5 เลี้ยงข้าว
1370 คำ
ผมจอดรอยัยเด็กนั่นเกือบๆ30นาที จึงเห็นยัยเด็กนั่นโผล่หัวมา ร่างบางตัวเล็กในเสื้อยืดสีขาว ด้านหน้าสกรีนรูปตัวการ์ตูนทิกเกอร์น่ารัก สวมกางเกงยีนส์ขาสั้นเหนือเข่าแต่งขาด รองเท้าผ้าใบสีขาว ปล่อยผมยาวดัดลอนใหญ่ถึงกลางหลัง ด้านหน้าปักกิ๊บน่ารักลายการ์ตูนสีชมพูดูเป็นสาวหวาน ใบหน้าขาวใสแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์บางเบาและดูธรรมชาติน่ามอง ผมแค่บรรยายให้ฟังครับ ไม่ได้พิศวาสอะไรเธอหรอก
ปั้ง
"รอนานไหมคะ"
เธอเดินขึ้นรถมาพร้อมถามผม
"ไม่นานมั้ง"
ถามได้ รอนานไหม
"ไปกินอะไรคะ"
"รุ่นพี่ รุ่นพี่คะ"
ยัยนี่จะเรียกอะไรนักหนา
"เรียกอะไรนักหนา"
ผมพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
"ก็รุ่นพี่จ้องหน้าทำไมละคะ หนูเรียกตั้งหลายครั้ง ไม่ได้ยินเองแล้วยังมาหงุดหงิด ชิ"
นี่กล้าชิใส่ฉันงั้นเหรอ
"เมื่อกี้ว่าไง"
ผมทำเสียงดุ
"ถามว่าจะกินอะไร"
ดูยัยนี่พูดก็ไม่มีหางเสียง กอดอกเบือนหน้าหนีไปด้านนอก
"พูดให้มันมีหางเสียงหน่อยสิ ทีกับไอ้เอ็กซ์แม่งพูดดีจังวะ"
แม่งคิดแล้วหงุดหงิดยัยนี่สองมาตรฐาน
"มันไม่เหมือนกันค่ะ"
มันจะไม่เหมือนยังไง เผลอๆผมหล่อกว่าอีก
"ไม่เหมือนยังไง ฉันหล่อกว่าตั้งเยอะ สาวๆต่างก็อยากได้ฉันทั้งนั้น"
ฉันนั่งฟังคนหลงตัวเองอย่างกระอักกระอ่วนใจ
คนบ้าอะไรโคตรหลงตัวเอง
"พี่เอ็กซ์พูดเพราะ อ่อนโยนนะสิคะ"
ฟังความจริงซะบ้าง จะได้เลิกหลงตัวเอง
"แค่มันพูดเพราะพวกเธอก็ชอบ?"
แล้วผมจะถามยัยนี่เพื่ออะไรวะ
"นี่รุ่นพี่ รีบพาไปกินข้าวเถอะ หนูจะได้กลับไปนอนเหนื่อยจะตายอยู่แล้วเนี่ย"
แล้วผมก็พามาร้านอาหารที่ผมชอบกิน
"เชิญค่ะ คุณสายธาร"
และพนักงานก็กล่าวต้อนรับ เขารู้จักผมดีผมมาร้านนี้บ่อยๆ
"สั่งสิจะกินอะไร"
ผมยื่นเมนูให้ยัยเด็กนี่
"โห นี่รุ่นพี่ทำไมต้องกินแพงขนาดนี้เนี่ย"
หึ แค่นี้ทำตาโต หน้าตาเธอเหรอหรา ดูตลกชะมัด แกล้งยัยนี่โคตรสะใจ
"ทำไม ไม่มีจ่ายเหรอ"
ผมเลิกคิ้้วถามเธอ
"พ่อให้มาจำกัดนะ บ้านหนูไม่ได้รวยมหาศาลซักหน่อย"
แต่แล้วไง ใครแคร์
"งั้นฉันจ่ายให้ก่อน แล้วเธอก็ไปทำงานใช้หนี้ฉัน"
ผมเองก็โหดซะด้วยสิ ว้าวุ่นเลยทีนี้
"เฮ่อ นี่มันเรื่องซวยอะไรของฉันวะเนี่ย"
เรื่องอะไรก็ไม่รู้แหละ แต่ถ้าเป็นผมไม่ปรานี
แน่นอน
"สั่งดิ"
ผมบอกเธอที่ตอนนี้ หน้าบอกบุญไม่รับ
"รุ่นพี่ก็สั่งสิคะ แพงขนาดนั้นหนูกินไม่ลงหรอก"
เธอนั่งกอดอกเบือนหน้าไปนอกร้าน ผมเลิกสนใจเธอแล้วสั่งอาหาร4-5อย่าง รอไม่นานอาหารก็มาเสริฟ
"กินสิ"
หึ เมินงั้นเหรอ
"ไม่หิว"
เธอทำหน้าบึ้ง ไม่สบอารมย์
จ๊อก!!!
"หึ ไม่หิวยัยบื้อเอ้ย งั้นก็ไม่ต้องกิน ถึงเธอไม่กินเธอก็ต้องจ่าย"
แล้วผมก็จัดการอาหารตรงหน้าโดยไม่สนใจเธอ ซักพักยัยนี่ก็ตักกิน ไม่ได้กินธรรมดานะ เอาข้าว2รอบ แล้วอาหารก็เกลี้ยงโต๊ะ หึแล้วบอกไม่หิว
"คิดค่าอาหารด้วยครับ"
แล้วพี่สายธารก็เรียกพนักงานมาเก็บเงิน
"ทั้งหมด 1590บาทค่ะ คุณสายธาร"
ฉันถึงกับตาโต เสียดายค่าอาหาร ฉันใช้ได้ตั้งหลายวัน แล้วดูพนักงานนี่สิ ส่งสายตาให้รุ่นพี่ซะ ถ้าจะขนาดนี้ไม่เปิดห้องเลยหละ
"ทางนี้ค่ะ"
จ่ายๆไปจะได้จบ ฉันรีบสแกนจ่ายก่อนจะลุกออก
"ไปส่งหนูด้วย"
ฉันกอดอกยืนพิงรถรอนานมาก ไม่รู้ไปทำอะไรมา
"ขึ้นมาสิ"
พูดจาได้ห้วนมาก และฉันก็มานั่งในรถ
ครื้ด ครื้ด
ครืด ครืด
ครืด ครืด
"จะปล่อยมันดังอีกนานไหม รำคาญ"
เมื่อมองเบอร์ที่โทรเข้ามา ก็ปรากฎว่าเป็นพ่อฉัน แต่ฉันไม่กล้ารับกลัวรุ่นพี่พูดแทรก
"พ่อโทรมา รุ่นพี่เงียบก่อน"
ฉันบอกรุ่นพี่ก่อนจะกดรับสายพ่อ
"จ๊ะ พ่อ"
(ปลายกลับถึงห้องรึยัง ไม่เห็นโทรบอกพ่อเลย"
ฉันลืมสนิทเลย ปกติถึงห้องต้องโทรบอกพ่อ
"อ้อ ถึงแล้วจ๊ะ พอดีหนูเผลอหลับนะจ๊ะ พ่อไม่ต้องเป็นห่วงหนูนะคะ"
(ถึงห้องก็ดีแล้วลูก พ่อเป็นห่วงแค่นี้นะ)
"จ้า หนูคิดถึงพ่อนะคะ"
ติ้ด
"หึ โกหกเก่งดีนิ"
น้ำเสียงเหมือนดูถูกดังขึ้น
"ถ้าโกหกแล้วพ่อสบายใจหนูก็ทำ จะให้บอกพ่อว่าไงออกมากินข้าวกับผู้ชายงี้เหรอ แถมยังมาเลี้ยงข้าวผู้ชายอีก เจริญละ"
ฉันพูดติดโมโห
"ทำยังกะไม่เคย"
ฉันมองดูหน้ารุ่นพี่หนุ่มอีกครั้ง นี่เขาเป็นคนมองโลกในแง่ลบมาก
"ก็ถ้าไม่เคยแล้วจะทำไม เกี่ยวไรกับพี่"
น่าโมโหจริง เขาจะจองเวรจองกรรมฉันไปถึงไหน แล้วเราก็เงียบกันตลอดทาง จนมาถึงคอนโด ฉันเปิดประตูลงไปโดยไม่แม้แต่จะพูดอะไร ง่วงก็ง่วง พอถึงคอนโดก็ล้มตัวนอนแล้วหลับไปเลย
เช้าวันต่อมา
"อื้อ ง่วงจังไม่ไปได้ไหมเนี่ย"
ฉันนอนบิดขี้เกียจอยู่บนเตียงนอนประมาณ10นาที พอตาเริ่มสว่างก็ค่อยๆเดินไปอาบน้ำ และมากินนมกับขนมปังก่อนออกไปเรียน
"ปลาย ทำไมมาช้า"
มะปรางกับลีโอนั่งรอที่ม้าหินอ่อน
"ตื่นสาย"
ฉันเดินมานั่งลงข้างๆเพื่อน
"ไม่ต้องนั่ง ขึ้นห้องเลย"
แล้วเพื่อนทั้งสองก็ลุก
"เอ๊า พึ่งนั่งเอง"
ฉันบ่นอุบ
"ใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว นั่งอะไรก่อน"
แล้วมะปรางก็ดึงแขนฉันให้ลุกขึ้น ส่วนลีโอถึงบันไดตึกละนั่น
และคาบเช้าก็ผ่านไปอย่างทุลักทุเล เพราะฉันง่วงมาก
"ไปกินข้าวกันหิวละ"
ฉันรีบชวนเพื่อนทั้งสอง
"หึ ทีงี้เสียงแจ๋วเชียว"
ฉันหันไปยู่ปากใส่ลีโอ ที่ว่าให้ฉัน ไม่นานก็มาถึงโรงอาหาร
"หือ ทำไมคนเยอะอ่า นั่งไหนละทีนี้"
ฉันมองดูรอบๆ ไม่มีแม้แต่ที่ว่างนอกซะจาก
ไม่ ไม่นั่งข้างปีศาจแน่นอน
"น้องมะปรางครับ มานั่งกับพวกพี่ก็ได้ครับ"
แล้วพี่ไดจิก็เรียกมะปราง ส่วนพี่สายธารทำหน้านิ่งไม่สนใจ ไม่มอง
"ปะแก นั่งกับพี่รหัสฉัน"
นั่นแหละ มันนั่งข้างพี่รหัสส่วนฉันนั่งตรงข้ามกับพี่สายธาร และลีโอนั่งข้างฉันอีกที นี่สินะที่เรียกว่าเจ้ากรรมนายเวร พอนั่งกินข้าวได้ซักพัก ก็มีเสียงเรียกหนึ่งดังขึ้น
"น้องปลายครับ"
ผมเงยหน้าไปมองก็เห็นไอ้เอ็กซ์ เดินเข้ามาหายัยนี่แล้วยื่นชานมให้
"พี่เอ็กซ์ซื้อมาให้ปลายเหรอคะ"
แล้วยัยนี่ก็ยิ้มซะกว้างด้วยนะ
"ครับ เมื่อวานพี่ชนของน้องปลายหลุดมือ พี่ซื้อคืนครับ"
ไอ้นี่ก็สุภาพบุรุษซะ
"งื้อ ขอบคุณนะคะ แต่ที่จริงไม่ต้องก็ได้"
ทีกับไอ้นี่เสียงสองเสียงแปด ทีกับผมถามคำตอบคำ
"เอาจานไปเก็บให้ด้วย ฉันอิ่มแล้ว"
แล้วผมก็ยื่นจานไปที่เธอ
"เชี่ย อะไรของมึงนักหนาไอ้สายธาร"
และเพื่อนๆผมก็มองหน้าอย่างจับผิด
"ก็ยัยเด็กนี่เป็นเบ๊2อาทิตย์ นี่พึ่งได้2วัน"
ผมพูดอย่างลอยหน้าลอยตา
"เอ่อ งั้นพี่ขอตัวก่อนนะครับ"
แล้วไอ้เอ็กซ์ก็เดินไป ส่วนยัยนี่ถลึงตาใส่ผม เขียวปั๊ดแล้ว หึใครใช้ให้มาหวานต่อหน้าผม
#ถ้าชอบ ฝากกดคอมเม้น กดใจให้ไรท์ด้วยนะคะ เอาไปแค่น้ำจิ้มก่อน เนื้อหาในเรื่องแน่นๆกันเลย #
- ผู้เขียน
