้งหมดที่ทางคุณพงศ์ศักดิ์กับคุณวารีได้หยิบยืมไปจากผมนะครับ” ประโยคของหิรัญทำให้สองสามีภรรยาแทบล้มทั้งยืน ด้วยคิดว่าหนี้สินก็ส่วนหนี้สิน สินสอดก็ส่วนของสินสอด ไม่ควรเอามาปนกัน

“เอ่อ...” วารีอึกอักอ้ำอึ้ง

“คุณวารีมีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ หนี้สินนับสิบล้านที่ผมยกให้คงไม่ได้ทำให้คุณวารีและคุณพงศ์ศักดิ์ไม่พอใจหรอกนะครับ” ประโยคของหิรัญทำให้จันทร์เจ้านึกสงสัยว่าลุงกับป้าของเธอไปหยิบยืมเงินของหิรัญมาตอนไหน แถมยังเป็นเงินนับสิบล้านบาท

“ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ” จะพูดก็น้ำท่วมปากเพราะว่าทุกครั้งที่หยิบยืมเงินทอง หิรัญนั้นได้ทำสัญญากู้ยืมเอาไว้อย่างชัดเจน จะว่าเขาใจดีให้ยืมง่ายๆ ก็ใช่ แต่จะว่าเขาขี้งกรอบคอบก็ใช่อีก เธอกับสามีคิดว่าเขาคงทำไปแบบนั้นเองเพราะแค่ทำสัญญาแต่ไม่ได้ให้จำนำจำนองอะไร

“งานแต่งงานผมจะจัดให้สมเกียรติไม่ให้ต้องน้อยหน้าใครนะครับ” หิรัญสรุปความเพื่อให้ทุกอย่างเรียบร้อย เขาไม่อยากพูดให้ยืดยาวอีก ด้วยรู้ว่าสองสามีภรรยานั้นคิดเช่นไรอยู่

“ค่ะ” วารีจำต้องรับคำ ในขณะที่รัศมีแขแทบเต้นกับประโยคของมารดา พงศ์ศักดิ์นั้นตามใจภรรยามาตลอด ภรรยาว่าอย่างไรก็ว่าตามจึงไม่กล้าปริปากพูดอะไรอีก

“เรื่องงานแต่งผมจะจัดการให้เรียบร้อยเองนะครับ ในช่วงนี้ให้จันทร์เจ้าอยู่ที่ไร่แสงตะวันเพื่อเตรียมตัวเข้าพิธีแต่งงานไปก่อนนะครับ”

“ไม่ได้!” รัศมีแขพูดขึ้นเพราะเธอจะไม่ยอมให้นังน้องสาวลูกพี่ลูกน้องได้ชูคอเป็นคุณนายอยู่ที่นี่เด็ดขาด

“เห็นจะไม่ควรหรือเปล่าคะ ให้ยายจันทร์เจ้ากลับไปเตรียมเนื้อเตรียมตัวที่บ้านจะดีกว่า”

“ดีสิครับ ผมจะได้จัดการอะไรได้สะดวก คุณพงศ์ศักดิ์กับคุณวารีจะได้ไม่ต้องลำบากอะไรด้วย แค่มาเป็นผู้ใหญ่ในพิธีแต่งงานก็พอแล้ว คุณพงศ์ศักดิ์ว่าดีไหมครับ”

“เอ่อ... ครับ” พงศ์ศักดิ์ตอบรับอย่างเสียไม่ได้ ทำเอาภรรยาและลูกมองตาขวางอย่างโกรธเคือง พอขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้ววารีก็ต่อว่าสามีในทันที

“คุณไปอนุญาตทำไมกัน แทนที่จะพายายจันทร์เจ้ากลับบ้าน”

“จริงด้วยค่ะคุณแม่ คุณพ่อน่ะไม่ได้ดั่งใจเลยจริงๆ”

“พ่อไม่รู้จะตอบปฏิเสธยังไง ก็ตอนที่เราขอเงินเขา เขาก็ไม่เคยปฏิเสธเราเลยสักครั้ง”

“เจ็บใจนัก เห็นหงิมๆ คาบชิ้นปลามันไปกิน มันคงรู้ว่าพ่อเลี้ยงหิรัญรวยเลยคิดจะจับ ไอ้หัสดินมันเป็นแค่หลานไม่ได้ร่ำรวยเหมือนอา แขอยากจะตบมันให้หน้าหันนัก” รัศมีแขกำหมัดแล้วรัวกำปั้นลงบนตักอย่างเจ็บใจปนแค้นใจเป็นอันมาก

“แม่ก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้”

“แถมสินสอดยังไม่ได้สักบาท” รัศมีแขยังเจ็บใจไม่หาย