พิกุลตื่นขึ้นมาตอนเช้ามืดพร้อมกับร่างใหญ่ที่กอดรัดเธอไว้แน่นและดวงหน้าหวานที่ซบอยู่บนแผงอกหนา ทั้งที่เมื่อคืนเธอหันหลังให้เขาและมั่นใจว่าตัวเองไม่ใช่คนนอนดิ้น
ร่างเล็กค่อย ๆ ดันตัวออกก่อนจะลอบมองเสี้ยวหน้าคม ไม่อยากเชื่อว่าคนเราจะมีหน้าตาราวกับพระเจ้าปั้นได้ขนาดนี้ ดวงตาของเขาหลับพริ้มรับกับสันจมูกโด่งและปากหยักที่ดึงดูดสายตาเธอให้มองค้างอยู่อย่างนั้น
“ฉันหล่อมากหรือไง”
“อ๊ะ !” คนลอบมองอยู่ถึงกับสะดุ้งเมื่อจู่ ๆ เสียงเข้มก็พูดขึ้นทั้งที่ยังหลับตาอยู่ พร้อมกับแขนแกร่งที่กอดรัดเธอแน่นกว่าเดิม จนพิกุลสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากร่างกายเขา
“คุณตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตั้งแต่ที่เธอจ้องอย่างกับจะกินฉันเข้าไปล่ะมั้ง” เปลือกตาสีสวยเปิดขึ้นมองคนในอ้อมแขนพร้อมแววตาหยอกล้อ
“แหวะ ใครจะอยากกินคุณกัน” เสียงหวานโต้กลับ สองมือแกะแขนแข็งแรงออกจากร่างกายตัวเอง แต่ยิ่งเธอพยายามเขาก็ยิ่งกอดแน่นแล้วยังใช้ขายาว
