“เป็นไงบ้างคุณ ดีขึ้นไหม”
อาเรสสอบถามขนมหวานด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง แววตาแสดงออกถึงความกังวลอย่างปิดไม่มิด โชคดีที่เขาเป็นคนไปเจอเธอถึงได้เข้าไปช่วยเหลือทัน แล้วอุ้มกลับมาในห้องทำงานก่อนจะหายาให้กิน
ขนมหวานหน้าซีดยิ่งกว่าไก่ต้ม หลังจากกินยาแก้ปวดหัวเสร็จก็ล้มตัวนอนบนโซฟาทันที อาเรสจึงหาผ้ามาห่มให้มิดตั้งแต่คอจนถึงข้อเท้า
“ดีขึ้นแล้วค่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงเบาหวิวราวกับคนไร้เรี่ยวแรง อาการปวดหัวเริ่มทุเลาลงแต่ก็ยังมีจี๊ด ๆ อยู่บ้าง คิดว่านอนสักพักก็น่าจะดีขึ้น
“คุณนอนเถอะ เดี๋ยวใกล้เที่ยงผมค่อยปลุก” น้ำเสียงของเขาอดทำให้เธอซาบซึ้งใจไม่ได้ รอยยิ้มจึงปรากฏบนใบหน้าของขนมหวาน
“ค่ะ คุณไปทำงานเถอะ ไม่ต้องห่วงฉัน”
บอกเพื่อให้เขาคลายความกังวล แต่ดูเหมือนอาเรสจะเครียดกว่าที่หญิงสาวคิด เขาจึงตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจที่เธอเกิดอาการปวดหัวหลังจากไม่ได้อยู่ในสายตาเขา
“ไม่ต้องห่วงได้ยังไง คลาดสายต
