“ก็ถูกใช้งานหนักนี่ร่างกายเลยอ่อนแรง” อีกคนก็บ่นไปกินไปด้วย ได้ยินแล้วแทนที่จะโกรธแต่ชายหนุ่มกลับระบายรอยยิ้มเต็มใบหน้า ดูๆ ไปภรรยาของเขาก็น่ารักน่าเอ็นดูอยู่ไม่น้อย นึกว่าเขาจะต้องเจอกับผู้หญิงที่เอาแต่ปั้นหน้าเป็นผู้ใหญ่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา แต่ผิดคาดเหมือนกับว่าเขาได้ย้อนเวลากลับไปอยู่ในสมัยหนุ่มๆ อีกครั้ง ได้ต่อปากต่อคำหยอกเย้ากันบ้างบางเวลา
“คุณวิเนตย์! เอ่อ เสื้อผ้าฉันไม่ต้องก็ได้ค่ะ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วฉันเก็บเอง คุณก็มากินข้าวได้แล้ววางไว้นั่นแหละค่ะ” คนถูกห้ามเสียงดังรีบก้มลงมองผ้าชิ้นน้อยในมือ ดวงตาคู่คมเบิกโตอย่างตกใจรีบปล่อยบิกินีสีแดงเพลิงลงพื้นในทันที
“ผมเผลอไปนึกว่าของตัวเอง” แล้วเดินไปนั่งข้างๆ กับภรรยา ซึ่งตอนนี้จิกตามองเขา เหมือนกำลังต่อว่าเรื่องทิ้งบิกินีของตัวเองอย่างไม่แยแส
“ทำไมมองแบบนั้นล่ะ ผมไม่ได้ตั้งใจแล้วก็ไม่เก็บให้ด้วยไปเก็บเองเลย”
“ก็แค่บิกินีทำอย่างกั
