บทที่10 แทนคำขอโทษ
1008 คำ
บทที่10
แทนคำขอโทษ
ห้างPJ
เหมือนงานจะเข้าผมจังๆ ยัยเปี๊ยกนี่กินจุชะมัด ราดหน้าหมี่กรอบทะเลเธอกินไปสองจานยังไม่อิ่มยังสั่งเมนูอื่นเพิ่มมาอีกเรื่อยๆ ปอบสิงหรือเปล่าวะ
“ทำไมคุณทานน้อยจัง”
“ฉันไม่ได้ตะกละเหมือนเธอไง กินเข้าไปได้ยังไงตัวเล็กนิดเดียวเอาไปเก็บไว้ตรงไหนฮะ”
“แฮร่ๆ ตั้งแต่เกิดเรื่องโมจิก็กินอะไรไม่ลงเลยค่ะแต่ไม่ต้องห่วงนะโมจิแบ่งท้องไว้ทานไดฟูกุสตรอว์เบอรี่แล้ว”
“เต็มที่เถอะถือว่าฉันตั้งใจเลี้ยงเธอก็แล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะ แล้วก็ขอโทษที่โมจิพูดจาไม่ดีใส่คุณด้วยนะ”
“ไม่เป็นไรรีบกินเถอะ ไดฟูกุร้านนี้หมดไวชักช้าอดกินฉันไม่รู้ด้วยนะ” ผมมองคนตรงหน้าแล้วนึกขำ ในปากยังเคี้ยวไม่หมดเลยยังจะสั่งมาเพิ่มอีก
มาถึงร้านโมจิสาวน้อยรีบเข้าไปกดบัตรคิวด้วยความไว สายตาที่มองขนมในตู้เป็นประกายวิบวับจนคนตัวสูงอดยิ้มตามไม่ได้ ส่วนสูงและอายุราวกับผู้ปกครองพาเด็กมาซื้อขนม
“ถึงคิวแล้วค่ะ” ขาสั้นๆ เดินดุ่มๆ เข้าไปหยุดอยู่หน้าตู้ พนักงานชายเห็นรอยยิ้มของเธอก็มองกลับมาอย่างมีเลศนัย ไม่ว่าใครเห็นหน้าตาและรูปร่างของเธอก็อยากได้ครอบครองทั้งนั้น
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ พี่คะโมจิเอาอันนี้ค่ะ ช็อกโกแลต 2 ชาเขียว 2 ถั่วแดง 2 แล้วอันนี้คืออะไรคะโมจิไม่เคยเห็น”
“อันนี้เป็นโมจิครีมสดนูเทลล่าครับ เป็นสินค้าใหม่อร่อยมากเลยนะครับ”
“อร่อยมากทำไมไม่เก็บไว้กินเองวะ” เสียงพึมพำดังมาจากด้านหลังของโมจิ พนักงานหนุ่มหน้าถอดสีจนโมจิรีบสั่งเพิ่มอีกสองชิ้น
“โมจิรับ2ชิ้นค่ะพี่ แฮร่ๆอย่าถือสาคนแก่เลยนะคะ”
“ครับผม รอสักครูนะครับ”
พร้อมมองโมจิด้วยหางตาเขาเห็นเธอตอนนี้แล้วรู้สึกฉุนนัก ยัยเด็กตัวเปี๊ยกเสน่ห์แรงเป็นบ้า ไปทางไหนก็มีแต่ผู้ชายมอง
“ทั้งหมด 432 บาทครับ”
“อะนี่ไม่ต้องทอน ไปกลับได้แล้ว!” พร้อมวางแบงก์พันไว้บนเคาท์เตอร์แต่โมจิมองเงินที่วางไว้อย่างเสียดาย
“คุณเงินทอนตั้ง568บาทเลยนะ! กลับไปเอาก่อนนน”
“ช่างแม่งเหอะ เดี๋ยวฉันซื้อหุ้นร้านให้เธอเป็นการไถ่โทษเรื่องที่ฉันเข้าใจเธอผิดก็แล้วกัน -_-!”
“อะไรเนี้ยยยย!!”
จู่ๆ ฉันก็ได้เป็นหุ้นส่วนร้านโมจิเจ้าดัง ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม คุณพร้อมรักเขาจะซื้อหุ้นให้ฉัน กรี๊ดดดดด!!
คอนโดทวีสุข 2024
บ้าที่สุดฉันคิดว่าเขาแค่พูดเล่นกลับมาคุณพร้อมรักก็พาฉันขึ้นมาชั้น31บนห้องทำงานของเขา เขาเช็กตารางหุ้นของร้านโมจิเท่าที่ฉันศึกษามากราฟสีเขียวที่พุ่งกระฉูดคือผลตอบรับที่ดี คุณพร้อมรักจัดการโทรคุยกับใครบางคนจนเวลาผ่านไปไม่นานก็มีนักธุรกิจคนหนึ่งเดินเข้ามา
เอกสารตรงหน้าถูกเขาตรวจสอบซ้ำๆ ก่อนจะหันมาสอนให้ฉันรู้จักกราฟหุ้นแต่ละตัว ฉันควรตกใจอะไรก่อนดีตกใจที่เขาซื้อหุ้นให้ฉันหรือจะตกใจที่เราสองคนนั่งแนบชิดกันอยู่ตอนนี้
“ก็ตามนี้ครับ 5% ผมซื้อให้เธอ”
อาการพูดไม่ออกมันเป็นแบบนี้นี่เอง เงินสดหลักล้านวางกองอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันหันไปปฏิเสธเขาตอนนี้ทันไหม
“คุณพร้อมฉันว่ามันมากไปค่ะ”
“นั่งเฉยๆ อย่าดื้อนะคะ”
นะคะ!! ขะ เขาพูดนะคะกับฉันด้วยเหรอคนเมายามันเป็นแบบนี้ไหมเบลอ มึนงง ทำตัวไม่ถูก งือออ เขินนน
พร้อมรักจัดการอ่านสัญญาอีกรอบก่อนจะส่งให้โมจิเซ็น เธอเซ็นมันด้วยอาการมือไม้สั่นแต่พร้อมรักดุเธอทางสายตา เขาไม่อยากให้เธอกลัว การที่จะทำธุรกิจต้องรู้จักเล่ห์เหลี่ยมและต้องมีความมั่นใจในตัวเองให้มาก
“เรียบร้อยค่ะ”
“ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับคุณพร้อม คุณโมจิ หากมีโอกาสไปเยี่ยมชมสาขาใหม่ที่พัทยาบ้างนะครับ”
“ด้วยความยินดีเลยค่ะ^^”
จะยิ้มอะไรนักหนา -_-!
พร้อมรักมองสาวน้อยข้างกายด้วยความหมั่นไส้รวมถึงหุ้นส่วนคนใหม่ตรงหน้าด้วยไม่รู้จะมองยัยตัวเปี๊ยกนี่ไปถึงไหน เสร็จจากการเซ็นสัญญาทั้งสองยังคงนั่งพูดคุยกันต่อบนห้องทำงาน พร้อมรักแนะนำเทคนิคการทำงาน บริหารงานจนโมจิต้องจดบันทึกเอาไว้
“เวลาทำงานคุณก็ดูจริงจังเหมือนกันแฮะ”
“ฉันจริงจังกับทุกอย่างในชีวิตนั่นแหละ ได้หุ้นร้านโมจิไปแล้วก็เก็บเงินเอาไว้ใช้ งานไลฟ์ของเธอมันมีขึ้นก็มีลงถ้ายอดขายมันตกอย่างน้อยเธอก็มีเงินปันผลเก็บไว้ใช้”
“จริงๆ คุณไม่ต้องให้หนูขนาดนี้ก็ได้นะคะ แค่คุณเข้าใจว่าหนูไม่ได้เป็นแบบนั้นก็พอแล้ว”
“ฉันตั้งใจให้”
“ขอบคุณนะคะ^^”
ตั้งแต่วันนั้นไม่ว่าพร้อมจะทำอะไรเขามักจะนึกถึงเธอเป็นอันดับแรก เขาเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมจู่ๆ โมจิถึงได้มีอิทธิพลกับเขามากมายขนาดนี้ ขนาดไม่ค่อยได้เจอ ไม่ค่อยได้คุยแต่เขาก็แอบสอดส่องดูเธออยู่บ่อยๆ
“เจ้านายทำไมซื้อรถสองคันเลยล่ะครับ จะซื้อมาถมที่หรือไงคิดว่าที่จอดรถคอนโดเราเท่าสนามหลวงเหรอตนับเจ้านายยย”
“ไม่ต้องเสือกสักเรื่องได้ไหมมึงอะ กูจะซื้อสักสิบคันก็ได้ มึงไปจัดการเอกสารให้กูด้วย”
“ครับเจ้านาย”
-------------------------------
โอ๊ยยยย คุณพร้อมเจ้าขาาาาา เปย์หนักมากเจ้าค่ะ
- ผู้เขียน
