บทที่สาม(3)
890 คำ
***
คริสอยู่ในชุดนักเรียนกำลังยืนมองบ้านหลังข้าง ๆ เธออยากเห็นเด็กสองคนที่ตื่นเต้นรอต้อนรับเมื่อรู้ว่าเธอย้ายเข้ามา
“คริสยังไม่ไปโรงเรียนอีกเหรอลูก?”
“กำลังจะไปค่ะแม่ คริสแค่ยืนรอเผื่อเจอน้อง”
“กลับมาจากโรงเรียนเดี๋ยวแม่พาไปทักทายแล้วกัน เผลอ ๆ หนูอาจจะเจอน้องที่โรงเรียนก็ได้นะ”
เนื่องจากโรงเรียนของหมู่บ้านมีแห่งเดียวแต่มีตั้งแต่ระดับชั้นเตรียมอนุบาลยันมัธยมปลาย
“ค่ะแม่ งั้นหนูไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”
ตลอดทั้งวันจนกระทั่งเลิกเรียนในขณะที่เธอกำลังจะเดินออกนอกประตูรั้วโรงเรียนก็มีมือเล็ก ๆ ยื่นมาจับมือของเธอไว้แน่น พอก้มมองก็พบเด็กหญิงมันผมแกละสองข้างกำลังยิ้มหวานจนแก้มแทบปริออก
“พี่คริสใช่ไหม? เพื่อนบ้านใหม่ของหนู?”
เสียงเล็กถามขึ้นอย่างสดใส
“ใช่ เราคือ… ไอวา?”
คริสพิจารณาจากขนาดตัว ตัวเล็กเท่าลูกหมาขนาดนี้คงจะเป็นน้องเล็กสุด
“อุ้ย!ทายถูกด้วย พี่คริสจะกลับบ้านแล้วเหรอคะ?”
“อือ แล้วรู้ได้ยังไงว่าเป็นพี่?”
“รู้สิ พี่หน้าแปลกที่สุดแล้ว”
“หน้าแปลก?”
คริสเอามือขึ้นจับหน้าตัวเอง เธอหน้าตาแปลกประหลาดขนาดนั้นเชียว
“ช่ายยย วาคุ้นหน้าทุกคนในโรงเรียน วาก็เลยรู้ว่าพี่คือพี่คริส”
อ่อ เด็กตัวเล็กตรงหน้าคงจะหมายถึงแปลกหน้าไม่ใช่หน้าแปลก
“ไหน ๆ วาก็เจอพี่แล้ว วากลับบ้านด้วยนะ”
ไอวาพูดจบก็ใช้มือเล็ก ๆ เกาะแขนเธอแน่นไม่ปล่อยราวกับว่ากลัวไม่ได้กลับด้วย
“พี่สาวล่ะ?มีพี่อีกคนไม่ใช่หรือยังไง แล้วปรกติกลับยังไง?”
“บางวันแม่ก็มารับ บางวันก็เดินกลับ บางวันก็ซิ่งจักรยานมา แต่วันนี้เดินกลับ”
“โอเค งั้นก็รอพี่เราก่อน”
“ทำไมละคะ?เรากลับกันเลยไม่ได้เหรอ?มิราช้าจะตายไม่รู้ทำอะไรอยู่”
“ปรกติกลับกับมิราใช่ไหมคะ?”
“ใช่ค่ะ”
“งั้นก็ต้องรอก่อน ไม่อย่างนั้นถ้ามิรามาก็จะหาเราไม่เจอเดี๋ยวจะวุ่นกลายเป็นเรื่องใหญ่ เข้าใจไหม?”
“ก็ได้ค่ะ”
คริสมองเด็กหญิงจอมแก่นตรงหน้าที่กำลังหน้างอไม่พอใจ
ดูท่าเด็กคนนี้เอาแต่ใจตัวเองน่าดู ยิ่งเป็นน้องคนเล็กสุดของบ้านแล้วเธอก็คงคิดไม่ผิด
และก็เป็นไปตามคาด หลังจากวันแรกที่ได้เจอกันที่โรงเรียนไอวาและมิราก็จะแวะมาเล่นที่บ้านของเธอทุกเย็นหลังเลิกเรียน ถ้าเป็นวันหยุดก็จะโผล่มาตั้งแต่เช้าตรู่
“พี่คริสสสส เล่นซ่อนแอบกัน วาจะเป็นคนซ่อนนะ”
“อ้าวแล้วฉันกับพี่คริสล่ะ?”
“แล้วแต่ คุยกันเองว่าใครจะซ่อนใครจะหา วาจะซ่อน!”
“ไม่ได้!แบบนี้ก็ขี้โกงสิ เด็กขี้โกงไม่มีใครอยากเล่นด้วยหรอก”
“มิรา!!ไอ้มิรา!”
คริสมองสองพี่น้องทะเลาะเถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เธอจึงต้องเอ่ยปากเสียสละ
“มิราอยากซ่อนไหม?เดี๋ยวพี่หาเอง”
“ค่ะ หนูอยากซ่อน… แต่งั้นรอบหน้าพี่คริสซ่อนเดี๋ยวหนูหาเอง”
คริสมองมิราอย่างเอ็นดู อย่างน้อยเธอก็ไม่เอาแต่ใจเท่าไอวาคนน้อง
“เร็ว ๆ วาจะไปซ่อนแล้วนะ”
แต่แล้วการเล่นก็จบลงอย่างรวดเร็วเพราะว่า…
“วาอย่ามาซ่อนที่เดียวกันสิ!”
“ก็ฉันจะซ่อนตรงนี้เหมือนกัน!”
“ฉันมาก่อน แกไปซ่อนที่อื่นสิ!”
“ก็วาจะซ่อนตรงนี้ มิราก็ไปที่อื่นเองสิ!”
“ไม่!”
“ไม่!”
และเมื่อคริสนับถอยหลังจนถึงศูนย์ก็พบว่ามิรากับไอวากำลังทะเลาะเถียงดึงทึ่งผมกันอยู่ใต้ต้นไม้
“ไอวา!มิรา!หยุดเดี๋ยวนี้เลย!”
คริสวิ่งหน้าตั้งรีบเข้าห้ามปรามและสอบถามถึงสาเหตุของเรื่องราวที่ทำให้ผิดใจกัน แต่เมื่อรู้ถึงเหตุผลก็ทำเอาถอนหายใจ
“ไม่เล่นแล้ว มิรานิสัยไม่ดี!”
“ไม่เล่นก็ไม่ต้องเล่น!”
คริสมองมิราเดินกอดอกหน้ามุ่ยกลับเข้าบ้านไปด้วยความโมโหน้องสาว
“แง้~”
เสียงร้องไห้ของไอวาดังขึ้นทันทีเมื่อมิราเดินจากไป คริสนั่งย่อลงเช็ดน้ำตาบนใบหน้าเล็ก ๆ
“มิราไม่สนใจวาเลยอะพี่คริส แง้~”
ไอวาโผลเข้ากอดซุกจนเสื้อของเธอเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา
จริง ๆ แล้วไอวาอยากให้มิราตามใจทว่ากลับถูกมิราเชิ่ดหนีกลับเข้าบ้าน เธอจึงร้องโฮเพราะไม่เป็นตามที่หวังไว้
คริสกอดปลอบไอวาก่อนเอ่ยถาม
“รู้ไหมว่าเราผิด?”
“ฮึก… อือ”
ไอวาเม้มปากฝืนสะอื้นพยักหน้า
“วันหลังก็อย่าทำแบบนี้อีกรู้ไหม?แทนที่จะได้เล่นกันทั้งวันกลับกลายมาบึ้งตึงใส่กันทั้งวันแทน เป็นพี่น้องกันต้องรักกันมาก ๆ เข้าใจไหมคะ?”
“วารักพี่คริสมากกว่า”
คริสเห็นว่าคำตอบผิดประเด็นจึงถามย้ำอีกรอบ
“เข้าใจไหมคะ?”
“เข้าใจก็ได้ค่ะ”
“ต้องบอกว่าเข้าใจค่ะ ไม่ใช่ก็ได้ หืม?”
“อือ!เข้าใจค่ะ”
และหลังจากวันนั้นก็เป็นเหมือนเดิม… ก็ยังคงทะเลาะกันเหมือนเดิม
***
- ผู้เขียน
